Τι δεν ακούσαμε στο Τάε Κβον Ντο
Τάσος, Κορωνάκης
Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2016-10-17
Πολλά θα μπορούσε να πει κάποιος για ένα συνέδριο, έπειτα από τρία ταραγμένα χρόνια, επειδή όμως οι διαφωνίες όσων αποχωρήσαμε είναι πάρα πολλές και δεδομένες πια, θα επικεντρωθώ στο τι απαντήσεις έδωσε το συνέδριο σε όσους επέλεξαν να μείνουν και να εφαρμόσουν το νέο Μνημόνιο, σε όσους στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβρη πιστεύοντας σε μια πιο φιλολαϊκή διαχείρισή του και στην εφαρμογή ενός παράλληλου προγράμματος «κάτω από τα ραντάρ» της τρόικας, που θα έδιναν τον τόνο ενός διαφορετικού παραδείγματος διακυβέρνησης.
Η πραγματικότητα όμως ύστερα από 6 χρόνια καταστροφικής λιτότητας και ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας, μετά τις νέες ιδιωτικοποιήσεις και τις περικοπές στις συντάξεις, είναι πως η κοινωνία σήμερα δεν φαίνεται να αναγνωρίζει την ύπαρξη ενός σχεδίου εξόδου από την κρίση προς όφελος της πλειοψηφίας της, ούτε καν ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης και αποσύρεται απογοητευμένη χωρίς προσδοκίες από το πολιτικό πεδίο.
Το ερώτημα λοιπόν του συνεδρίου ίσως θα έπρεπε να ήταν: Πώς σήμερα συγκροτείται ένα σχέδιο που θα αφορά ξανά την κοινωνία, ποιος ο ρόλος του κόμματος σ’ αυτό και με ποιες κοινωνικές συμμαχίες θα υλοποιηθεί;
Στα παραπάνω δεν ακούσαμε και πολλά. Οπως δεν ακούσαμε απαντήσεις και σε εύλογα ερωτήματα όπως τι θα κάνει η κυβέρνηση, αλλά και το κόμμα, αν ο Σόιμπλε, που σήμερα σπάει τη δόση για να δείξει άλλη μια φορά ποιος κάνει κουμάντο, δεν δεχτεί τη συζήτηση καν για ελάφρυνση του χρέους πριν από το 2018, αν το ΔΝΤ επιμείνει σε νέα, σκληρότερα μέτρα ή και σε ένα νέο Μνημόνιο με αφορμή μια νέα συμφωνία για το χρέος στο μέλλον.
Ποια στάση θα κρατήσουν αν στη δεύτερη αξιολόγηση υπάρξει επιμονή για νέες αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στο πεδίο της εργασίας ή αν η τρόικα δεν επιτρέψει να μπει φρένο στο νέο κύμα πλειστηριασμών που έρχεται;
Κι αν οι απαντήσεις στα παραπάνω ήταν από ασαφείς ώς ανύπαρκτες, η ένταση της επιχειρηματολογίας από την ηγεσία στο συνέδριο υπέρ του δρόμου που ακολούθησε μέχρι σήμερα και της παραμονής με κάθε τρόπο στην κυβέρνηση, δείχνει τελικά πως κάθε εκβιασμός μπορεί να γίνει αποδεκτός.
Αν είναι έτσι όμως, μάλλον ο στόχος του ανοίγματος στην κοινωνία και της δημιουργίας ενός μαζικού δημοκρατικού κόμματος δεν μοιάζει και τόσο ρεαλιστικός, μια και οι εκβιασμοί που συνεχώς θα επανέρχονται, θα επιβάλλουν τον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο, θέτοντας κόμμα και κυβέρνηση σε αντίθεση με τα συμφέροντα όσων θεωρητικά θα ήθελαν να εκπροσωπήσουν.
Αυτός ο δρόμος αφήνει χώρο μόνο για μετεγγραφές τύπου Τζουμάκα και Ξενογιαννακοπούλου ή για την επιστροφή του Κουβέλη και τελικά σημαίνει την απόλυτη προσαρμογή σε ένα μοντέλο διαχειριστικού κόμματος, που το ενώνει η παραμονή στην εξουσία και όχι η ιδεολογία ή το πολιτικό σχέδιο για το μέλλον.
Το πραγματικό ερώτημα για αρκετούς πια δεν είναι τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τι κάνουμε όσοι αμφισβητούμε τη σημερινή πορεία. Πώς χτίζουμε από σήμερα μια αριστερή ανταγωνιστική πρόταση στον κυρίαρχο μονόδρομο, βρίσκοντας κοινά πεδία δράσης, προσπαθώντας να μην επαναλάβουμε τα λάθη μας και θέτοντας τουλάχιστον τα σωστά ερωτήματα.
----
* μέλους της ΔIKTYΩΣHΣ ΓIA TH PIZOΣΠAΣTIKΗ APIΣTEPA, πρώην γραμματέας ΣΥΡΙΖΑ
Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=9681