Παράπλευρες ενεργειακές και μη παρεμβάσεις
Ε.Ε, το φυσικό αέριο και οι σχιζοφρένιες ενός σκόρπιου κοπαδιού.
Στάθης, Λουκάς
Αυγή, 2006-01-14
Αφού κατακάθισε ο κονιορτός από τη σύγκρουση για τον «γαλάζιο χρυσό», που ευτυχώς δεν έλαβε τρωικές διαστάσεις, καλό θα είναι να ρίξουμε μια ματιά στη στάση ενός τρίτου ( άμεσο-έμμεσου ενδιαφερόμενου) που κάθε άλλο παρά ήξερε τι ήθελε. Πρόκειται όπως γίνεται νοητό για την στάση της Ε.Ε και σαν ενότητα και σαν κυβερνήσεις και μέσα πληροφόρησης. Αυτό δεν θα ήταν απαραίτητο αν δεν επρόκειτο για μια κατάσταση πάρα πολύ σοβαρή που έχει να κάμει με την παγκόσμια ενεργειακή πολιτική, με την πολιτική με το πι κεφαλαίο μια και έχει να κάμει, σχεδόν, με κάθε πτυχή της τωρινής και μελλοντικής ζωής των κατοίκων «της πόλης».
-α. Κατ’ αρχή είναι στα αλήθεια αστείο κυβερνήσεις και ΜΜΕ της Ε.Ε, που ανασηκώνεται η τρίχα τους όταν υποψιάζονται ότι κάποιος παρεμβαίνει «στους κανόνες και στο ελεύθερο παιγνίδι της αγοράς», να ζητάνε από τη Ρωσική Κυβέρνηση να είναι «ένας υπεύθυνος προμηθευτής ενέργειας» και να τροφοδοτεί την Ουκρανία με φυσικό αέριο κάτω από την τιμή της αγοράς. Μπορείτε να φανταστείτε μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση που ζητά από την BP, την EXXON, την TOTAL, την AGIP να τροφοδοτήσει π.χ μια χώρα του τρίτου κόσμου σχεδόν τσάμπα και παραιτούμενη από τα μεγάλα κέρδη στο όνομα του σεβασμού «του ρόλου του σαν υπεύθυνου ενεργειακού προμηθευτή». Ούτε για αστείο βέβαια δεν θα περνούσε μια τέτοια σκέψη από το κεφάλι των ευρωπαίων ιθυνόντων. Αντίθετα στην περίπτωση του ρωσικού φυσικού αερίου πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων τέσσαρες βασικές αρχές της αγοράς: ζήτηση, προσφορά, τιμές, κέρδη.
-β. Πιο θορυβώδης ήταν και είναι η διαμαρτυρία των δεξιών κυβερνήσεων των πρώην «λαϊκών δημοκρατιών του υπαρκτού σοσιαλισμού» που κατηγορούν την Ρωσία ότι συνεχίζει την «ηγεμονική» πολιτική της πρώην ΕΣΣΔ. Όμως, οι ίδιες εξακολουθούν ακόμα και προμηθεύονται την ενέργεια σε πολιτικές τιμές. Η θορυβώδης αντίδρασής τους οφείλεται στον φόβο, μήπως αναγκασθούν να πληρώσουν την ενέργεια στην ίδια τιμή με τους άλλους ευρωπαίους και τις χώρες του τρίτου κόσμου. Φαίνεται ότι δεν θέλουν να «εγκαταλείψουν» τα μοναδικά οφέλη ενός τραγικού παρελθόντος.
-γ. Η διελκυστίνδα αυτή, που θα επιστρέψει ξανά, φέρνει στην επιφάνεια την έλλειψη πρόβλεψης από τη μεριά της Ε.Ε, την έλλειψη θα λέγαμε απλά ενεργειακής και εξωτερικής πολιτικής. Ήταν γνωστό από την εποχή της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ ότι οι αγωγοί – στο μεγαλύτερο ποσοστό- που προμηθεύουν με υδρογονάνθρακες ( από τη Ρωσία) την Ευρώπη διασχίζουν χώρες με σχετική αστάθεια ή αντιπαλότητα απέναντι στη Ρωσία. Πράγμα που έγινε πιο έντονο με την επικράτηση της λεγόμενης «πορτοκαλί επανάστασης» στην Ουκρανία.
-δ. Η θορυβώδης υποστήριξη προς «τους πορτοκαλί» έμεινε μόνο στο φρασεολογικό επίπεδο. Δεν συνοδεύτηκε από οικονομική και τεχνολογική υποστήριξη για να ενισχυθεί η ανεξαρτησία της Ουκρανίας. Αντίθετα ποντάρισαν στο γεγονός ότι κάποιος άλλος θα χρηματοδοτούσε «εσαεί» την ουκρανική οικονομία. Μια πολιτική μυωπική και απύθμενης τσιγγουνιάς.
-ε. Η κρίση αυτή αποκάλυψε την ακατάσχετη ευρωπαϊκή διγλωσσία. Ένας από τους λόγους, για τους οποίους η Ρωσία δεν γίνεται δεκτή στην Δ.Ο.Ε, είναι το ότι οι εσωτερικές τιμές της ενέργειας είναι πολύ χαμηλότερες από τις διεθνείς. Και επόμενα η Ρωσία επιδοτεί τις ρωσικές επιχειρήσεις αλλοιώνοντας τους όρους ανταγωνισμού. Όμως η Ε.Ε ζητάει από τη Ρωσία να χρηματοδοτεί τις επιχειρήσεις της Ουκρανίας- που έχει χαρακτηρισθεί σαν οικονομικό σύστημα ελεύθερης αγοράς- με ενέργεια σε τιμές 4-5 φορές χαμηλότερη των διεθνών. Η αντίθετη δε στάση της GAZPROM χαρακτηρίζεται σαν « πολιτική χρήσης του φυσικού αερίου», «αποσταθεροποίησης της Ευρώπης» κλπ.
Παρ’ όλη τη γύμνια της ενεργειακής και εξωτερικής πολιτικής ( που βέβαια δεν είναι δυνατό να υπάρξει, στο επίπεδο που απαιτεί η πραγματικότητα, χωρίς την πολιτική ολοκλήρωση) οι υπεύθυνοι της Ε.Ε μιλάνε για επιτυχία για την συμφωνία που έγινε και ήδη δείχνει σημεία κρίσης. Βέβαια ακούγονται φωνές στις Βρυξέλλες για την δυνατότητα εναλλακτικών λύσεων σε σχέση με το ρωσικό φυσικό αέριο. Απλά πρόκειται για υποθέσεις μια και όλα τα σχέδια, που υπάρχουν, στηρίζονται σε μια αύξηση του ποσοστού του φυσικού αερίου από τη Ρωσία που ήδη αγγίζει το 20% ( Γερμανία 39%, Ιταλία 20%, ενώ για Ουγγαρία, Βαλτικές χώρες, Πολωνία, Σλοβακία, Τσεχία τα ποσοστά κυμαίνονται μεταξύ 80% και 100%).
Προοπτικά, το μεγάλο πρόβλημα για την Ευρώπη, δεν θα είναι η « πολιτική χρήσης του φυσικού αερίου» από τη μεριά της Ρωσίας, αλλά ο σκληρός ανταγωνισμός της Κίνας για την εξασφάλιση ενεργειακών πηγών. Ήδη τέθηκε σε λειτουργία ο πετρελαιαγωγός που από το Καζακστάν φθάνει στην Κίνα και μεταφέρει 200.000 βαρέλια την ημέρα. Τον περασμένο Οκτώβρη η κινέζικη κρατική εταιρεία CNPC εξαγόρασε την καναδική PetroKazakhstan που έχει σημαντικά κοιτάσματα στο Καζακστάν. Και μεσοπρόθεσμα η κατάσταση θα γίνει πράγματι πιο δύσκολη όταν θα συμπληρωθεί το δίκτυο των αγωγών υδρογονανθράκων, της GAZPROM από τη Ρωσία προς την Κίνα στο οποίο θα συγκλίνουν και αγωγοί από το Ιράν. Δεν είναι δε τυχαίο ότι στην πρώην σοβιετική Κεντρική Ασία διαμορφώνεται μια σύγκλιση συνεργασίας μεταξύ Κίνας, Ρωσίας και Ιράν που στοχεύει στο περιορισμό της επιρροής των ΗΠΑ στην περιοχή αυτή και στην Κασπία.
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=950