Η πανδημία επιβάλλει παγκοσμίως τους δικούς της κανόνες, αλλά λειτουργεί και ως επιταχυντής, επιφέροντας κοσμογονικές αλλαγές σε όλα τα πεδία. Ρίχνει ταμπού και δόγματα δεκαετιών, ανασύρει παραγκωνισμένες αρχές και αξίες και ταυτοχρόνως διευρύνει τις ανισότητες, δίνοντας την ευκαιρία στις εξουσίες να ενισχύσουν τη δύναμή τους, αξιοποιώντας την ως πρόσχημα.
Κεντρικό ζήτημα στην πανδημία αναδεικνύεται η δημοκρατία. Αντιδημοκρατικές τάσεις με ενίσχυση του αυταρχισμού και της επιβολής δεν εμφανίζονται μόνο από την Ακροδεξιά ή την εναλλακτική Δεξιά (όπως είδαμε στις ΗΠΑ). Το είδαμε στη Γαλλία του Μακρόν, το βλέπουμε σε διαρκή εξέλιξη στη χώρα μας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Η κυβέρνηση αξιοποιεί την πανδημία ως χρυσή ευκαιρία επιβολής προγραμματικών της θέσεων. Ως ευκαιρία για νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας. Διάλυση των εργασιακών σχέσεων, εξαφάνιση των μικρών της παραγωγής και της αγοράς. Ασφυξία στους μικρομεσαίους και προσανατολισμό των χρηματοδοτικών εργαλείων στις μεγάλες και πολύ μεγάλες επιχειρήσεις και ομίλους.
Την αξιοποιεί παράλληλα και για την εφαρμογή ενός προγράμματος περιορισμού δικαιωμάτων και ελευθεριών. Το προεκλογικό, σε ανύποπτο δηλαδή χρόνο, δόγμα Βορίδη για τη «θεσμική και διοικητική αντιμετώπιση των ελλαττωματικών απόψεων κάθε μορφής Αριστεράς» βρίσκει τέλειο προσχηματικό πλαίσιο εφαρμογής.
Η διολίσθηση αντιμετώπισης της υγειονομικής ασφάλειας, ως ζητήματος δημόσια τάξης, δοκιμάζει τις αντοχές του κράτους δικαίου, αλλά ενισχύει και τους κάθε λογής αμφισβητίες και αρνητές της πανδημίας.
Με πρόσχημα την προστασία από τον κορωνοϊό, το Κοινοβούλιο υποβαθμίζεται όσο ποτέ στη Μεταπολίτευση. Μικρότερη δυνατή φυσική παρουσία βουλευτών, ελλιπής διαβούλευση με φορείς, ελαχιστοποίηση χρόνου επεξεργασίας νομοθετημάτων. Η ποιότητα νομοθέτησης με την κατά συρροή κατάθεση «μεταμεσονύχτιων» τροπολογιών κάθε είδους ή τα πρωτοφανή «κοκτέιλ» κυρώσεων Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου με… νέες διατάξεις προσβάλλουν τον κοινοβουλευτισμό.
Η κυβέρνηση κουτοπόνηρα εκμεταλλεύεται την περίοδο έκτακτης ανάγκης για θεσμοθέτηση αυταρχικών και ανελεύθερων ρυθμίσεων, πυροδοτώντας κοινωνικές εντάσεις τη στιγμή που απαιτείται μέγιστη κοινωνική γαλήνη και εμπιστοσύνη. Την ίδια ώρα υποκριτικά και στρεψόδικα καταγγέλλει τις πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις ως ανεύθυνες και επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία.
Οι έλληνες πολίτες, ήδη έναν χρόνο αιχμάλωτοι της πανδημίας, δεν νιώθουν μόνο φόβο, ανασφάλεια και εξάντληση, αλλά έχουν χάσει και την εμπιστοσύνη τους στην πολιτεία όπως και στους ειδικούς. Η προφανής έλλειψη ολοκληρωμένου σχεδιασμού, η χειραγώγηση ή η a la carte αποδοχή των επιστημονικών εισηγήσεων εκ μέρους της κυβέρνησης, όπως και η αλόγιστη τηλε-έκθεση ειδικών και «ειδικών» αποστέρησαν την αξιοπιστία που στο πρώτο κύμα είχε οικοδομηθεί.
Το δίλημμα «προστασία της υγείας ή δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή κι ελευθερίες» είναι ψευδεπίγραφο. Η πανδημία δεν αντιμετωπίζεται με μέτρα καταστολής και ανελευθερίας, αλλά από την οικοδόμηση εμπιστοσύνης προς τις δημόσιες Αρχές, την επιστήμη, τα μέσα ενημέρωσης.
Και μπορεί με την κυβερνητική αποτυχία να παραμονεύει ο κίνδυνος μιας λαϊκιστικής παγίδας, όμως αναδεικνύεται η ευκαιρία για τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου να οικοδομήσουν τη σχέση εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας με την πληττόμενη κοινωνία, ξανακερδίζοντας την αίσθηση ηγεμονίας.
Εκτύπωση στις: 2024-04-30
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11574&export=html