Ο αγώνας ενός πολιτικού δρόμου

Ισμήνη, Μώρου

www.badiera.gr, 2016-03-02

Στην πραγματικότητα, η εκκρεμότητα του θέματος δεξιά, κέντρο και αριστερά οφείλονταν στον φόβο μιας μεγάλης Συμπαράταξης, από τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού κέντρου, της μεταρρυθμιστικής αριστεράς και της πολιτικής οικολογίας και άλλων κινήσεων πολιτών, η οποία πρωτίστως δεν θα λαϊκίζει, τουλάχιστον. Προσφάτως, με την αλλαγή των πολιτικών συνθηκών, και τις ιδεολογικές μετατοπίσεις που παρατηρήθηκαν, το θέμα μιας ευρύτερης ενιαίας κεντρο-αριστεράς ήταν ώριμος καρπός, που ανέμενε την ελάχιστη τόλμη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και όχι μόνο, για να πέσει και να εισπράξει αυτό τον καρπό ο φιλοευρωπαίος προοδευτικός πολίτης, τον οποίον τα τελευταία χρόνια χτυπούν αλύπητα διάφοροι λαϊκιστές ή αιθεροβάμονες από τα δεξιά κι από τα αριστερά.

Η δημιουργία μιας μεγάλης Συμπαράταξης, ενός μεγάλου σοσιαλδημοκρατικού πολιτικού σχηματισμού, ενός ευρύχωρου σοσιαλδημοκρατικού σχήματος, θα είναι – από τα πράγματα – η σηματοδότηση μιας νέας εθνικής, σοσιαλδημοκρατικής ομοψυχίας, η επικύρωση μιας νέας κεντρο-αριστερής ενότητας. Θα είναι μια «χρυσή» ευκαιρία για την αντιμετώπιση των πολυποίκιλων και σύνθετων προβλημάτων της χώρας, όχι με τους παραμορφωτικούς φακούς πλαστών ή παρωχημένων αντιθέσεων μεταξύ πολιτικών σχηματισμών που έχουν περισσότερα να ενώσουν παρά να χωρίσουν, ή και με παραμορφωτικούς φακούς συγκλίσεων, γιατί όχι, αλλά με όρους σύγχρονους, σε τελευταία ανάλυση πραγματικούς.

Από την άλλη μεριά, όλα αυτά δεν πρέπει να συσκοτίζουν την πραγματικότητα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία, που πολύ δύσκολα θα επωφεληθεί άμεσα, τουλάχιστον στον οικονομικό τομέα. Δεν θα ψευδολογήσουμε, δεν θα παραπλανήσουμε κανέναν. Και οι έλληνες εργαζόμενοι και συνταξιούχοι ζουν στην πλειονότητά τους λιτά, οι μισοί σε όρια ή κάτω από όρια φτώχειας. Η σημερινή Ελλάδα των στενωπών, των ετεροχρονισμών και της ανεργίας, του προσφυγικού και της απαξίωσης δεν είναι η ελκυστικότερη των προοπτικών της κοινωνίας, ούτε αποτελεί τη λαμπρότερη των προσδοκιών που έτρεφε μέχρι πριν από λίγα χρόνια ο έλληνας πολίτης για τη χώρα του.

Δυστυχώς, μια αλυσίδα θεμάτων που συνδέονται με την οικονομία και συνεπώς με την υγεία, την παιδεία, τη δικαιοσύνη, την ασφάλεια της χώρας – ουσιαστικά με όλους τους τομείς μιας χώρας −, δεν έχουν λυθεί και δεν πρόκειται να λυθούν χωρίς προοδευτικές συμφωνίες.

Η σημερινή στενότητα ευκαιριών πρέπει να γίνει κίνητρο για μια άμεση απόφαση συσπείρωσης των σοσιαλδημοκρατικών και των προοδευτικών κεντροαριστερών δυνάμεων, προκειμένου να συνδιοργανωθεί ένας ομοσπονδιακός πολυκομματικός φορέας. Δεν πρέπει όμως και να επιτρέψει σπασμωδικές ενέργειες. Το εργαλείο είναι ο διάλογος. Οι Έλληνες έχουν πληρώσει πολλά. Αυτό που απαιτείται, και νομίζω ότι απαιτούν, είναι η − ενδεχομένως − τελευταία ευκαιρία. Σίγουρα, οι Έλληνες, όπως τους έχουν καταντήσει σήμερα, είναι οι τελευταίοι που επιθυμούν ή πρέπει να είναι αντικείμενα πειραματισμών.

Εδώ προκύπτει και η ευθύνη της κυβέρνησης, ως προς τον τρόπο άσκησης της πολιτικής της. Η κυβέρνηση, για παράδειγμα, δεν ακολούθησε κάποια ιδιαίτερα διαφορετική, ας πουμε αριστερή μεταρρυθμιστική γραμμή στο θέμα της οικονομίας απ’ ό,τι η προηγούμενη – η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η προ-προηγούμενη της Νέας Δημοκρατίας. Δεν γνωρίζουμε με πόση σαφήνεια διαπραγματεύεται, αλλά αυτή η σαφήνεια δεν υπήρξε προς την ελληνική κοινωνία. Και δεν εννοούμε καθόλου ότι έπρεπε να «σκίσει το / και τα μνημόνια», εφόσον έκρινε ότι αυτό δεν είναι εφικτό ή σκόπιμο, κι ας το διακήρυσσε κάποτε, εννοούμε όμως ότι δεν μπόρεσε καν να αλλάξει τον χαρακτήρα των διαπραγματεύσεων, ότι επομένως περιόρισε αισθητά τις δυνατότητες κάποιας αλλαγής – «έκπληξης».Ούτε φυσικά να «σκίσει την γάτα» γιατί οι μαγκιές , η ανυποληψία, η ψευδολογία, η παραπλάνηση ,σ αυτήν την χώρα περισσεύουν!

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ο πρωθυπουργός αντί να διακυρήττει-και μάλιστα ως κινηματογραφικός διεκδικητής κάποιου oscar-ακριβώς τα αντίθετα απ όσα συμβαίνουν, πριν από την ψήφιση κάθε σκληρού μέτρου, κάθε κατηγορίας, απευθυνόταν προς τον ελληνικό λαό και του εξηγούσε ότι το τάδε μέτρο μπορεί να κριθεί αναγκαίο μόνο εφόσον εκπληρούνται κάποιοι όροι που εκτιμάται ότι εξυπηρετούν τα ελληνικά οικονομικά και εθνικά συμφέροντα. Και αυτοί οι όροι έπρεπε να καταδηλώνονται δημόσια ώστε αυτή η δημόσια δέσμευση να αποτελεί και το ισχυρότερο διαπραγματευτικό ατού της ελληνικής πλευράς. Η δημόσια δέσμευση θα έδινε αυτόματα έναν άλλο χαρακτήρα σε κάθε διαπραγμάτευση, μια και οι εταίροι δεν θα «παζάρευαν» μόνο με τον πρωθυπουργό ή με τους υπουργούς αλλά ίσως θα ένιωθαν τη συμπαγή πίεση εκατομμυρίων ελλήνων πολιτών πάνω σε ανυποχώρητες αρχές και μη διαπραγματεύσιμες κατευθύνσεις.Βέβαια και το όχι που έγινε ναι την επομένη, ως δημόσια δέσμευση θα μπορούσε να εκληφθεί, αλλά αυτό είναι το κάτι που λείπει: η αξιοπιστία!

Ιδού, λοιπόν, ο πόλος της κεντροαριστεράς και ας ξυπνήσουν μερικοί που έχουν επιλέξει την « σιέστα της καρέκλας», ο πόλος μιας μεγάλης Συμπαράταξης, από τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού κέντρου, της μεταρρυθμιστικής αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας και άλλων κινήσεων πολιτών. Ο πόλος ενός ομοσπονδιακού πολιτικού φορέα, που θα ενώνει και δεν θα χωρίζει, που δεν θα παίζει το παιχνίδι του δικομματισμού. Ένας πόλος που θα γνωρίζει πολύ καλά πως δεν διαθέτει άλλο κεφάλαιο παρά τη λαϊκή συναίνεση και εμπιστοσύνη που έ ήδη έχει, σε μεγάλο ποσοστό, απωλέσει η σημερινή κυβέρνηση. Αν οι διαπιστώσεις αυτές είναι κατά βάση σωστές, τότε χρειάζονται οι πράξεις – ο χρόνος δεν περιμένει. Δεν πρέπει να βγούμε μόνο από την ύφεση, αλλά κι από την θλιβερή ταπείνωση και μάλιστα σε πλαίσια «ήπιου κλίματος» .

«Ήπιο κλίμα» όμως θα πρέπει να σημαίνει ουσιώδης λειτουργία της δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα, όχι να συμβαίνουν εξοργιστικά πράγματα κι εσύ να μένεις ήρεμος. Η επανεμφάνιση της ανάγκης «ηπίου κλίματος» ας συνοδευτεί με την ανάγκη της δημιουργίας μιας πλατειάς,ομοσπονδιακής, πολυκομματικής δημοκρατικής συμπαράταξης.

Εκτύπωση στις: 2024-04-23
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=9215