Η χαμένη τιμή της Αριστεράς
Χρήστος, Χωμενίδης
Τα Νέα, 2016-03-05
Μεταξύ των δεινών που καθημερινά επισωρεύει η διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ (με την ευγενική σύμπραξη των «κεντροδεξιών» Ανεξάρτητων Ελλήνων) είναι και η πλήρης απαξίωση της Αριστεράς.Το δόγμα Μπαλτά εναντίον της αριστείας υλοποιείται με την κατάληψη περίοπτων θέσεων από ανθρώπους που ως μόνο τους προσόν προβάλλουν τη συμμετοχή στην «εξέγερση» του 2008 ή το γεγονός ότι οι παππούδες τους είχαν ίσως λάβει μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Τι κι αν ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας παρασημοφόρησε προχθές την Αλκη Ζέη, όχι μονάχα για το λογοτεχνικό της έργο αλλά και για την πατριωτική και δημοκρατική προσφορά της κατά την περίοδο της Κατοχής και της χούντας; Τι και αν ο Τίτος Πατρίκιος, στον οποίο θα απονεμηθεί στις 11 Απριλίου στο Παρίσι το μεγάλο βραβείο Max Jacob Etranger, έφτυσε αίμα στη Μακρόνησο και υπήρξε ένας από τους ελάχιστους που δεν υπέγραψαν δήλωση μετανοίας;
Ο νέος άνθρωπος της Αριστεράς στα μάτια των συμπολιτών μας είναι ο αδιόριστος εκπαιδευτικός - σερβιτόρος, με τα τρισβάρβαρα ελληνικά, που θεωρεί την καριέρα χολέρα, το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου εναντίον των Δίδυμων Πύργων στη Νέα Υόρκη έργο τέχνης και τη στρατιωτική θητεία περιττή απόσπαση από τις δημιουργικές ενασχολήσεις του βίου του… Το γεγονός ότι, αρνούμενος - για ιδεολογικούς λόγους - να υπηρετήσει, «έχωσε» σε σκοπιές και αγγαρείες κάποιους άλλους συνομηλίκους του ούτε μάλλον που πέρασε από το ριζοσπαστικό μυαλό του. Οπως δεν πέρασε από το μυαλό του Αλέξη Τσίπρα - παλιού φίλου και σημερινού προστάτη του - ότι χρίζοντάς τον «ειδικό σύμβουλο Στρατηγικού Σχεδιασμού», με μισθό δύο χιλιάδες ευρώ, προσβάλλει βαριά μυριάδες νέους οι οποίοι, παρ’ όλες τις εξαιρετικές σπουδές και την πρακτική τους εξάσκηση, παραμένουν άνεργοι. Ετσι κι αλλιώς, ο Πρωθυπουργός το είχε διευκρινίσει προεκλογικά: θεωρεί τη γενιά των σημερινών εικοσάρηδων και τριαντάρηδων χαμένη…
Η κοινωνία αργεί αλλά δεν λησμονεί. Ισως να παραβλέψει τις αβλεψίες και τις εφηβικές αγαρμποσύνες της σημερινής κυβέρνησης. Δεν πρόκειται όμως ποτέ να της συγχωρήσει την εξωφρενική αναξιοκρατία. Τη μισαλλοδοξία της. Τον απερίφραστο διαχωρισμό των Ελλήνων σε «δικούς της» και σε «εχθρούς της». Ο ΣΥΡΙΖΑ - το πιστεύω ακράδαντα - θα καταλήξει αργά ή γρήγορα από την κάλπη στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας. Παρασύροντας - φοβάμαι - μαζί του την όλη Αριστερά.
«Και τι έγινε;» θα ρωτήσετε. «Το δίπολο Αριστερά - Δεξιά έχει πιθανότατα ξεπεραστεί έτσι κι αλλιώς. Αλλα είναι τα διλήμματα που θα τεθούν κατά τον 21ο αιώνα».
Εάν ως Αριστερά εννοούμε τον μαρξισμό - λενινισμό, τη δικτατορία του προλεταριάτου, την κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής, προφανώς αυτή ανήκει αμετάκλητα στο παρελθόν. Σε ένα παρελθόν που επ’ ουδενί αξίζει να το νοσταλγούμε.
Εάν όμως η Αριστερά σημαίνει τη διαρκή διεύρυνση και εμβάθυνση της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής δημοκρατίας, την προστασία των αδυνάτων, την παροχή ίσων - κατά το δυνατόν - ευκαιριών, τότε το αίτημά της είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ.
Κι εκεί ακριβώς κάνει τη μεγάλη ζημιά η σημερινή κυβέρνηση.
Φανταστείτε πώς πιθανόν να αντιμετωπίζεται προσεχώς η οποιαδήποτε εργατική διεκδίκηση. «Τέτοια μας έλεγαν ο Τσίπρας και η παρέα του και φτάσαμε στο μη παρέκει» θα απαντούν οι κρατούντες σε όποιους τυχόν υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους. «Κοινωνική πρόνοια; Δημόσια υγεία, παιδεία, ραδιοτηλεόραση; Γιατί; Για να τακτοποιηθούν ξανά οι φυγόστρατοι σερβιτόροι, θαυμαστές της Μενεγάκη; Για να μας κάτσουν και πάλι στον σβέρκο οι κηφήνες του κομματικού σωλήνα;».
Αυτό το κλίμα, αυτό το ήθος, θα επιβληθεί πάνω στα αποκαΐδια. Ενώ η Αριστερά θα αγωνίζεται να ξαναβρεί τη χαμένη της τιμή.
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=9225