Ψεύτης ήλιος

Γιάννης, Παπαθεοδώρου

dim/art, 2016-04-25

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα πάει καλά με το ημερολόγιο, ιδίως όταν αλλάζει ο καιρός και αρχίζουν οι ανοιξιάτικες λιακάδες. Ο πρωθυπουργός, (όπως και ο γραφικός συνεταίρος του με την καρναβαλική «στολή παραλλαγής») είχε δηλώσει πως το Πάσχα αναμένεται η «ανάσταση» της οικονομίας, ενώ διάφοροι άλλοι υπουργοί της κυβέρνησης μιλούσαν για «εκτόξευση» της ανάπτυξης. Στην πραγματικότητα, τίποτε από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Το κακογραμμένο «success story» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τελειώνει πρόωρα, με μια ακόμη παταγώδη αποτυχία. Η αξιολόγηση ακόμη δεν έχει «κλείσει», τα μέτρα γίνονται ολοένα και σκληρότερα, η ρευστότητα εξαντλείται, και βέβαια η συνεχής «σκληρή διαπραγμάτευση» οδηγεί σε ένα τέταρτο προληπτικό Μνημόνιο, το οποίο είναι ήδη προ των πυλών του Κοινοβουλίου.

Ενόψει μάλιστα του επικείμενου ανασχηματισμού, όλες οι φυλές του ΣΥΡΙΖΑ βγήκαν στο κουρμπέτι. Οι «53+» κάνουν λόγο για «ηρωική έξοδο», οι «αντιστασιακοί» υπουργοί ανακαλύπτουν και πάλι την «τρόικα εσωτερικού» (τώρα στο πρόσωπο του κ. Στέργιου Πιτσιόρλα), ενώ ο μέσος όρος της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας συνεχίζει το αριστερό μελόδραμα της αποστασιοποίησης από το σκληρό μνημονιακό καθήκον: οι βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα υπογράψουν «με πόνο ψυχής» τα μέτρα χωρίς, βέβαια, να τα πιστεύουν και, χωρίς βέβαια, να θέλουν να τα εφαρμόσουν. Ταυτόχρονα, οι κομματικοί μηχανισμοί του ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζονται για ένα συχνά προαναγγελθέν και πολλάκις ματαιωμένο συνέδριο, στο οποίο η αριστερή μελαγχολία θα αντικατασταθεί πλέον από μια ταχύρρυθμη διεύρυνση, στην κατεύθυνση της «ρεαλιστικής στροφής».

Όλα αυτά έχουν ελάχιστη σημασία, μπροστά στο πραγματικό πρόβλημα της χώρας. Η υπερφορολόγηση των πολιτών, μέσα σε ένα απόλυτα υφεσιακό περιβάλλον, οδηγεί σε νέα οικονομικά αδιέξοδα, ενώ παράλληλα, το Προσφυγικό εξελίσσεται σε έναν απρόβλεπτο παράγοντα δοκιμασίας της ανθρωπιστικής ανοχής και αλληλεγγύης. Παρ’ όλα αυτά, το κεντρικό δόγμα της κυβέρνησης έχει ήδη διαφανεί: «πάση θυσία εξουσία»! Για αυτό και όσοι νομίζουν πως τα νέα μέτρα θα οδηγήσουν σε ραγδαίες εξελίξεις μέσα στο καλοκαίρι, σύντομα θα διαψευστούν. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, το δυσβάσταχτα πολλαπλασιασμένο «mail Χαρδούβελη» είναι ήδη η βασική πυξίδα για το νέο κυβερνητισμό, που, αδιαφορώντας για το μέλλον των πολιτών, θέτει σε λειτουργία το επόμενο σενάριο: «επιδρομή στο κράτος και μετά εκλογές»∙ όταν και όποτε αυτές προκύψουν, υπό το βάρος των εξελίξεων. Αλλά πάντως, όχι τώρα. Στην κατεύθυνση αυτή, ο κ. Τσίπρας και η κυβερνητική πλειοψηφία θα αποδεχτούν κάθε είδος Μνημονίου προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσία τους, ακριβώς επειδή η ίδια η εξουσία είναι πλέον αυτοσκοπός.

Προφανώς η μνημονιακή επιλογή συνεχίζει να καταστρέφει το ιστορικό «αριστερό DNA» του ΣΥΡΙΖΑ αλλά η απώλεια αυτή εξισορροπείται από την απόσταση που χωρίζει, οριστικά πλέον, το Μαξίμου από την Κουμουνδούρου. Η κυβέρνηση άλλωστε ήδη έχει προσχωρήσει στον πειρασμό του δημαγωγικού καθεστωτισμού, (μπολιασμένου με τη δημοσιονομική ρητορική περί «ταξικής μεροληψίας»), αξιοποιώντας το γενικευμένο αντι-ευρωπαϊσμό: τις συνεχείς μάχες απέναντι στους ξένους δανειστές, στη προηγούμενη διαπλοκή, στις κατεστημένες ελίτ, στην εξωτερική απειλή κλπ. Η «αντιστασιακή τροπή του συλλογικού φαντασιακού», ιδίως σε συνθήκες ακραίας λιτότητας, ήταν πάντοτε ένα προνομιακό πεδίο για την αυτο-αποκαλούμενη ριζοσπαστική Αριστερά. Περνώντας από το βαθύ Αντιμνημόνιο στο βαθύ Μνημόνιο, με τα μέτρα που θα ψηφίσει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τεμαχίζει πλέον οριστικά τη δοκιμαζόμενη κοινωνία σε ένα φριχτά κατακερματισμένο σύνολο συμφερόντων, ανάλογα με τις φορολογικές κλίμακες και τις ασφαλιστικές εισφορές. Επιτείνοντας τη φτωχοποίηση των πολιτών, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προετοιμάζουν παράλληλα το νέο συμπονετικό αφήγημα της «πρώτη φορά» Αριστεράς: «πώς να μοιράσουμε τη φτώχεια μας;».

Για να θυμηθούμε την παλιά καλή ταινία του Νικήτα Μιχάλκοφ, ο «Ψεύτης ήλιος» αυτής της άνοιξης θα κρίνει αν το κυνικό χαμόγελο του Αλέξη Τσίπρα θα γίνει το σύμβολο της πρώτης μεγάλης έκπτωσης στη μεταπολιτευτική δημοκρατία μας: αν δηλαδή, ο διαφαινόμενος πειρασμός του καθεστωτισμού θα καταφέρει να συνενώσει τον παλιό αριστερίστικο «κινηματισμό» με τη διεκδίκηση μιας μπανάλ ακροδεξιάς «εθνικής αξιοπρέπειας». Κάτι ήξερε κι ο ποιητής που μιλούσε για το «αφανισμένο τούτο παρόν», που θα κριθεί μετά το θερινό λιοστάσι και τα «μπάνια του λαού».

Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=9354