Ο ελληνικός φιλοκομμουνισμός
Διονύσης, Γουσέτης
2006-01-27
Αγαπητή συντρόφισσα και φίλη Μπέτυ Βακαλοπούλου,
Άρθρα γραμμένα από σένα, μια αριστερή κρατούμενη ναζιστικών στρατοπέδων, για ναζισμό και κομμουνισμό, τα διαβάζει κανείς με το κεφάλι σκυμμένο. Ωστόσο, θέλω να πιστεύω ότι θα αντιμετωπίσεις χωρίς προκατάληψη τους προβληματισμούς μου.
Η «εθνική ομοψυχία» πάντα με τρόμαζε. Είτε αναφέρεται στο 97% των ελληνορθόδοξων, είτε στο παρόμοιο ποσοστό των φίλων του Μιλόσεβιτς, είτε στο 82,2% που θεωρεί εαυτόν κυρίως Έλληνα και δευτερευόντως Ευρωπαίο, είτε στον ομόψυχο εθνικισμό, ως ανώτατο στάδιο του αντιιμπεριαλισμού.
Αυτή τη φορά, όμως, με το αντικομμουνιστικό μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, η εθνική ομοψυχία έσπασε ρεκόρ. Είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που ακόμα και το δεξιό κόμμα της υπεραμύνεται του κομμουνισμού και καταδικάζει το επάρατο μνημόνιο. Τι λέω; Ακόμα και ο κ. Καρατζαφέρης, ομογάλακτος του κ. Λεπέν, υπέγραψε. Αυτός μάλιστα προτίμησε το σκληρότερο κείμενο του ΚΚΕ -εκείνο που καλύπτει τα εγκλήματα του Στάλιν- αντί του κειμένου του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ακολούθησε κόσμος και κοσμάκης. Τι δήμαρχοι, τι καλλιτέχνες, τι συνδικαλιστές. Ποταμός αντιδράσεων γράφει σωστά ο Ριζοσπάστης.
Ελπίζω να συμμερίζεσαι την απορία μου. Πότε όλοι αυτοί έγιναν φιλοκομμουνιστές; Δεν απέχει πολύ ο καιρός όπου οι κομμουνιστές ήσαν «συμμορίτες», «εαμοβούλγαροι» και «σλαβοκομμουνιστές». Ούτε 30 χρόνια δεν πέρασαν από την εποχή του ανατριχιαστικού προεκλογικού συνθήματος: «κομμούνια θα γίνετε σαπούνια». Για να μη θυμηθώ τις γιορτές στο Γράμμο και στου Μακρυγιάννη. Προφανώς όλους αυτούς δεν τους έπιασαν ομαδικές τύψεις. Κάτι άλλο συμβαίνει με αυτή την αφύσικη πρωτοτυπία. Μια ερμηνεία είναι ο ανατολίτικος ορθόδοξος αντιδυτικισμός. Τον συμμερίζονται τόσο οι ακροδεξιοί και ο κλήρος, όσο και το ΚΚΕ (το μέτρο της υπανάπτυξης το δείχνει η ίδια η αποκλειστικότητα της Ελλάδας να διαθέτει απολίθωμα όπως το ΚΚΕ). Θα έχεις προσέξει την αλληλεγγύη του ΚΚΕ στον αρχιεπίσκοπο.
Ωστόσο, αυτή η αιτία της φιλοκομμουνιστικής εθνικής ομοψυχίας συνδυάζεται και με μιαν άλλη: δε μας φοβούνται πια. Δεν αποτελούμε αξιόλογο αντίπαλο ούτε έχουμε προοπτική δυναμικής ανόδου. Αυτήν την έχει ο Καρατζαφέρης. Για τη συρρίκνωσή μας φταίει το κεφάλι το ξερό μας. Την ξεροκεφαλιά μας αξιοποίησε πρώτος ο χαρισματικός Ανδρέας με τις επιθέσεις φιλίας του. Τώρα αυτό έγινε μόδα σε όλους. Όλοι θέλουν να αντλήσουν ψήφους από τη -μισοξεραμένη πια- δεξαμενή μας ή τουλάχιστον να μας αδρανοποιήσουν. Γνωρίζουν πόσο δυναμικές μπορεί να είναι οι οργανωμένες αντιδράσεις μας. Αντί λοιπόν να χαίρονται οι σύντροφοι από την ομόψυχη φιλοκομμουνιστική συμπαράσταση, πιστεύω ότι θα έπρεπε να ανησυχούν. Μια τέτοια ανησυχία ίσως τους κινητοποιούσε προς την κατεύθυνση της ανατροπής αυτής της θλιβερής πραγματικότητας, αν και εφ’ όσον είναι ακόμη αναστρέψιμη.
Ο χώρος δεν επαρκεί να συζητήσω την ουσία του αντικομμουνιστικού μνημονίου, που υπερψηφίστηκε. Ωστόσο, θα σταθώ σ’ ένα θέμα που με απασχολεί. Οι χώρες που επέσπευσαν το μνημόνιο είναι όλες εκείνες που έζησαν κάτω από κομμουνιστικό καθεστώς. Αν λοιπόν απορρίψουμε το σενάριο ότι όλοι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί τους είναι πουλημένα τομάρια, τότε οδηγούμαστε με ασφάλεια στο συμπέρασμα ότι το μόνο που άφησε στις κοινωνίες αυτές ο κομμουνισμός είναι μια αβυσσαλέα απέχθεια γι’ αυτόν. Συμπέρασμα που βέβαια προκύπτει και από τη μεγάλη οικονομική και κοινωνική καθυστέρηση που τους άφησε, σε σχέση με τους τυχερούς που αποφύγαμε αυτή τη δοκιμασία. Καθυστέρηση που τους υποχρεώνει σε φτώχεια και μετανάστευση, η δε μετανάστευση σε ρατσιστικές επιθέσεις. Μήπως δικαιούνται και αυτοί να τους ακούμε με σκυμμένο κεφάλι;
Κάτι τέτοιοι λόγοι οδήγησαν παλιότερα και τους συντρόφους μας του ΚΚΕ εσωτερικού να απαλλαγούν από το βαρίδι του «Κ». Απέχει άραγε πολύ αυτό από καταδίκη του κομμουνισμού; Θα έχεις ακούσει Μπέτυ, όπως και πολλοί άλλοι, μπαρουτοκαπνισμένους στον εμφύλιο συντρόφους να ψιθυρίζουν στο αυτί το τραγικό συμπέρασμα: «ευτυχώς που χάσαμε».
Ο κομμουνισμός είναι η ιδεολογία, αλλά και η πρακτική, της 3ης Διεθνούς. Δεν ταυτίζεται με τον μαρξισμό ούτε, πολύ περισσότερο, με τον σοσιαλισμό. Στοιχεία της ιδεολογίας της, όπως η «δικτατορία του προλεταριάτου», τα έχουμε ήδη καταδικάσει. Την πρακτική επίσης. Με ποιο συγκεκριμένο σημείο του μνημονίου -η χθεσινή «Αυγή» μας δημοσίευσε το πλήρες κείμενο που ψηφίστηκε- μπορεί λοιπόν να διαφωνεί σύντροφος ή συντρόφισσα της ανανεωτικής αριστεράς;
Συμμερίζομαι, βέβαια, την απροθυμία των συντρόφων να προσυπογράψουν το αντικομμουνιστικό μνημόνιο. Είναι σαν να αμφισβητούμε την ιδεολογία και τη δράση μιας ολόκληρης ζωής. Ιδιαίτερα οι παλιότεροι, όπως εγώ, που μετρούμε συντάξιμα χρόνια ένταξης σε τριτοδιεθνίτικης καταγωγής κόμματα. Ας μη το κάνουμε. Όμως, αντί να πετροβολούμε την αντίθετη άποψη, μήπως -επαναλαμβάνω- πρέπει να προβληματιστούμε λίγο σοβαρότερα αυτή τη φορά;
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=966