Οι «μεταρρυθμίσεις» χτυπούν τον απλό εργαζόμενο
Ειρήνη, Χρυσολωρά
Τα Νέα, 2006-02-04
Ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια δεν εκδηλώθηκαν ταυτόχρονα τόσο πολλές απόπειρες ανατροπών εις βάρος των κεκτημένων των εργαζομένων όσες τους τελευταίους μήνες. Όλα άρχισαν από την αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος των τραπεζοϋπαλλήλων και ακολούθησε χιονοστιβάδα «μεταρρυθμίσεων».
Το περασμένο καλοκαίρι άλλαξε το σύστημα αμοιβής των υπερωριών και το ωράριο των καταστημάτων, εγκαινιάζοντας την εφαρμογή της έννοιας της ευελιξίας στην αγορά εργασίας. Υιοθετήθηκε νόμος για τους εργαζόμενους στις δημόσιες επιχειρήσεις, που οδηγεί στην κατάργηση όσων - προνομίων ή μη - έχουν κατακτήσει με τους γενικούς κανονισμούς προσωπικού, αλλά και στην κατάργηση της μονιμότητας για τους νεοπροσλαμβανόμενους.
Πήραν θάρρος
Παίρνοντας θάρρος από τις εξελίξεις αυτές, ο ΣΕΒ έθεσε θέμα κατώτατων αμοιβών και παγώματος μισθών σε περιοχές ή κλάδους που αντιμετωπίζουν πρόβλημα λόγω ανταγωνισμού. Και οι τράπεζες προχώρησαν στο πιο ακραίο, ίσως, βήμα, της αμφισβήτησης των συλλογικών διαπραγματεύσεων στον κλάδο τους, προκρίνοντας τις επιχειρησιακές διαπραγματεύσεις που τους επιτρέπουν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και τους εξασφαλίζουν ασθενέστερο «αντίπαλο».
Μέσα σε όλα αυτά, η κυβέρνηση διατρανώνει πλέον την πρόθεσή της να αλλάξει ριζικά το Ασφαλιστικό αν επανεκλεγεί την επόμενη τετραετία, θέλει μάλιστα να προωθήσει τον σχετικό διάλογο από τώρα. Αυτό που κάποτε δεν τολμούσε να ψελλίσει η κυβέρνηση Σημίτη, τώρα το φωνάζει η κυβέρνηση Καραμανλή.
«Έστρωσαν το χαλί»
Είναι γεγονός ότι ορισμένες από τις αλλαγές που έγιναν ή κυοφορούνται, ήταν επιβεβλημένες από την ανάγκη να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και κάθε κλάδου της χωριστά, με πρώτο τον δημόσιο τομέα. Είναι, επίσης, γεγονός, ότι η τακτική των συνδικάτων και η συμπεριφορά πολλών εργαζομένων σε δημόσιες επιχειρήσεις και τράπεζες το πρόσφατο παρελθόν «έστρωσαν το χαλί» για να προωθηθούν αυτές οι ανατροπές, όχι μόνο χωρίς κοινωνική κατακραυγή αλλά και με την έγκριση της κοινωνίας σε μεγάλο βαθμό.
Τώρα, όμως, βρισκόμαστε απέναντι στην προοπτική μιας επιταχυνόμενης «απορρύθμισης», σύμφωνα με τη μοντέρνα ορολογία, των εργασιακών σχέσεων. Μιας «απορρύθμισης» που στην ακραία εκδοχή της δεν περιορίζεται να γκρεμίσει τα προνόμια των «ρετιρέ», αλλά αφήνει απροστάτευτο τον πιο αδύναμο εργαζόμενο.
H στάση των πολιτών
H κυβέρνηση ευνόησε αυτή την εξέλιξη, παρ’ ότι θα προτιμούσε, ίσως, μια μετριοπαθέστερη στάση εκ μέρους των τραπεζιτών στο θέμα των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Όλη η πολιτική της διαπνέεται από τη λογική της ελεύθερης αγοράς, από την οποία ιδανικά θα ήθελε να απουσιάζει πλήρως το κράτος και οι όποιες παρεμβάσεις του. Θα έχει ενδιαφέρον, όμως, να δούμε πώς θα συμπεριφερθεί από τώρα και στο εξής η κοινή γνώμη, η οποία μπορεί να τρέφει αντιπάθεια για τα «ρετιρέ», αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα υποστηρίξει έως το τέλος αυτό τον δρόμο του νεοφιλελευθερισμού.
Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=990