Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Γιάννης, Παπαθεοδώρου

dim/art, 2016-05-09

Σε μια αποστροφή της ομιλίας του στη Βουλή ο πρωθυπουργός επιτέθηκε στην Κεντροαριστερά, αξιοποιώντας την pop ψυχανάλυση.

«Οι επίσημοι φορείς της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα», είπε ο κ. Τσίπρας, «έχουν πάθει ένα ιδιότυπο Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Σαν φερέφωνα της ΝΔ και των ακραίων κύκλων των δανειστών, συνεχίζουν να επιτίθενται στην κυβέρνηση». Κάλεσε μάλιστα τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι να μελετήσουν τις «κινήσεις» του κ. Πιτέλα, ο οποίος «αναφέρθηκε για μια ακόμη φορά με τα καλύτερα λόγια στις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης». Στην ίδια γραμμή και άλλα κορυφαία κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο κ. Παπαδημούλης, δήλωναν, τις τελευταίες μέρες, πως «οι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία με τους ευρωπαίους σοσιαλιστές. Η στάση τους τούς εκθέτει, καθιστώντας τους κομπάρσους της Δεξιάς και της ΝΔ — η οποία με τη σειρά της είναι σε αναντιστοιχία με κορυφαίους ηγέτες που ανήκουν στην Ευρωδεξιά, όπως οι Γιούνκερ και Τουσκ».

Αν καταλαβαίνω καλά, το «μήνυμα» των δύο δηλώσεων είναι πως σύσσωμη η αντιπολίτευση δεν «μεταφράζει» σωστά τις προθέσεις των ευρωπαϊκών πολιτικών οικογενειών, στις οποίες ανήκουν τα κόμματα της ΝΔ, της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Ποταμιού, καθώς οι οικογένειες αυτές έχουν προσχωρήσει πλέον σε μια στρατηγική σύμπλευση με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, σε ό,τι αφορά τους στόχους της ελληνικής κυβέρνησης. Η πλάκα είναι πως αυτά τα λένε οι ίδιοι άνθρωποι που πριν από λίγα χρόνια έπλεκαν το εγκώμιο του Μαδούρο στις προεδρικές εκλογές της Βενεζουέλας, θεωρώντας πως το «τσαβίσμο» είναι ένα ενδιαφέρον μοντέλο για την ελληνική αριστερά.

Η απόσταση που χωρίζει τον Μαδούρο με τον Πιτέλα είναι σίγουρα μεγάλη. Ιδίως τώρα που ο πρώτος πέφτει με τον πάταγο της απαξίωσης και ο δεύτερος προσπαθεί να βάλει ένα ορθολογικό φρένο σε παράλογες απαιτήσεις. Αλλά κι αυτό ακόμη συγχωρείται μέσα στα κωμικοτραγικά επεισόδια της βίαιης ωρίμανσης της κυβέρνησης. Αυτό που δεν συγχωρείται είναι το γελοίο κήρυγμα μιας αριστεράς που για χρόνια φλέρταρε με τα αυταρχικά λατινοαμερικανικά καθεστώτα του εθνολαϊκισμού και σήμερα «κουνάει το δάχτυλο» της δήθεν ευρωπαϊκής της πορείας. Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που ο κ. Τσίπρας έταζε στους ψηφοφόρους του πως θα φέρει μερικά μπιτόνια με «φτηνό πετρέλαιο» από τον φίλο του τον Μαδούρο, ενώ ο κ. Παπαδημούλης δήλωνε πως η νίκη του Μαδούρο είναι «μήνυμα ελπίδας και αλλαγής». Στα χρόνια εκείνα, το όραμα μιας ελληνικής Βενεζουέλας του Ευρωπαϊκού Νότου ήταν ακόμη ισχυρό, ενώ στο νεφελώδες «κινηματικό» φαντασιακό του ΣΥΡΙΖΑ, ο λατινοαμερικανικός δρόμος της αντιπαγκοσμιοποίησης ήταν ένα μονοπάτι, που μπορούσε, προσωρινά έστω, να καμουφλάρει τα αδιέξοδα της ευρωπαϊκής μετα-κομμουνιστικής αριστεράς.

Τα αδιέξοδα αυτά όμως έγιναν ακόμη πιο έντονα όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την εξουσία. Η ελληνική «αριστερά του Μαδούρο», αφού πρώτα εξαπάτησε τους πολίτες με μερικά προεκλογικά «σκισίματα» του Μνημονίου, αφού κατόπιν ανέθεσε την ηρωική διαπραγμάτευση σε διάφορους μπαρουφάκηδες, τώρα ψηφίζει τα εξοντωτικά μέτρα που αντιστοιχούν στο τίμημα της συνολικής διάψευσης. Κάπως έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε τους «ευρωπαίους σοσιαλιστές». Προφανώς, από την πλευρά τους, κάνουν ό,τι μπορούν —και καλά κάνουν— για να εξασφαλίσουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, ανησυχώντας για την κυβερνητική σταθερότητα και την αλλοπρόσαλλη πορεία μιας ανερμάτιστης αριστεράς. Ο ίδιος ο Τζιάνι Πιτέλα δήλωσε πρόσφατα άλλωστε πως του φαίνεται εντελώς «αφύσικη» η συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, ενώ παράλληλα, ολοένα και περισσότερο, αυξάνεται η ανησυχία για το νέο καθεστωτισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς βέβαια από το κυβερνητικό στρατόπεδο δεν τοποθετήθηκε απέναντι σε αυτές τις δηλώσεις των «ευρωπαίων σοσιαλιστών». Ο πρωθυπουργός άλλωστε πέρασε το Πάσχα μαζί με τον «ψεκασμένο» κ. Καμμένο, δηλώνοντας έτσι ότι η κυβερνητική συνεργασία εδράζεται πάνω στις φιλικές προτιμήσεις της συντροφικής παρέας.

Αν κάτι επείγει, σήμερα, είναι να αποδεχθεί τον αντιπολιτευτικό της ρόλο της η σοσιαλδημοκρατική προοδευτική συμμαχία. Σε αντίθεση με όσους ονειρεύονται «συμπλεύσεις» και «διευρύνσεις» του ΣΥΡΙΖΑ, η Δημοκρατική Συμπαράταξη πρέπει να αναλάβει επιτέλους τον ιστορικό ρόλο που της αντιστοιχεί. Πρέπει να πείσει, δηλαδή, τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς πολίτες της Ελλάδας πως η «αριστερά του Μαδούρο» ανήκει πλέον στα αζήτητα της ιστορίας. Και πως μια άλλη αριστερά είναι, επιτέλους, εφικτή.

Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=9378