Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Της γης οι κολασμένοι

Νίκος, Μπίστης

Έθνος, 2016-11-14


Πολύ πριν οι άνεργοι εργάτες και οι οικογένειές τους δώσουν τη νίκη στον Τραμπ στις πολιτείες της σκουριάς, τα μηνύματα είχαν έρθει από την Ευρώπη. Οταν το κόκκινο στεφάνι των δήμων γύρω από το Παρίσι, μετά μια σύντομη στάση στους Σοσιαλιστές, αγκάλιασε το Εθνικό Μέτωπο των Λεπέν. Η εργατική τάξη τον αιώνα που πέρασε ήταν ως επί το πλείστον φορέας απελευθερωτικών, ουμανιστικών ιδεών και βαθιά διεθνιστική. Οχι μόνο στην προοδευτική Ευρώπη αλλά και στη συντηρητική Αμερική. Πώς κατέληξε να υποστηρίζει εκπροσώπους των πιο αποκρουστικών, μισάνθρωπων ιδεών, να μισεί την ανοικτή κοινωνία, τις υπερεθνικές ολοκληρώσεις και να θέλει να οικοδομήσει το μεγαλείο της δικής της χώρας στην αδιαφορία για την τύχη του πλανήτη και στον πόνο του ξένου και του διαφορετικού; Πώς από την Τρίτη Διεθνή έφτασε στη μαύρη Διεθνή;

Ο πρώτος λόγος είναι ιδεολογικός, είναι η ήττα του παραδείγματος, με την παταγώδη αποτυχία του πειράματος στη Σοβιετική Ενωση. Ο δεύτερος είναι οικονομικοκοινωνικός, οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, χάνουν τη θέση τους στην κοινωνία, με συνέπεια να τα φορτώνουν όλα στην παγκοσμιοποίηση και να αρπάζονται από τα μαλλιά τους και από δημαγωγούς. Η παγκοσμιοποίηση μακροπρόθεσμα είναι μια αναπόφευκτη διαδικασία χωρίς επιστροφή. Ομως αν μείνουμε σε αυτή την ψυχρή παρατήρηση και μόνο, θα καταλάβουμε ίσως πώς επωφελήθηκε η Ασία από την παγκοσμιοποίηση, αλλά δεν θα καταλάβουμε πόσο αδιάφορο -ακόμα και προκλητικό- είναι αυτό για τον εργαζόμενο στην Ευρώπη, την Πενσιλβάνια και το Μίσιγκαν, που βλέπει βιομηχανίες ή να κλείνουν ή να μεταφέρονται σε χώρες με φτηνό εργατικό δυναμικό. Και τώρα δεν υπάρχει η παραμυθία της ιδεολογίας για έναν καλύτερο κόσμο, που μέχρι την έλευσή του επέτρεπε υπομονή και αλληλεγγύη. Και όμως αρκετοί οπαδοί -και όχι αντίπαλοι- της παγκοσμιοποίησης προειδοποιούσαν ότι χωρίς τον δημοκρατικό έλεγχο της παγκοσμιοποίησης, θα υπάρξουν ερείπια σε μεγάλες -φθίνουσες αλλά υπαρκτές- πληθυσμιακές και κοινωνικές κατηγορίες και ότι αυτοί οι σύγχρονοι κολασμένοι των αναπτυγμένων χωρών θα εκδικηθούν ενδίδοντας στον εθνικισμό, τον λαϊκισμό και τον ρατσισμό. Καταστροφικά και εν τέλει και αυτοκαταστροφικά, αλλά -όπως μας δίδαξαν ο Μεσοπόλεμος και ο πόλεμος που ακολούθησε-, μέχρι να συνειδητοποιηθεί το δεύτερο, έχει επέλθει το πρώτο.

Η προειδοποίηση δεν ελήφθη υπόψη, κυριάρχησε ένα σήκωμα των ώμων και μια ντετερμινιστική αντίληψη της Ιστορίας. Και παρά τις αλλεπάλληλες προειδοποιήσεις από εκλογές και δημοψηφίσματα (με κορυφαίο το Brexit), παρά το γεγονός ότι η ακροδεξιά Λεπέν και ο ημιπαράφρων Γκρίλο κτυπάνε την πόρτα της εξουσίας σε Γαλλία και Ιταλία, συνέχισαν με business as usual. Και ήρθε ο συγκλονισμός από την πλανητικών επιπτώσεων νίκη του Τραμπ για να αντιληφθούν (;) ότι η Ιστορία δεν κινείται ευθύγραμμα. Οτι η εκδίκηση του βυθισμένου στην ανασφάλεια και τη μιζέρια ανθρώπου τον φέρνει στο στρατόπεδο ενός βαθύπλουτου, χυδαίου, βαθιά επί της ουσίας συστημικού λαϊκιστή, που αυτές ακριβώς οι ιδιότητές του τον καθιστούν απολύτως επικίνδυνο. Με ενοποιητικό στοιχείο βαθύπλουτων και κολασμένων το μίσος για τον άλλο. Και ο άλλος μπορεί να ανήκει στην ελίτ ή να είναι κολασμένος Μεξικανός στα σύνορα των ΗΠΑ ή Σύρος στη Μεσόγειο.

Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=9726