Στην τελική ευθεία για ένα σαφώς αυταρχικό καθεστώς εισήλθε πλέον η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν. Η σύλληψη του Εκρέμ Ιμάμογλου και άλλων περίπου 100 προσωπικοτήτων του στενού και ευρύτερου κύκλου του, αποτελεί τον τελευταίο μεγάλο σταθμό της ιστορικής απόκλισης της χώρας από κάθε προοπτική εκδημοκρατισμού.
Στην Τουρκία κανείς δεν περίμενε ότι η σύλληψη του Ιμάμογλου θα γινόταν τόσο γρήγορα και με τόσο βαρύ κατηγορητήριο -τρομοκρατία και εγκληματική οργάνωση- αλλά και κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα. Το καθεστώς Ερντογάν βρίσκεται πλέον σε μια φάση εξαιρετικής ισχύος, δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι δεν υπήρχαν διαρροές ούτε προειδοποιήσεις προς τον Ιμάμογλου για την επιχείρηση στην οποία συμμετείχαν πολλές εκατοντάδες αστυνομικοί. Έτσι, κινείται γνωρίζοντας ότι μπορεί να προβεί σε πράξεις που πριν από λίγο καιρό θα ήταν ακόμα αδιανόητες, ακριβώς επειδή πλέον θεωρεί ότι, απλά, τώρα μπορεί να το κάνει.
Ο Ερντογάν είχε ήδη αρχίσει να αγνοεί τους εξωτερικούς παράγοντες και τις –όποιες- εξωτερικές πιέσεις από το 2013 και κυρίως μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016. Ωστόσο, μετά τη νίκη του Ντ. Τραμπ και με την ΕΕ να βρίσκεται σε μια περίοδο μεγάλης αδυναμίας, ο Ερντογάν και το καθεστώς του είδαν μια μεγάλη ευκαιρία: Να «φτιάξουν» την αντιπολίτευση όπως την θέλουν, για να υπάρχει μια «αντιπολίτευση» η οποία θα λειτουργεί πλέον τελετουργικά και μόνον.
Η σύλληψη του Ιμάμογλου και οι κατηγορίες που αντιμετωπίζει δείχνουν ότι το καθεστώς θέλει να χτυπήσει χωρίς έλεος. Και το πιο πιθανό είναι ότι θα το καταφέρει, καθώς το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) και η ευρύτερη αντιπολίτευση δεν έχουν, πρακτικά, καμία δυνατότητα να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων. Η επιλογή μαζικών διαδηλώσεων είναι ένα αδιέξοδο που η αντιπολίτευση δεν θέλει διότι ξέρει ότι όχι μόνο θα οξύνει ακόμα περισσότερο την πόλωση αλλά κυρίως ότι μπορεί να μετατραπεί σε αιματοχυσία.
Έτσι, ο Ερντογάν «ευνουχίζει» το CHP ενώ παράλληλα συνεχίζει να δείχνει ότι προσπαθεί να λύσει το Κουρδικό. Μέσα στις δραματικές αυτές εξελίξεις, το κουρδικό κίνημα και το φιλοκουρδικό κόμμα DEM είναι εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε μια έστω ισχνή προοπτική κάποιων θετικών εξελίξεων στο Κουρδικό από τη μια, και τη συνεργασία με έναν Ερντογάν που κλείνει όλους τους εν δυνάμει αντιπάλους του στην φυλακή, από την άλλη.
Το Κουρδικό παραμένει δέσμιο δυναμικών που ο Ερντογάν ελέγχει πιο δύσκολα, κυρίως όσον αφορά το ΡΚΚ και τους Κούρδους της Συρίας. Αλλά με τη σύλληψη του Ιμάμογλου προκαλεί μια νέα εστία πόλωσης που τον συμφέρει, ενώ αποσπά την προσοχή των εθνικιστών από το Κουρδικό.
Η Τουρκία δεν είναι πλέον μια «υβριδική δημοκρατία» αλλά μια χώρα αυταρχικού καθεστώτος το οποίο όμως δεν κινείται διαφορετικά από τις παγκόσμιες τάσεις και δυναμικές. Όπως έχει δείξει η ιστορία της τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια, η Τουρκία είναι ένα πολιτικό και κοινωνιολογικό «εργαστήριο» όπου οι παγκόσμιες τάσεις εφαρμόζονται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.
Εκτύπωση στις: 2025-05-01
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?export=print&tid=13703