Στους λίγους μήνες της πρωθυπουργίας του Μπόρις Τζόνσον, απειράριθμες ήταν οι φορές που ο ένοικος της Ντάουνινγκ Στριτ περιγράφηκε στον φιλελεύθερο Τύπο της Βρετανίας και της ηπειρωτικής Ευρώπης ως ένας "παλιάτσος” που κατέγραφε "αλλεπάλληλες ήττες”. Όμως, στην πραγματική πολιτική μάχη ενώπιον του εκλογικού σώματος (και όχι στους διαδικαστικούς ελιγμούς ενός χαοτικού και αυτοαναφορικού κοινοβουλίου), ο "παλιάτσος” αυτός χάρισε στους Βρετανούς Συντηρητικούς, σύμφωνα τουλάχιστον με τα πρώτα αποτελέσματα, τη μεγαλύτερη νίκη τους από την εποχή της Μάργκαρετ Θάτσερ.
Ο λόγος ασφαλώς δεν έχει να κάνει με την πληρότητα και πειστικότητα του κυβερνητικού του προγράμματος, όταν μάλιστα η προεκλογική συζήτηση ήταν εντυπωσιακά ρηχή και ο ίδιος ή το επιτελείο του συνελήφθησαν επανειλημμένα να αυτοαναιρούνται, να προχειρολογούν ή και να ψευδολογούν. Ο Τζόνσον ήξερε να σφυροκοπεί νυχθημερόν ένα μήνυμα: ότι ο μπελάς του Brexit έπρεπε επιτέλους να τελειώσει, η εθνική κυριαρχία να ανακτηθεί και η λαϊκή ετυμηγορία του 2016 να γίνει σεβαστή.
Οι ανακολουθίες των Εργατικών
Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο τιμωρήθηκαν οι Εργατικοί – αφού στην πολιτική οφείλει να απαντά κανείς στα ερωτήματα που κάθε φορά κυριαρχούν και όχι μόνο σε αυτά της αρεσκείας του. Το κόμμα του Τζέρεμι Κόρμπιν θέλησε να επικεντρώσει τη συζήτηση στην άρση της λιτότητας, στην υπεράσπιση του κράτους πρόνοιας και σε ένα (ριζοσπαστικό για τις μέρες μας) πρόγραμμα επανεθνικοποιήσεων.
Ωστόσο δεν μπορούσε να είναι πειστικό όταν στο μείζον θέμα των ημερών, δηλ. το Brexit, είχε μια θέση ασαφή και αμφιταλαντευόμενη που προεξοφλούσε περαιτέρω χρονοτριβή. Το ίδιο το εκλογικό μανιφέστο του κόμματος (αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσε ποτέ να υλοποιηθεί, αφού τα καλύτερα για τους Εργατικούς δημοσκοπικά σενάρια απλώς άφηναν ανοικτό το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης μειοψηφίας/συνεργασίας υπό τον Κόρμπιν) προϋπέθετε σε κρίσιμες όψεις του την αποδέσμευση από το ευρωπαϊκό πλαίσιο. Όμως η τοποθέτηση των Εργατικών για το Brexit προέβλεπε επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας διαζυγίου (με στόχο την εξασφάλιση στενότερης σχέσης με την Ε.Ε.) και κατόπιν διενέργεια δημοψηφίσματος για την επιλογή ανάμεσα σε αυτήν και την παραμονή, με την κυβέρνηση να τηρεί ουδέτερη στάση...
Η πεποίθηση ότι μόνο το ευρωπαϊκό πλαίσιο μπορεί να προσφέρει τις εργασιακές, περιβαλλοντικές κτλ. εγγυήσεις, που έμοιαζε τις τελευταίες δεκαετίες αδύνατο να κατοχυρωθούν εγχωρίως, παρέμενε ακλόνητη στο στελεχιακό δυναμικό των Εργατικών, ενώ είχε ήδη καταρριφθεί στα μάτια εκείνων των παραδοσιακών ψηφοφόρων τους (λ.χ στην αποβιομηχανοποιημένη βόρεια Αγγλία), οι οποίοι είχαν αποξενωθεί ήδη από το 2016 και τώρα χάθηκε η ευκαιρία να επαναπροσεγγισθούν.
Η βρετανική αξιωματική αντιπολίτευση διεκδικούσε μία θέση που δεν προσφερόταν: ήταν πολύ ευρωπαϊστική για να έχει απήχηση έξω από τα "εξωστρεφή” κοινωνικά στρώματα της νοτιοανατολικής Αγγλίας και πολύ αριστερή για τα ίδια αυτά στρώματα. Την ώρα που ο Τζόνσον έγκαιρα εκκαθάριζε την εκ δεξιών απειλή του Brexit Party του Νάιτζελ Φαράζ, στο υπολειπόμενο τμήμα του πολιτικού φάσματος οι διαφορές των Εργατικών με τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες παρέμεναν απολύτως αγεφύρωτες, με τελική έκβαση την αποδυνάμωση και των δύο.
Σε μιαν εκπληκτική αντιστροφή, ο Μπόρις Τζόνσον, απόφοιτος του Ίτον και της Οξφόρδης, βρέθηκε να ρητορεύει στο όνομα των "απλών ανθρώπων” ενάντια στις "ελίτ”. Άλλωστε είναι "αντισυμβατικός” - και μονίμως αχτένιστος.
Εκτύπωση στις: 2024-04-30
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=10823&export=print