Προσκεκλημένος, ως ομιλητής, από τον ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΟΜΙΛΟ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑΣ το Σάββατο 15/11/25 στο κατάμεστο ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΤΙΚΙ, κόσμημα της περιοχής , ζήσαμε μια ξεχωριστή βραδιά φόρο τιμής για τα 52 χρόνια από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια βραδιά, που πλαισίωσαν μουσικά ο Θοδωρής Μπρουτζάκης στο πιάνο, ο Βαγγέλης Τζελέπης και Μέλη του Θ.Ο.Ε. στο τραγούδι!
(Παραθέτω την ομιλία μου)
Αγαπητοί/ές συμπατριώτες/ισσες
"Πριν από 2 χρόνια, το Φθινόπωρο(20/9)του 2023, η έγκυρη βρετανική εφημερίδα Guardian, στον ιστότοπό της, ανάρτησε 50 φωτογραφίες προκειμένου να αναδείξει τις πιο κομβικές, κατά την εκτίμησή της, στιγμές της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας. Από την Ελλάδα ξεχώρισε την περίφημη φωτογραφία του ξημερώματος της 17ης του Νοέμβρη 1973, όπου το τανκς κινείται προς την Πύλη του Πολυτεχνείου και τους φοιτητές /τριες να στέκονται όρθιοι/ες πίσω της. «Μια καθοριστική πράξη αντίστασης ενάντια στον αυταρχισμό, που έστρεψε την κοινή γνώμη ενάντια στους συνταγματάρχες και οδήγησε τελικά στην πτώση του καθεστώτος στον επόμενο χρόνο» έγραφε εύστοχα στη λεζάντα της.
Στιγμή βαθύτατα χαραγμένη στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων!
52 χρόνια μετά, σήμερα με την ευκαιρία της επετείου σε ένα δικό μας συλλογικό αναστοχασμό, ας ξαναπιάσουμε το νήμα της ιστορικής μνήμης και των βιωμάτων μας.
To Πολυτεχνείο ήταν ο «τόπος» όπου εκφράστηκε η συμπυκνωμένη αντίδραση των φοιτητών απέναντι στη Χούντα. Αποτέλεσε την κορυφαία πράξη μαζικής αντίστασης ενός τμήματος του ελληνικού λαού, της φοιτητικής νεολαίας-και μάλιστα ενός πολύ μικρού μέρους της-ενάντια στη δικτατορία και προκάλεσε τη συμμετοχή και άλλων στρωμάτων του ελληνικού λαού, νέων κυρίως. Ο ηρωισμός των εξεγερμένων, οι νεκροί -καταγραμμένοι 24 με αδιευκρίνιστους άλλους 16-, οι τραυματίες-καταγραμμένοι 1103-, η κτηνώδης επέμβαση των στρατοκρατών συνετέλεσαν ώστε η εξέγερση από εκείνες τις στιγμές να καταλάβει στη συνείδηση του δημοκρατικού λαού την κορυφαία θέση μεταξύ όλων των αντιστασιακών ενεργειών ενάντια στην απριλιανή δικτατορία.
Η ελληνική κοινωνία έχει ενσωματώσει τον Νοέμβρη του ΄73 στις μεγάλες ιστορικές στιγμές του τόπου αναδεικνύοντάς τον σε σύμβολο. Το «Πολυτεχνείο», μαζί με τους αγώνες για τη στερέωση της δημοκρατίας στη μεταπολίτευση, συνιστά ιστορικό θεμέλιο της 3ης ελληνικής δημοκρατίας.
Το Πολυτεχνείο στη συλλογική συνείδηση είναι η ΜΕΤΩΝΥΜΙΑ του αντιδικτατορικού αγώνα, μα και της ίδιας της μεταπολίτευσης.
Ο Νοέμβρης του ’73 δεν ήταν ένα «τυχαίο» ξέσπασμα. Τα ιστορικά γεγονότα αποτέλεσαν τη λογική και αναπόφευκτη συνέπεια της οξυμένης κατάστασης, που γέννησε έξι χρόνια ολόκληρα το δικτατορικό καθεστώς. Η δικτατορία του 1967 τσάκισε τις ελευθερίες του ελληνικού λαού. Η αντιλαϊκή και ξενόδουλη πολιτική, η αδυναμία της να λύσει οποιοδήποτε εθνικό πρόβλημα, η καταπίεση και η εκμετάλλευση του εργαζόμενου λαού, η καταστολή των δημοκρατικών και ατομικών δικαιωμάτων, οι φυλακές, οι εξορίες, τα βασανιστήρια, οι δολοφονίες αγωνιστών αποτέλεσαν το βάθρο των γεγονότων αυτών.
Το μαζικό αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, που άρχισε να αναπτύσσεται από τα τέλη του 1971, αρχές του 1972, εμπνέονταν από τη φλόγα της αντίστασης των αντιδικτατορικών οργανώσεων και είχε πάρει τη σκυτάλη από τις ολιγάριθμες παράνομες φοιτητικές οργανώσεις και την ηρωική αντιδικτατορική τους δράση. Έδινε τις μάχες για τη δημοκρατία και την ελευθερία, μέσα από τον στοιχειώδη συντονισμό των Φοιτητικών Επιτροπών Αγώνα, αρχικά μέσα στα Πανεπιστήμια και μετά στους δρόμους. Ολόκληρο το ΄73, μέρα με τη μέρα, οι παντοειδείς διεκδικήσεις του μαζικού φοιτητικού κινήματος, από τις εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους ως τα συγγράμματα και τη σίτιση, οι ποικιλόμορφες κινητοποιήσεις, το αντιδικτατορικό φρόνημα είχαν μια κλιμακούμενη ανέλιξη.
Αυτοί οι αγώνες οδήγησαν στην κατάληψη της Νομικής, στην πρώτη μαζική αντιπαράθεση φοιτητών- αστυνομίας στο μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου, στην πύκνωση των ατμών της αγανάκτησης και της φοιτητικής οργής, στη διογκούμενη διάθεση να δοθεί ένα αποφασιστικό μάθημα στους δικτάτορες, οι οποίοι όχι μόνο τους καταπίεζαν αλλά και τους ενέπαιζαν με το πείραμα Μαρκεζίνη. Οδήγησαν τελικά στην κατάληψη του Πολυτεχνείου και στην μετεξέλιξή του σε εξέγερση. Την μοναδική άοπλη εξέγερση στην 200χρονη ιστορία του ελληνικού κράτους!
Ο «χώρος Πολυτεχνείο» αυτοκαθορίστηκε από τη συνισταμένη των απόψεων, αλλά για την ίδια την κατάληψη υπήρξε έντονη διαπάλη «γραμμών». Φορείς τους οι πρώτοι 2.000, το πολύ, φοιτητές, όχι μόνο από τις σχολές του Πολυτεχνείου αλλά και από άλλες σχολές, που συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου, τις πρώτες μεταμεσημβρινές ώρες της Τετάρτης 14/11/1973, που ανήκαν κυρίως στο ευρύτερο χώρο της Αριστεράς - οργανωμένοι αλλά και ανέντακτοι. Επικράτησε η άποψη που προωθούσε τη σύγκρουση με τη Δικτατορία, έστω και χωρίς να προβλέπει το επόμενο βήμα. Ηττήθηκε η άλλη, που θεωρούσε ότι δεν υπήρχαν, τη στιγμή αυτή, οι όροι της ανατροπής της Χούντας μέσα από μια φοιτητική εξέγερση, και γι’ αυτό αντιπάλεψε την κατάληψη στην αρχή. Το μεγαλείο αυτού του φοιτητικού κινήματος ήταν ότι, αφού ο μαζικός χώρος αποφάσισε, η συμμετοχή όλων, με την ίδια ψυχή και βούληση, ήταν δεδομένη.
Τη μορφή, βεβαίως, που πήρε το «Πολυτεχνείο ΄73», από τη διανυκτέρευση- κατάληψη της Τετάρτης ως τη μορφή της εξέγερσης την Πέμπτη –Παρασκευή και Σάββατο, καμμιά οργανωμένη αντιστασιακή έκφραση στον φοιτητικό χώρο δεν μπορούσε να την φανταστεί και προφανώς κανείς/μια μεμονωμένος/η φοιτητής/τρια, που συμμετείχε ενεργά στο κίνημα. Πολύ περισσότερο να τη σχεδιάσει και να την αποφασίσει. Δεν ήταν αποτέλεσμα μιας συνειδητής προκαθορισμένης και οργανωμένης μορφής πάλης, που επιλέχθηκε από κάποιες οργανώσεις. Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε στο Πολυτεχνείο και στους δρόμους της Αθήνας δεν κινητοποιήθηκε στη βάση της συναίνεσης σε μια πολιτική που προωθούσε την στιγμή αυτή ως την κορυφαία στιγμή ρήξης με το καθεστώς της χούντας. Κίνητρο απλό ήταν η αντιδικτατορική διάθεση και η βούληση για συμμετοχή σε ό,τι έμοιαζε ως πράξη ενάντια στη δικτατορία. Οι αντιδικτατορικές φοιτητικές οργανώσεις ήταν όλες εκεί, παρούσες με την κεντρική τους στελέχωση. Το ότι καμιά από αυτές δεν μπόρεσε-πώς άραγε θα ήταν δυνατόν;- να εκφράσει ηγεμονικά την πορεία των εξελίξεων και να βάλει ηγεμονικά τη σφραγίδα της σ΄ αυτές, δεν σημαίνει κατ΄ ουδένα τρόπο ότι δεν αποτελούσαν η κάθε μια χωριστά και όλες μαζί συνιστώσες-όχι αποκλειστικά-ενός συνόλου που βρισκόταν σε αγωνιστική έξαρση.
Το Πολυτεχνείο όμως, δεν θα ήταν αυτό στο οποίο εξελίχθηκε αν δεν μετεξελισσόταν τη δεύτερη ημέρα της κατάληψης, μέσα από τη σταθερή βούληση της πλειοψηφίας, πλέον, των συγκεντρωμένων εντός του χώρου φοιτητών να εξουσιοδοτήσουν την εκλεγμένη από συνελεύσεις Συντονιστική Επιτροπή Κατάληψης (ΣΕ) να προσδιορίσει και να εγγυηθεί το χαρακτήρα και το περιεχόμενο του αγώνα. Και αν δεν κατάφερναν οι φοιτητές, που ανήκαν στις αντιστασιακές οργανώσεις της Αριστεράς, του Ρήγα Φεραίου και της Αντι-ΕΦΕΕ, και πλειοψηφούσαν στη ΣΕ, να αντιστρέψουν το χαρακτήρα που ωθούνταν να πάρει η κατάληψη από αιτήματα και συνθήματα υπεραριστερών και αναρχικών. Συνθήματα όπως τα: Κάτω το κράτος, Λαοκρατία, κάτω το κεφάλαιο κλπ
Αυτή ακριβώς η συμπύκνωση των στόχων της εξέγερσης στα δύο καίρια αιτήματα ευρύτερης αποδοχής -πτώση της δικτατορίας, απαλλαγή από τα στηρίγματά της και την εξάρτηση της χώρας- μετέτρεψε, με την συνεισφορά και του ραδιοσταθμού, τη φοιτητική έκρηξη σε παλλαϊκού χαρακτήρα κινητοποίηση ενάντια στη Δικτατορία.
Τα παραπάνω και, ταυτοχρόνως οι εσωτερικές αντιπαραθέσεις του καθεστώτος, όπου το ζήτημα της «φιλελευθεροποίησης» με το πείραμα Μαρκεζίνη κυριαρχούσε, ο δισταγμός του Παπαδόπουλου για άμεση καταστολή της εξέγερσης, η υπέρβαση της διστακτικότητας των πολιτικών προσωπικοτήτων και επικεφαλής αντιστασιακών οργανώσεων και παλαιών πολιτικών κομμάτων, που άρχισαν πλέον να μην αποδοκιμάζουν ή και να συμπαραστέκονται, είχαν ως αποτέλεσμα να εισβάλουν μεγάλες λαϊκές μάζες στην πολιτική σκηνή. Να εξαπλωθεί ο «τόπος Πολυτεχνείο» σε ολόκληρο το κέντρο της Αθήνας, το οποίο, την Παρασκευή πλέον, γέμισε από χιλιάδες νέους, φοιτητές, σπουδαστές και μαθητές κυρίως, αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας πολίτες.
Εδώ ακριβώς οφείλω να σημειώσω ιδιαιτέρως τον κατ΄εξοχήν καθοριστικό ρόλο που διαδραμάτισε ο ραδιοσταθμός! Χωρίς αυτή τη μοναδική δυνατότητα που διέθετε, να μεταφέρει δηλαδή τη φωνή, τον παλμό, την αγωνία, την κραυγή των αγωνιζόμενων φοιτητών έξω και πέρα από τον περίγυρο του Πολυτεχνείου, στο υπόλοιπο κέντρο της Αθήνας, στο Λεκανοπέδιο, και μέσω ποικίλων και ευρηματικών τρόπων σε ολόκληρη την περιφέρεια της χώρας και στο εξωτερικό, δεν νομίζω, και φυσικά όχι μόνο εγώ, ότι το Πολυτεχνείο θα είχε τον χαρακτήρα με τον οποίο έμεινε στην ιστορία.
Αξίζει εδώ να σημειώσω ότι στο διεθνές κίνημα νεανικής αμφισβήτησης των μεταπολεμικών καθεστώτων, από τις ΗΠΑ μέχρι την Ταϊλάνδη, τη Γαλλία, την Τσεχοσλοβακία, την Ιταλία, πουθενά δεν λειτούργησε αντίστοιχο μέσο επικοινωνίας. Το «Εδώ Πολυτεχνείο» αποτέλεσε γέννημα και κατάκτηση της εξέγερσης του Νοέμβρη!
Τις ίδιες ημέρες, με τα ίδια συνθήματα αλλά και για συμπαράσταση στον αγώνα των φοιτητών της Αθήνας, προχώρησαν σε καταλήψεις και οι φοιτητές στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και τα Γιάννενα.
Αυτό που έκανε το Πολυτεχνείο στο να γίνει το «Πολυτεχνείο» να μετεξελιχθεί σε εξέγερση και να περάσει στην ιστορική συνείδηση όχι ως μια επανάληψη των προηγούμενων εγχειρημάτων, όπως η Νομική, η ηρωική πρώτη κατάληψη, δεν είναι μόνο όσα συνέβησαν μέσα στο Πολυτεχνείο, αλλά όσα συνέβησαν έξω. Τα γεγονότα, που είχαν διαφορετική διάρκεια από αυτήν των 56 ωρών της κατάληψης του Πολυτεχνείου, ξεκίνησαν αραιά την Τετάρτη το βράδυ συνεχίστηκαν την Πέμπτη, με αποκορύφωμα την Παρασκευή και συνεχίστηκαν και μετά την άλωση του Πολυτεχνείου για δύο ημέρες ακόμη. Όπου στο διάστημα εκείνο αρκετές χιλιάδες νέοι, μαθητές, τεχνίτες, οικοδόμοι, υπάλληλοι, αρχικά γύρο από το Πολυτεχνείο και στη συνέχεια σε όλο το κέντρο της Αθήνας, συγκρότησαν διαδηλώσεις, ανηφόρησαν την Σταδίου προς την Πλατεία Συντάγματος, απέκλεισαν και πανικοβάλανε τη φρουρά του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης στη 3η Σεπτεμβρίου και Μάρνης, έστησαν οδοφράγματα στην Αλεξάνδρας. Πρόκειται για αυτούς που την επόμενη μέρα, ξημερώνοντας η 17η Νοεμβρίου, εγκατέλειψαν τα σχολεία τους, τις τεχνικές σχολές τους, τις δουλειές τους και διαδήλωναν ανάμεσα στα πυρά των αστυνομικών, των ακροβολιστών και των τεθωρακισμένων, μετρώντας νέα και περισσότερα θύματα. Και που συνέχισαν την αντίσταση και την Κυριακή με μειωμένη ένταση.
Ο συγκλονισμός ολόκληρης της Ελλάδας και της διεθνούς κοινής γνώμης ήταν καταλυτικός. Την απέχθεια και το μίσος του ελληνικού λαού απέναντι σ’ αυτούς που και με τα τανκς σκόρπισαν το θάνατο στα παιδιά του, τίποτε πλέον δεν επρόκειτο να την εκτονώσει… Το ηθικό κέρδος ήταν μέγα.
Τις ηρωικές και τραγικές στιγμές των τελευταίων ωρών, του τανκς, της εκκένωσης, της εξόδου των φοιτητών, των συλλήψεων, της βαρβαρότητας των αστυνομικών και των παρακρατικών τις έχετε λίγο πολύ δει ή ακούσει εδώ και τόσα χρόνια, τουλάχιστον στις επετειακές εκπομπές των 50 χρόνων
Επιτρέψτε μου τώρα να καταθέσω ορισμένες σκέψεις μου, που κατά τη διάρκεια, όλων αυτών των χρόνων που πέρασαν, μιλώντας σε παντός είδους και ηλικίας ακροατήρια και προπάντων συζητώντας μαζί τους σε όλη την Ελλάδα.
Πρώτα απ΄όλα:
Το Πολυτεχνείο διαφέρει από τις δύο εθνικές επετείους, την 25η Μαρτίου1821 και την 28η Οκτωβρίου. Εδώ ο εχθρός δεν είναι εθνικός, αλλά πολιτικός. Το Πολυτεχνείο δεν υμνεί το έθνος αλλά τη Δημοκρατία. Απ΄αυτή την πλευρά θυμίζει την 3η Σεπτεμβρίου 1843, την εξέγερση για το Σύνταγμα, η οποία είχε επιβληθεί στον Όθωνα ως δεύτερη εθνική επέτειος.
Το Πολυτεχνείο είναι μια υβριδική επέτειος: Κινηματική ως πορεία, ημιθεσμική ως κατάθεση στεφάνων, θεσμική ως σχολική γιορτή.
Η «επετειακότητα»-κατοχυρωμένη «από τα κάτω»-, προσφέρει, κάθε χρόνο τις ίδιες μέρες, τη δυνατότητα να στοχαζόμαστε πάνω στην ελευθερία, τη δημοκρατία, την ανιδιοτέλεια της νεότητας, το δικαίωμα της εξέγερσης όταν οι ανθρώπινες αξίες καταπατούνται…
Στην υπόθεση αυτή καθοριστική υπήρξε, και εξακολουθεί να παραμένει η de facto, από το 1974, καθιέρωση της επετείου το Πολυτεχνείου ως Σχολικής Γιορτής και η de jure, ως Αργία και Εορτασμός, από το 1981!
Και εδώ θα ήθελα να υπογραμμίσω και να εξάρω το ρόλο και τις ακατάβλητες προσπάθειες των νέων δασκάλων και καθηγητών/τριών, που από την πρώτη επέτειο εργάστηκαν ακαταπόνητα για να μεταλαμπαδεύσουν τα μηνύματα της εξέγερσης στους μαθητές τους, στις επερχόμενες γενιές.
Για να το εκφράσω πιο εμφατικά.
Όπως χωρίς τις εκπομπές του ραδιοσταθμού δεν θα είχε υπάρξει «το Πολυτεχνείο», που ξέρουμε, έτσι και χωρίς τις Σχολικές Γιορτές δεν θα διατηρούσε την αίγλη και τη βαρύτητά του στη νεότερη ελληνική ιστορία!
Το δεύτερο: το «Πολυτεχνείο» δεν ανήκει στους δημιουργούς του. Δικές τους οι ανεξίτηλες μνήμες από τα συγκλονιστικά βιώματα και τις μοναδικές στιγμές της εξέγερσης, δικό τους το ξεπέρασμα των ορίων τους μέσα στην συλλογική τους λειτουργία. Το Πολυτεχνείο «ανήκει» στην εκάστοτε νέα γενιά, η οποία με τα δικά της οράματα και συνθήματα προσδίδει το δικό της περιεχόμενο στους αγώνες της. Ωσότου παραδώσει τη σκυτάλη στην επόμενη…
Το «Πολυτεχνείο», 52 χρόνια μετά, συνεχίζει να συνεγείρει και θα συνεγείρει τους νέους και τις νέες, όλα αυτά τα μεταπολιτευτικά χρόνια, ακριβώς επειδή είχε πρωταγωνιστές νέους και νέες. Είτε το προσλαμβάνουν ως ένα πολύ σημαντικό γεγονός άρνησης και αντίστασης στη δικτατορία, στον φασισμό, στην ξένη εξάρτηση και ως κατάφαση στη δημοκρατία. Είτε το «εισπράττουν» ως μία συλλογική νεανική πράξη αντιπαράθεσης και ανατροπής των κατεστημένων προτύπων της κοινωνίας, ή ακόμα και ως ονειροπόληση για εκείνες τις «μέρες της φωτιάς» και για «όνειρα», που δεν πήραν την εκδίκησή τους…
«Λειτουργεί» στο φαντασιακό της εξέγερσης, και έτσι θα περνάει δια μέσου των χρόνων.
Τα συνθήματα: Κάτω η Χούντα, Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, Λαϊκή Κυριαρχία, Εθνική Ανεξαρτησία, Έξω οι Αμερικάνοι συμπύκνωσαν και εξέφρασαν τη συγκεκριμένη στιγμή το πολιτικό περιεχόμενο του αγώνα. Σήμερα, αύριο, αυτά τα συνθήματα μπορεί να πάρουν νέο περιεχόμενο και να εκφράσουν ένα συλλογικό αγώνα, όπου και τα μέσα και οι μορφές του θα αντιστοιχούν στις νέες συνθήκες.
Το δικό μας Πολυτεχνείο γεννήθηκε σε ένα περιβάλλον ιστορικής καταστροφής, που ήταν η εξάχρονη δικτατορία. Μεγάλες ιστορικές εμπειρίες, όπου οι πολίτες ξεπερνούν για λίγο τον εαυτό τους και τους φόβους τους, δεν προϋποθέτουν αναγκαστικά πολέμους, κατοχή, δικτατορίες. Μπορούν να γεννηθούν και στο περιβάλλον της δημοκρατίας και μακάρι να μπορέσουν οι νέοι/ες μας να τις ζήσουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον…
Το τρίτο: Διά μέσου των χρόνων, με διαφορετικούς τρόπους αναδεικνύονταν ένα σημαντικό ερώτημα: Ποια η βασική επενέργεια της Εξέγερσης και υμών ως πρωταγωνιστών, ως γενιά, στην Μεταπολιτευτική Δημοκρατία;
Θα ήθελα να καταγράψω τρεις επενέργειες:
Η πρώτη: Το εξεγερτικό πνεύμα του Νοέμβρη άρδευσε την ανάδυση ενός ριζοσπαστισμού της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαιτέρως της νεολαίας, ενός προοδευτικού ρεύματος εθνικής εμβέλειας, την πρώτη δεκαετία της αντιπολίτευσης. Το Πολυτεχνείο έδωσε συνθήματα, που θα λειτουργούσαν συμβολικά και θα σηματοδοτούσαν πολιτικά τους αγώνες για τη δημοκρατία και τη διεύρυνσή της.
Η δεύτερη: Η εξέγερση του Νοέμβρη ανανέωσε και κυρίως παρήγαγε μορφές διεκδίκησης, δράσης και διαμαρτυρίας, που προσδιόρισαν και τύπους μαζικών κινητοποιήσεων. Ανέδειξε διαδικασίες λήψης αποφάσεων, που έγιναν υποχρεωτικό πρότυπο στους διάφορους μαζικούς και συνδικαλιστικούς χώρους.
Η τρίτη: Το μαζικό αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, ο Νοέμβρης, άλλαξαν άρδην την αντίληψη τη ελληνικής άρχουσας τάξης για τη νεολαία. Η νεολαία από κοινωνικό πρόβλημα γίνεται συνώνυμο των αγώνων για τη δημοκρατία και την πρόοδο. Μετέβαλε τη σχέση γενεών μέσα στην παραδοσιακή-συντηρητική ελληνική οικογένεια μέσα από το κύρος που απέκτησαν τα νεότερα μέλη της.
Πριν τελειώσω θα ήθελα να κάνω μία επισήμανση: Τα τελευταία χρόνια, η αναθεώρηση των ιστορικών ορόσημων της χώρας, δεν θα άφηνε έξω το «Πολυτεχνείο».
Από τους νοσταλγούς και θιασώτες της χούντας, με την παντελώς έωλη διαχρονική αμφισβήτησή τους για την ύπαρξη των 24 αναμφισβήτητα βεβαιωμένων νεκρών του Πολυτεχνείου με το ιδεολόγημα-«δεν υπήρξαν νεκροί ΜΕΣΑ στο Πολυτεχνείο». Και ο πρώτος νεκρός από σφαίρες, ο 17χρονος Διομήδης Κομνηνός, το βράδυ της Παρασκευής, λίγες ώρες πριν εισβάλει το τανκς , Μάρνης και Αβέρωφ απέναντι σχεδόν από την πύλη, τι ήταν; Από συντηρητικούς –όχι πλέον περιθωριακούς θυλάκους- οι οποίοι με τις εντεινόμενες προσπάθειές τους για αποκαθήλωση της εξέγερσης, επιχειρούν να διαμορφώσουν μια «μετα-αλήθεια», φορτώνοντας την χουντική προδοσία και τραγωδία της Κύπρου στην εξέγερση του Νοέμβρη. Ισχυρίζονται ότι άλλαξε ο ρους της Ιστορίας και της ελεγχόμενης μετάβασης στην «κανονικότητα». Ο Ιωαννίδης έριξε το Παπαδόπουλο και οδήγησε στην προδοσία! Άλλοι το… «τερματίζουν», κατηγορώντας τη γενιά του Πολυτεχνείου ως υπεύθυνη για την χρεοκοπία της χώρας! Ισχυριζόμενοι ότι αυτή η γενιά αποτέλεσε την ιθύνουσα τάξη!
Για ένα να είναι βέβαιοι/ες. Εμείς τη μάχη της μνήμης ενάντια στη λήθη, την ιστορική αμνησία και τη διαστρέβλωση θα τη δίνουμε σταθερά. Και θα την κερδίζουμε!
Και το ακροτελεύτιό μου: Αυτό που αποτέλεσε σταθερή και διαχρονική κατάκτηση της δικής μας γενιάς, των εκατοντάδων επωνύμων και κυρίως των χιλιάδων με το άγνωστο στον ευρύτερο κόσμο επώνυμό τους, αυτό που θεωρώ ότι οφείλουμε να κληροδοτήσουμε στους επερχόμενους/ες είναι τα στοιχεία που βιώσαμε και μας συνείχαν μέσα στον αντιδικτατορικό αγώνα.
Στοιχεία που συγκροτούν μια προσωπικότητα ενός νέου ενεργού δημοκρατικού πολίτη: Το αδιαπραγμάτευτο της αξιοπρέπειας, η βαθιά εκτίμηση της συλλογικής δράσης, ο σεβασμός της αυτονομίας ενός μαζικού χώρου, η αναγνώριση της αναγκαιότητας της αποτελεσματικότητας, η αίσθηση της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης, η ευφορία της ανιδιοτέλειας στην προσφορά."
Εκτύπωση στις: 2025-11-21
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?export=print&tid=13801