Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Τρομοκρατία, αμνησία, υποκρισία

Γιώργος, Γιαννουλόπουλος

Ελευθεροτυπία, 2006-02-08


Το 1992, σε κεντρικό δρόμο του Λονδίνου κοντά στην πλατεία Τραφάλγκαρ, έγιναν τα αποκαλυπτήρια ενός ανδριάντα. Το τιμώμενο πρόσωπο ανήκε στη γενιά των ηρώων του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου -ήταν ο στρατάρχης της αεροπορίας σερ Αρθουρ Χάρις, γνωστός και ως «Bomber Harris», δηλαδή «βομβαρδιστής Χάρις», ο οποίος από το 1942 μέχρι το 1945 διετέλεσε αρχηγός της πτέρυγας των βομβαρδιστικών.

Οπως θα θυμόσαστε ή θα ξέρετε, μετά τη «μάχη της Βρετανίας» που κέρδισαν τα καταδιωκτικά, τα βομβαρδιστικά, υπό την ηγεσία του Χάρις, μετέφεραν τον πόλεμο στο γερμανικό έδαφος.

Μέσα σε 24 ώρες από τα αποκαλυπτήρια, άγνωστοι περιέλουσαν τον μπρούτζινο στρατάρχη με κόκκινη μπογιά. Η πράξη αυτή, παρά τον σεβασμό που τρέφουν οι Αγγλοι για όσους πολέμησαν κατά των Γερμανών, δεν ξάφνιασε. Ο Χάρις ήταν αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Στον μεσοπόλεμο υπηρέτησε στο Ιράκ, όπου βομβάρδισε με δηλητηριώδη αέρια τα χωριά των εξεγερμένων κατά των Βρετανών. Κι όταν μερικοί συνάδελφοί του παραιτήθηκαν αηδιασμένοι, αυτός απάντησε: «Το μόνο που καταλαβαίνει ο Αραβας είναι ένα βαρύ χέρι» (σας θυμίζει τίποτα;). Λίγους μήνες μετά τον διορισμό του στην πτέρυγα των βομβαρδιστικών το 1942, έθεσε σε εφαρμογή το στρατηγικό του «δόγμα» με την πρώτη μαζική αεροπορική επίθεση κατά της Κολονίας. Το δόγμα Χάρις, γνωστό κατ’ ευφημισμόν ως «βομβαρδισμός περιοχής», προέβλεπε επιθέσεις εναντίον του άμαχου πληθυσμού για να σπάσει το ηθικό των Γερμανών. Ηταν δε, σύμφωνα με τον εμπνευστή του, μια «συγκριτικά ανθρωπιστική μέθοδος». Οι βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν μέχρι το 1945, όταν ισοπεδώθηκε η Δρέσδη. Σταμάτησαν με πρωτοβουλία του Τσόρτσιλ, και όχι για τον λόγο που νομίζετε. Αν συνεχίσουμε, είπε, «θα παραλάβουμε μια χώρα εντελώς κατεστραμμένη».

Μετά τη λήξη του πολέμου, οι Βρετανοί αντιμετώπισαν με αμηχανία τη «συγκριτικά ανθρωπιστική μέθοδο» των βομβαρδισμών. Δεν ήταν τυχαίο ότι από ολόκληρη τη στρατιωτική ηγεσία, ο μόνος στον οποίο δεν απονεμήθηκε ο τίτλος του λόρδου ήταν ο Χάρις, που παρέμεινε απλός σερ. Οπως επίσης, δεν ήταν τυχαίο ότι όλοι οι πιλότοι των καταδιωκτικών παρασημοφορήθηκαν, ενώ ανάλογη τιμητική διάκριση δεν δόθηκε στα πληρώματα των βομβαρδιστικών.

Ο συνειρμός, που έφτασε μέχρι τον Χάρις και την κόκκινη μπογιά στον ανδριάντα του, ξεκίνησε από κάποιες δηλώσεις που έγιναν πρόσφατα, με αφορμή την εκλογική νίκη της Χαμάς. Δεν πρόκειται να συνομιλήσουμε με τρομοκράτες, είπαν πολλοί, και εξήγησαν ότι τρομοκράτης είναι όποιος επιλέγει σκόπιμα για στόχο τούς άμαχους. Με βάση αυτό τον ορισμό, τι άλλο μπορούμε να αποκαλέσουμε τον Χάρις, τον Τσόρτσιλ που ενέκρινε την πολιτική του, αλλά και τον πρόεδρο Ρούσβελτ, εφόσον και οι Αμερικανοί συμμετείχαν στους «βομβαρδισμούς περιοχής»;

Σας διαβεβαιώνω ότι δεν εμφορούμαι από πνεύμα αναθεωρητισμού για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και δεν θέλω να πω ότι και οι Γερμανοί αδικήθηκαν. (Ολοι ένοχοι, άρα κανείς ένοχος). Ούτε προσπαθώ να εξωραΐσω τις επιθέσεις αυτοκτονίας κατά των αμάχων «σταυροφόρων». Οσο δίκιο και να έχουν οι Παλαιστίνιοι και οι μουσουλμάνοι γενικότερα, όταν εχθρός ανακηρύσσεται η Δύση στο σύνολό της και κυρίως κάποιες αξίες, έστω δυτικές, οι οποίες αποτελούν τη δική μας φιλελεύθερη πολιτική κληρονομιά, το πρόσωπο του ισλαμικού φονταμενταλισμού γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνο και απεχθές. Αξίζει όμως να σταθούμε σε μερικά πράγματα. Γιατί ξεχάσαμε τόσο εύκολα; Πώς δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι ο φόνος αμάχων είναι κάτι όχι μόνο αποκρουστικό αλλά και πρωτοφανές, κάτι που επινόησαν οι σκουρόχρωμοι δαίμονες, που τους βλέπουμε στην τηλεόραση να κραυγάζουν σε μια ακατάληπτη γλώσσα; Και αν στον τελευταίο πόλεμο διακυβευόταν η δική μας ελευθερία, τι άλλο διακυβεύεται για τους Παλαιστίνιους σήμερα; Δεν ξέρω πόσους αμάχους έχει σκοτώσει η Χαμάς. Ομως τον τελευταίο χρόνο, σύμφωνα με ισραηλινά στοιχεία, μόνον έναν. Οι Ισραηλινοί πόσους; Τα θύματα, πάντως, των συμμαχικών βομβαρδισμών έφτασαν τις 600.000. Στην Ευρώπη μόνο, γιατί υπάρχει και η Χιροσίμα.

Συχνά καταγγέλλουμε την παραχάραξη της Ιστορίας, εννοώντας ότι κάποια πράγματα αλλοιώνονται ή αποκρύβονται. Την Ιστορία όμως την παραχαράσσουμε πολύ πιο συχνά όταν δεν αρνούμαστε τα γεγονότα αλλά φροντίζουμε να τα καταστήσουμε ανενεργά. Δηλαδή, όταν δεν τα συνυπολογίζουμε, δεν τα αφήνουμε να διαμορφώσουν το λόγο μας. Ο οποίος, απαλλαγμένος απ’ ό,τι δεν μας συμφέρει, γίνεται απλουστευτικός και πολιτικά ιδιοτελής. Και αυτό συνέβη στην περίπτωση της Χαμάς. Κατανοώ την ανάγκη να βρεθεί μια λύση στο Παλαιστινιακό, και πιστεύω επίσης ότι η τυφλή βία δεν οδηγεί πουθενά, ή μάλλον συμφέρει τα γεράκια στο Ισραήλ. Να την καταδικάσουμε λοιπόν, ακόμα και με ηθικούς όρους. Αλλά έχοντας επίγνωση ότι η οπτική μας, στο μέτρο που είναι μονόφθαλμη, καταντάει υποκρισία και επιτείνει το αίσθημα των μουσουλμάνων ότι τους αδικούμε γιατί τους παίζουμε με σημαδεμένη τράπουλα.

Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=996