Εμείς και οι πρόσφυγες
Παύλος, Τσίμας
Τα Νέα, 2016-03-05
Οσοι κατηγορούν την ελληνική κυβέρνηση ότι, με την πολιτική της ή με τις δηλώσεις της πρώτης υπουργού Μετανάστευσης, προκάλεσε τη σημερινή προσφυγική κρίση και «προσκάλεσε» τα καραβάνια των δυστυχισμένων, προφανώς δημαγωγούν. Οι ροές μεταναστών και προσφύγων είχαν αρχίσει να ενισχύονται ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2014, πολύ πριν εμφανιστεί επί σκηνής η Τασία Χριστοδουλοπούλου. Η τάση συνεχίστηκε και τους πρώτους μήνες του 2015, όταν οι ροές ήταν περίπου διπλάσιες από ό,τι τον προηγούμενο χρόνο.
Αλλά από τον Απρίλιο του 2015 και ύστερα ο ρυθμός αύξησης των αφίξεων άρχισε να καλπάζει. Οι ροές ήταν δεκαπλάσιες σε σχέση με τους αντίστοιχους μήνες της προηγούμενης χρονιάς, τον Ιούνιο είχαμε 31.000 αφίξεις (έναντι 3.000 τον αντίστοιχο μήνα του 2014) και τον Ιούλιο 55.000 (έναντι 4.000). Το σήμα κινδύνου ήταν πια ηχηρό. Αλλά πέρασε απαρατήρητο. Η μόνη αντίδραση ήταν εκείνη η αλησμόνητη δήλωση του Πάνου Καμένου, τον περασμένο Απρίλιο στους «Τάιμς», πως «αν η Ελλάδα εκδιωχθεί ή αναγκαστεί να βγει από την ευρωζώνη, κύματα μεταναστών χωρίς χαρτιά, συμπεριλαμβανομένων ριζοσπαστικών στοιχείων, θα ξεχυθούν από την Τουρκία, οδεύοντας προς την καρδιά της Δύσης». Ακόμη το πληρώνουμε...
Κι έπειτα, μετά τις θυελλώδεις περιπέτειες του καλοκαιριού και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, η κυβέρνηση βρέθηκε αιφνιδιασμένη και εντελώς ανέτοιμη να διαχειριστεί ένα πρόβλημα που την ξεπερνούσε, μα που δεν μπορούσε πια να αγνοεί. Με πάνω από 200.000 αφίξεις τον Οκτώβριο (έναντι 7.000 τον αντίστοιχο μήνα του προηγούμενου χρόνου) και 15.000 τον Νοέμβριο (έναντι 3.800 τον Νοέμβριο του ’14). Ο αρμόδιος υπουργός προειδοποιούσε δημόσια για το επικείμενο έμφραγμα - το κλείσιμο των βόρειων συνόρων, τον εγκλωβισμό στο ελληνικό έδαφος χιλιάδων ανθρώπων. Αλλά οι προειδοποιήσεις του έμοιαζαν να απευθύνονται σε ώτα μη ακουόντων. Η μηχανή δυσκολευόταν να πάρει εμπρός. Δυσκολευόταν ακόμη περισσότερο να αλλάξει κατεύθυνση.
Τώρα τρέχουμε. Αφενός για να ετοιμάσουμε τις αναγκαίες υποδομές, ενώ οι αφίξεις ξεπέρασαν πια τις 120.000 τους δύο πρώτους μήνες του χρόνου (έναντι 2.000 αφίξεων το αντίστοιχο διάστημα του 2014 και 45.000 πέρυσι), το πρόβλημα έχει πια ξεχειλίσει σε λιμάνια, πλατείες και δρόμους. Αφετέρου για να αποσείσουμε τη διεθνή ρετσινιά της χώρας που έβλεπε τους ανθρώπους να περνούν, χωρίς να τους καταγράφει και χωρίς να τους προμηθεύει με αξιόπιστα έγγραφα.
Αν πρέπει λοιπόν να αποδοθούν ευθύνες, στην κυβέρνηση μπορεί να καταλογίσει κανείς κακή εκτίμηση για το μέγεθος που θα λάμβαναν οι προσφυγικές ροές, στην αρχή της κρίσης. Καθυστερημένη, ασυντόνιστη και ατελή επιχειρησιακή απόκριση στους τελευταίους μήνες. Και αυταπάτες στο ενδιάμεσο. Την αυταπάτη ότι η Ελλάδα θα ήταν ασφαλής ως χώρα τράνζιτ, για πάντα, και δεν υπήρχε ανάγκη προετοιμασίας της για μακρόχρονη φιλοξενία προσφύγων. Και την αυταπάτη ότι οι μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές θα μπορούσαν να προσφέρουν ένα διαπραγματευτικό χαρτί στην κυβέρνηση για να επιτύχει «εκπτώσεις» στο οικονομικό πρόγραμμα. Η ιδέα είχε και άλλους οπαδούς εκτός από τον Καμμένο.
Οι αυταπάτες έχουν πια εξατμιστεί. Είναι πια σαφές ότι την περίφημη «ευρωπαϊκή λύση» δεν έχει νόημα να την επικαλούμαστε ρητορικά. Πρέπει να την επιδιώκουμε στην πράξη και να γίνουμε μέρος της, προσφέροντας επαρκή φιλοξενία για μακρύ χρόνο και διασφαλίζοντας την κανονική και αξιόπιστη καταγραφή των προσφύγων. Είναι στοιχειώδης προϋπόθεση ώστε να μην πλήξει περισσότερο η κρίση αυτή το ήδη αδύναμο διεθνές στάτους της χώρας. Και πρέπει, παράλληλα, να διασφαλιστεί ότι η κρίση αυτή θα ωφελήσει, δεν θα αδυνατίσει την κοινωνική συνοχή. Αυτό το κύμα αλληλεγγύης που εκδηλώνεται, η συγκινητική διαθεσιμότητα των ανθρώπων να βοηθήσουν, να προστρέξουν, αντί να τρέξουν στις κάμερες των πρωινάδικων να ανακράξουν το παραδοσιακό «πού είναι το κράτος;» είναι ένα αληθινό asset (που θα έλεγε και ο Αλέξης Τσίπρας) για τη χώρα.
Αλλά πρέπει να οικοδομήσουμε πάνω σε αυτό το αίσθημα. Να το προστατεύσουμε από την αναπόφευκτη φθορά, με μια επιτέλους επαρκή και συντονισμένη κινητοποίηση των εσωτερικών και διεθνών πόρων. Να το θωρακίσουμε απέναντι στη φαιόχρωμη μισαλλοδοξία που παραμονεύει. Αυτή είναι, νομίζω, η ευθύνη των πολιτικών αρχηγών που συνεδρίαζαν χθες...
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=9226