Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Δημοψηφίσματα, η αντιδημοκρατική ασθένεια

Ηλίας, Κανέλλης

Τα Νέα, 2016-06-25


Ακουγα, χθες, τον Αλέξη Τσίπρα να ισχυρίζεται ότι «η αίσθηση της κοινής [ευρωπαϊκής] προοπτικής και του κοινού μέλλοντος δίνει τη θέση της στη δήθεν ασφάλεια της εθνικής περιχαράκωσης και στον εθνικό απομονωτισμό» και δεν πίστευα στ’ αφτιά μου. Αυτός δεν είχε κάνει, πέρυσι, ένα απολύτως διχαστικό δημοψήφισμα με αίτημα ένα γενικώς και αορίστως Οχι, για το οποίο μάλιστα ισχυριζόταν ότι «δεν είναι απλά ένα σύνθημα αλλά [η] ξεκάθαρη επιλογή του λαού για το πώς θα ζήσει την επόμενη μέρα»; Ο ίδιος δεν πανηγύρισε αυτό το Οχι, μολονότι αυτό το περήφανο Οχι (στο οποίο αν επέμενε θα ήμασταν τώρα εκτός ΕΕ) έγινε με συνοπτικές διαδικασίες Ναι σε ένα ακόμα σκληρό Μνημόνιο;

Η ουσία πάντως είναι μία (και είτε από αδυναμία κατανόησης είτε εσκεμμένα ο έλληνας Πρωθυπουργός δεν την αναδεικνύει): η επιλογή από τον Ντέιβιντ Κάμερον, όπως και από τον ίδιο, για δημοψηφίσματα μετέτρεψε την πολιτική διαμάχη σε απολύτως διχαστική διαδικασία για αποφάσεις με οριακές επιπτώσεις. Στο όνομα της άμεσης δημοκρατίας (την οποία ιδίως ο Αλέξης Τσίπρας είχε επικαλεσθεί από το 2011, από τις συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων), το μείζον ζήτημα της κατεύθυνσης κρατών, όπως η Ελλάδα πέρυσι το καλοκαίρι, η Βρετανία φέτος, μετατρέπεται σε διχαστική διαμάχη. Αντί για πλατιές πολιτικές συναινέσεις και ιδεολογικές συγκλίσεις, δηλαδή, αντί για τη σύνθεση, η πολιτική μετατρέπεται σε (αδιαμεσολάβητη, υποτίθεται) διαμάχη φανατισμών. Οι πολιτικοί τυχοδιωκτισμοί καιροσκοπικών ηγεσιών, οι οποίες ομνύουν δήθεν στην άμεση δημοκρατία, επί της ουσίας ευνοούν την εκδήλωση των θανατηφόρων συμπτωμάτων μιας αντιδημοκρατικής ασθένειας.

Ειρωνεία: την ώρα που η Βρετανία επέλεξε, μέσω μιας αμεσοδημοκρατικής φενάκης, τον απομονωτισμό, ο έλληνας Πρωθυπουργός επιχειρεί να προωθήσει αυτή τη φορά ένα αμεσοδημοκρατικό εκλογικό σύστημα. Ανιστόρητος και καιροσκόπος, επικαλείται το 1821 για να ταιριάξουν τα ευφυολογήματά του. Κι όμως. Ενας από τους θεμελιωτές του πολιτεύματος την εποχή της εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης, ο δικαστής (που δεν καταδίκασε σε θάνατο τον Κολοκοτρώνη) Αναστάσιος Πολυζωίδης (δείτε τις θέσεις του στην έκδοση «Αναστάσιος Πολυζωίδης, Κείμενα για τη Δημοκρατία 1824-1825», εκδ. Οκτώ, 2012), υπερασπίζεται με θέρμη την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, το πολίτευμα που συμπυκνώνει την πολιτική πρόταση των δύο μεγάλων επαναστάσεων του 18ου αιώνα σε Αμερική και Γαλλία. Σύμφωνα με τη θέση εκείνη, το Κοινοβούλιο ενεργεί στο όνομα του λαού, χάριν του λαού, αλλά δεν είναι ο λαός σε μικρογραφία. Επιπλέον, λέει ο Πολυζωίδης, το πολίτευμα μπορεί να εδράζεται στη λαϊκή κυριαρχία, αλλά θεσμικά έχει πηγή την ψήφο των εκλογέων και τη δεδηλωμένη στη Βουλή. Οι δημοκρατίες χρειάζονται θεσμικές εγγυήσεις που θα προστατεύουν από τον φανατισμό και το χάος.

Αν ο έλληνας Πρωθυπουργός διάβαζε, έστω επιφανειακά, τον Πολυζωίδη... Και αν ο βρετανός πρωθυπουργός, προφανώς πιο διαβασμένος, δεν παρασυρόταν από τον δημοψηφισματικό τυχοδιωκτισμό...

Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=9478