Μπροστά στον σταθμό «Ευρώπη» στις Βρυξέλλες, παλιό σιδηροδρομικό σταθμό που μετασχηματίστηκε σε ένα είδος mall/ χώρο συνάντησης κοντά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, έγινε την περασμένη εβδομάδα η συγκέντρωση καλλιεργητών και κτηνοτρόφων από κράτη της Ε.Ε. Με την άρνηση στην επικείμενη συμφωνία της με τη Mercosur (την Ενωση Εμπορίου Χωρών της Νότιας Αμερικής) σε πρώτο πλάνο, οι διαδηλωτές εκφράσανε την εναντίωσή τους στην εισαγωγή αμφίβολης ποιότητας αγροτικών προϊόντων που, με τις χαμηλές τους τιμές, θα πλήξουν τη δική τους παραγωγή, η οποία ακολουθεί τις προδιαγραφές της Ε.Ε. για την υγεία και το περιβάλλον.
Και ζήτησαν μια κεντρική πολιτική για τον αγροτικό τομέα, που να λαμβάνει υπόψη όλα τα ζητήματα ουσίας και να διατυπώνεται κατανοητά. Σύμβολο της αντίστασής τους έγιναν οι πατάτες, που έφτασαν για πρώτη φορά στην Ευρώπη τον 16ο αιώνα από τη Νότια Αμερική. Αυτό το πολύτιμο αγαθό, που απαθανάτισε ο Βαν Γκογκ στους ταπεινούς «Πατατοφάγους» του, έγινε στα χέρια τους όπλο οργής για τους διαχειριστές της τροφής και της ζωής τους. Οχι άδικα, γιατί οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι ανθρακωρύχοι –όπως στον «Εσπερινό» του Μιλέ οι αγρότες– παραμένουν σύμβολα αυτών που μοχθούν και κινδυνεύουν για μας.
Στις αγροτικές κινητοποιήσεις που συνεχίζονται στη χώρα μας, με υποδειγματικό σεβασμό και προσφορά προς τα άλλα κοινωνικά στρώματα, διατυπώνονται μια σειρά από διαπιστώσεις και αιτήματα που έχουν με τα παραπάνω μια κοινή βάση: ο πρωτογενής τομέας συρρικνώνεται, θέτοντας το φλέγον ζήτημα της επιβίωσης των ανθρώπων που τον υπηρετούν, με την τροφή να έχει γίνει αντικείμενο αισχροκέρδειας από εταιρείες και μεσάζοντες εις βάρος των παραγωγών, εις βάρος όλων μας...
Ενα φάντασμα πλανιέται ακόμα μια φορά πάνω από την Ευρώπη. Ποια Ευρώπη; Την ήπειρο που έχει παραιτηθεί από έναν ειρηνευτικό ρόλο που είναι σήμερα απόλυτα αναγκαίος; Αυτήν που παρ’ όλες τις κινηματογραφικές αναπαραστάσεις θυμάται προσχηματικά τον Α’ και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι που μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, που παρέσυρε τους ανθρώπους στο μίσος, στον διασυρμό, στην ταπείνωση, να ετοιμάζεται λεκτικά και κυριολεκτικά για ακόμα έναν, καθιστώντας κοινότοπη την ανοίκεια λέξη πόλεμος; Και για ποιο φάντασμα πρόκειται; Του κομμουνισμού ή της αναρχίας που κινητοποιούν και πάλι φοβικά ανακλαστικά; Ή αυτό που στο όνομά του έχει χτιστεί η Ε.Ε.: δηλαδή της δημοκρατίας; Μπροστά στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ένα σύνθημα επιμένει: «Εδώ αρχίζει η δικτατορία».
Ή μήπως φαντάσματα δεν υπάρχουν όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται για το πιο υλικό και το πιο ιερό: την τροφή τους, την τροφή μας;
Εκτύπωση στις: 2025-12-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?export=print&tid=13832