Εντάξει, σοσιαλδημοκρατία. Αλλά ποιοι και προς ποια κατεύθυνση;
Βαγγέλης, Μυτιληναίος
2016-04-05
Οι τελευταίες εξελίξεις με τις αντικειμενικές δυσκολίες στη διαπραγμάτευση και την ολοκλήρωση της αξιολόγησης αλλά και η κοινή αποδοχή στο εσωτερικό και το εξωτερικό ότι η εθνολαϊκιστική συμμαχία ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με τους ακροδεξιούς ΑΝ.ΕΛ. αποτελεί τη χειρότερη εκδοχή των πελατειακών και τυχοδιωκτικών αντιλήψεων, που οδήγησε στο γνωστό φιάσκο των capital controls και του δημοψηφίσματος, την ψήφιση του τρίτου μνημονίου και κυρίως, μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου κατέστησε κοινό τόπο την άποψη ότι αυτή η κυβέρνηση είναι πλήρως ανίκανη όχι μόνο για την αντιμετώπιση κρίσιμων ζητημάτων όπως το προσφυγικό, αλλά ότι είναι και τελείως ανήμπορη για τη διαχείριση ακόμη και απλών ζητημάτων.
Η ανάδειξη από την άλλη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της συντηρητικής παράταξης ενδεχομένως αρχικά να αποτέλεσε μια θετική εξέλιξη για τα φιλοευρωπαϊκά και μεταρρυθμιστικά τμήματα της κοινωνίας, ωστόσο η εξέλιξη έφερε στην επιφάνεια το προφανές, υπερσυντηρητικά αντανακλαστικά της Νέας Δημοκρατίας, ακροδεξιούς σε θέσεις ευθύνης και κυρίως η κατάληψη της εξουσίας να γίνεται αυτοσκοπός.
Η κεντροαριστερά, που η υπόθεσή της έχει ήδη – με ευθύνες όλων μας αναλογικά – κακοφορμίσει, αποτελεί τον φυσικό χώρο της πολιτικής έκφρασης των δημιουργικών, προοδευτικών, μεταρρυθμιστικών δυνάμεων της κοινωνίας μας. Απαιτείται γρήγορα αφενός ένα σαφές μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που με σαφήνεια θα προτείνει προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και μάλιστα ορισμένες απαιτούν και συνταγματική αναθεώρηση όπως μεταξύ πολλών άλλων βέβαια λ.χ., τομές στη δημόσια διοίκηση, τη δικαιοσύνη, την οικονομία με σκοπό – όχι τη συντήρηση μιας παλιάς κοπής φοβική ψευτοαριστερή φρασεολογία του στυλ αν κοπεί η σύνταξη σε κάποιους δεν θα μπορούν να δίνουν χαρτζιλίκι στα άνεργα τέκνα τους – αλλά το σταθερό φορολογικό πλαίσιο, η επιτάχυνση της απόδοσης δικαιοσύνης, ο πλήρης καθορισμός των χρήσεων γης και συνολικά ό, τι απαιτείται για την προσέλκυση επενδύσεων καθώς μια ευρεία μεταρρυθμιστική ατζέντα με ιδιαίτερο ευρωπαϊκό, πολιτικά και κοινωνικά φιλελεύθερο στίγμα – που ξεκίνησε σε ένα βαθμό από την κυβέρνηση του Γ.Α.Παπανδρέου αλλά μπήκε στην άκρη αργότερα για ευνόητους λόγους.
Η εποχή μας και η κατάσταση της χώρας δεν αντέχει άλλα στρογγυλέματα και άλλες ασάφειες. Η κατάσταση απαιτεί γρήγορες λύσεις που να βγάλουν τους πολίτες από ένα μακρόχρονο οικονομικό και όχι μόνο αδιέξοδο…
Ο κύκλος της μεταπολίτευσης έληξε οριστικά το 2010 με τη χρεοκοπία της χώρας και την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης, ενώ ο κύκλος της κρίσης από το 2010 και εξής αποτέλεσε μια περιδίνηση που γέμισε ψέματα και φαντασιώσεις το δημόσιο βίο, δημιούργησε αλλά και εξαφάνισε πολιτικές δυνάμεις και πολιτικούς αστέρες. Χρειάζεται πια σαφές στίγμα, συγκεκριμένες προτάσεις αλλά και νέο – ηλικιακά και μη – προσωπικό. Εξάλλου το ζήτημα την ολικής επαναφοράς της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα θα έχει επιτύχει όχι αν εκφραστεί – όπως διάφοροι που πάντα αλιθωρίζουν στα κεντροδεξιά – ο χώρος μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η αντικατάσταση του εταίρου πόλου της ΝΔ από τη Σοσιαλδημοκρατία έναντι του ΣΥΡΙΖΑ που – δικαίως – πλέον είναι πολιτικά ξοφλημένος.
Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος αυτής της αποστολής, χρειάζεται φρέσκο πολιτικό προσωπικό με άντρες και γυναίκες με τελείως αντίθετα χαρακτηριστικά από αυτά που ξέραμε όλα αυτά τα χρόνια από αυτούς που σύχναζαν στα πολιτικά γραφεία και κανόνιζαν τους συσχετισμούς στα συνέδρια ή τις κεντρικές επιτροπές. Χρειάζονται ενεργά μέλη της κοινωνίας – όχι παιδιά θαύματα, ή ένα τεράστιο βιογραφικό σπουδών – με ένα ελάχιστο όμως πεδίο δράσης και αντιλήψεων ως προς τα εξής,
Σύγχρονο προοδευτικό πολιτικό στίγμα τόσο για την Ελλάδα όσο και για το μέλλον της ίδιας της Ε.Ε.
Χρειαζόμαστε λοιπόν στελέχη και «ακτιβιστές» με ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό, δημοκρατικό, αριστερό και σοσιαλιστικό αφήγημα. Είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι η κρίση που ήρθε το 2008 στην Ευρώπη και κυρίως φυσικά στην Ελλάδα, δεν μπορεί – και δεν θα αφήσουμε – να γίνει ταφόπλακα της πολιτικής αντιπαράθεσης της ιδεολογικής διαπάλης, διότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε μείωση του κύρους της ίδιας της δημοκρατίας. Ειδικά από διάφορους πολιτικούς και μιντιακούς κύκλους συντηρείται στην κοινή γνώμη ότι τώρα δεν έχουν σημασία οι πολιτικές διαφορές και η ιδεολογική ετερότητα αλλά απλά η εφαρμογή του όποιου προγράμματος. Σε αυτό το πλαίσιο η πολιτική μας οικογένεια αποτελεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο κοιτίδα των αξιών της Ελευθερίας, της Αλληλεγγύης, της Κοιν. Δικαιοσύνης που αποτελούν και θεμελιώδεις αρχές του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Δεν χωρούν λοιπόν άνθρωποι που ζουν με φαντάσματα «εθνικής» κυριαρχίας, ή ζητούν αναχώματα έναντι της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Στην Ευρώπη όλοι οι σοσιαλιστές και δημοκράτες είναι και δυνάμει φεντεραλιστές και ζητούν περισσότερη Ευρώπη με προοπτική ομοσπονδοποίησης.
Άνθρωποι της πραγματικής οικονομίας
Τα τελευταία χρόνια είχαν διάφορες πολιτικές δυνάμεις – διάττοντες αστέρες μιλήσει κατά των πελατειακών σχέσεων και κατά του κομματικού σωλήνα μέχρι που αναγκάζονταν να αξιοποιήσουν τους ίδιους παρατρεχάμενους της παλιάς εποχής… Η παράταξη που διαμορφώνουμε θέλει μπροστάρηδες στον αγώνα ανθρώπους – όχι φυσικά σούπερ επιτυχημένους, άλλωστε σήμερα ένας τριαντάρης πόσο επιτυχημένος να είναι στην εργασία του; – οι οποίοι εργάζονται και συντηρούν μόνοι τους τον εαυτό τους, είτε είναι δημόσιοι υπάλληλοι, είτε εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, είτε επιχειρηματίες, είτε αυτοαπασχολούμενοι. Σίγουρα όμως δεν χρειαζόμαστε καινούριους Καρανίκες και Παπαμιμίκους.
Εθελοντισμός
Προσωπικά δεν κατάλαβα ποτέ πώς κάποιος μετέχει στα κοινά, έχει άποψη ή ζητά ψήφο όταν ούτε μια φορά στη ζωή του για παράδειγμα δεν έχει καθαρίσει με μια σακούλα σκουπιδιών και ένα ζευγάρι γάντια τη πλατεία, το άλσος ή την ακτή που είναι κοντά στο σπίτι του και τέτοιοι δυστυχώς είναι η πλειοψηφία. Δε νοείται άνθρωπος στα δημόσια πράγματα που να μην έχει περάσει είτε ως εθελοντής είτε ως υποστηρικτής από την κοινωνία των πολιτών. Δεν έχει σημασία αν ο τομέας δραστηριοποίησης μπορεί να είναι η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της πολιτιστικής κληρονομιάς, του φυσικού περιβάλλοντος, είτε της καταπολέμησης του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας. Η ενεργός – έστω και κατ’ ελάχιστο – δράση στην κοινωνία των πολιτών σημαίνει ότι αυτό ο άνδρας ή η γυναίκα αντιλαμβάνεται με ευαισθησία εαυτόν/ην ως ενεργό κομμάτι ενός συνόλου μιας κοινωνίας , μιας χώρας ή και του ίδιου του πλανήτη.
Το ψάρεμα στα θολά πολιτικά νερά πέθανε μαζί με την εποχή των ελλειμμάτων, όσοι πιστεύουν ότι με την παλιά συνταγή μπορεί να επιτευχθεί κάτι πραγματικά σημαντικό, δεν έχουν παρά να θυμηθούν το περασμένο καλοκαίρι το «μένουμε Ευρώπη» που κέρδισε αριθμιτικά τον εθνολαϊκισμό και μέλιστα με ποσοτικούς όρους στους δρόμους, αλλά οι πολιτικές δυνάμεις που καλούνταν να το εκφράσουν, όχι μόνο δεν το εξέφρασαν αλλά η αποχή στις εκλογές του Σεπτέμβρη διατρανώνει και την μεγαλειώδη ήττα τους…
Τα δημιουργικά στρώματα της κοινωνίας μας περιμένουν και έχουμε χρέος να είναι το πλέον ενεργό τμήμα της προσπάθειάς μας. Δεν πρέπει να μην αργήσουμε κι άλλο.
___________
O Βαγγέλης Μυτιληναίος είναι μέλος του Συντονιστικού της ΔΗΜΑΡ στο υπόλοιπο Αττικής
Εκτύπωση στις: 2024-04-16
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=9291