«Προφανώς και αναδεικνύονται ομοιότητες μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών»
Επιχειρείται η προσαρμογή της εργασίας στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης, «με περισσότερες ευέλικτες θέσεις και ευέλικτο χρόνο εργασίας, λιγότερο εισόδημα, μεγαλύτερες ανισότητες και χαμηλότερο επίπεδο συντάξεων", σημειώνει, στη συνέντευξή του στην ΑΥΓΗ της Κυριακής, ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Σάββας Ρομπόλης.
Κύριε Ρομπόλη, η κυβέρνηση έχει εντάξει την επικείμενη παρέμβαση στα εργασιακά τόσο στο σχέδιο του Ταμείου Συνοχής όσο και στη δέκατη αξιολόγηση του Μαΐου για τη θετική ολοκλήρωσή της. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι οι δανειστές θέτουν προαπαιτούμενα και μάλιστα επώδυνα.
Προφανώς και αναδεικνύονται ομοιότητες μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών, οι οποίες ουσιαστικά αποτυπώνουν τη σύγκλιση των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεών τους για το μέλλον της οικονομίας και της κοινωνίας. Κι αυτό γιατί η ένταξη νεοφιλελεύθερου και απορρυθμιστικού τύπου παρεμβάσεων, που, ως «ευχάριστο ψέμα», αποκαλούνται, μεταξύ των άλλων, μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά, υγειονομικά, ασφαλιστικά, εκπαιδευτικά, συνδικαλιστικά κ.λπ. ζητήματα της χώρας μας, δεν εντάσσονται μόνο στο σχέδιο του Ταμείου Συνοχής και στην επικείμενη δέκατη αξιολόγηση του Μαΐου. Αποτελούν, μεταξύ των άλλων, απόπειρα μονιμότερων παρεμβάσεων νεοφιλελεύθερης ολιστικής αποδιάρθρωσης της εργασίας, της κοινωνικής προστασίας και της συνδικαλιστικής δραστηριότητας, οι οποίες θα βρίσκονται σε οργανική και αμφίδρομη σχέση με το περιεχόμενο και τον στρατηγικό προσανατολισμό του ταμείου ανάκαμψης (2021 - 2027).
Εκτιμάτε ότι όλο αυτό το πλέγμα παρεμβάσεων (δεκάωρο, απλήρωτες υπερωρίες, εργασία τις Κυριακές) συνιστά ουσιαστικά ένα εργασιακό Μνημόνιο;
Όλο αυτό το πλέγμα των παρεμβάσεων στην οικονομία και στα εργασιακά που αποπειράται να επιβάλει η κυβέρνηση, με περιορισμένη αξιοποίηση των δυνατοτήτων και των διαδικασιών μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αποτελεί προφανώς το 4ο Μνημόνιο, ως την τελική φάση ολοκλήρωσης και επιβολής του μνημονιακού μοντέλου στη χώρα μας. Γι’ αυτό συνιστά βίαιη αλλαγή του παραγωγικο-αναπτυξιακού και κοινωνικού μοντέλου της χώρας, προς την κατεύθυνση απόκτησης χαρακτηριστικών μιας αναδυόμενης οικονομίας.
Αυτό σημαίνει ότι, στις σημερινές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της πανδημίας και της διεύρυνσης των ανισοτήτων, που έφεραν την ελληνική οικονομία δέκα χρόνια πριν και η αγορά εργασίας απειλείται το 2021 με υψηλή ανεργία, η συγκεκριμένη κυβερνητική επιλογή της εργασιακής έκπτωσης των θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων και της θεσμικής παρεμπόδισης της συνδικαλιστικής δραστηριότητας (π.χ. συλλογικές διαπραγματεύσεις, συλλογικές συμβάσεις εργασίας, κήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων) σηματοδοτεί ουσιαστικά τη θεσμικά χειραγωγούμενη προσαρμογή της εργασίας στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης, «με περισσότερες ευέλικτες θέσεις και ευέλικτο χρόνο εργασίας, λιγότερο εισόδημα, μεγαλύτερες ανισότητες και χαμηλότερο επίπεδο συντάξεων».
Πώς θα επιτευχθεί αυτή η προσαρμογή;
Θα επιτευχθεί με την οργανική σύζευξη του προσανατολισμού και των επιμέρους επιλογών του ταμείου ανάκαμψης (2021 - 2027) και των ανατροπών στην εργασία και τη συνδικαλιστική δραστηριότητα στην κατεύθυνση επανακαθορισμού των σχέσεων κεφαλαίου - εργασίας. Συγκεκριμένα, ο επανακαθορισμός αυτός θα συντελεσθεί με την εγκαθίδρυση του νεοφιλελεύθερου παραγωγικού μοντέλου, που σημαίνει παραγωγική καταστροφή των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, συγκέντρωση - συγκεντροποίηση της συσσώρευσης του κεφαλαίου σε μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις σε διάφορους κλάδους (πράσινη οικονομία, ενέργεια, μεγάλα έργα, τρόφιμα, δίκτυα, ψηφιακή τεχνολογία, ακίνητα, τουρισμός), με εξαγορές, ιδιωτικοποιήσεις και χρηματοδότηση από τα κεφάλαια του ταμείου ανάκαμψης. Ενός μοντέλου (shock therapy) που η παραγωγή του στον ευρωπαϊκό και διεθνή ανταγωνισμό θα συντελείται με όρους «κούρσας προς τον πυθμένα», υψηλής κερδοφορίας και ανισοτήτων (ελάχιστος φορολογικός συντελεστής των πολυεθνικών ομίλων και ελάχιστο επίπεδο μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους εργασίας).
Θα ήθελα να σταθούμε στις προβλέψεις του νομοσχεδίου οι οποίες δυσκολεύουν σημαντικά την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ενώ περιορίζουν ακόμα και το δικαίωμα της απεργίας.
Οι διατάξεις του νομοσχεδίου για τα εργασιακά που αναφέρονται τόσο στη δυνατότητα συμμετοχής και ηλεκτρονικής εξ αποστάσεως ψήφου όσο και στην ικανότητα για τη διεξαγωγή συλλογικών διαπραγματεύσεων στερούν, μεταξύ των άλλων, από τα συνδικάτα τις συνθήκες της ελεύθερης και δημοκρατικής λειτουργίας τους, την αυτονομία των κριτηρίων και των όρων επιλογής της οποιαδήποτε εκπροσώπησής τους, με αποτέλεσμα την παροπλιστική μετεξέλιξή τους σε μη κυβερνητική οργάνωση τεχνικο-διαδικαστικού χαρακτήρα.
Επιπλέον, η αναφορά των σχετικών διατάξεων σε όρους και προϋποθέσεις λήψης απόφασης της απεργίας και θεμελίωσης των λόγων που συνηγορούν γι’ αυτήν στην προειδοποίηση της απεργίας αποτελεί προπομπό της αλλοίωσης του κοινωνικο-πολιτικού και δημοκρατικού χαρακτήρα της λειτουργίας των γενικών συνελεύσεων των εργαζομένων ή των γενικών συνελεύσεων των συνταξιούχων, με την έννοια του περιορισμού της ουσιαστικής και πρωτογενούς κοινωνικο-οικονομικής αντιπαράθεσης και πολιτικής ζύμωσης καθώς και της σύνθεσης των διαφορετικών απόψεων.
Το ίδιο και η αύξηση του προσωπικού ασφαλείας σε 40%, σε περίπτωση απεργίας στο Δημόσιο, τους ΟΤΑ και τα ΝΠΔΔ και η θεώρηση παραλείψεων ως ποινικώς κολάσιμης πράξης, που ουσιαστικά σημαίνει την παρεμπόδιση συμμετοχής σε απεργιακή κινητοποίηση γενικά και ειδικότερα την παρεμπόδιση τέσσερις στους δέκα εργαζόμενους στους οργανισμούς αυτούς να απέχουν θεσμικά από την απεργιακή κινητοποίηση. Οι παρατηρήσεις αυτές, μεταξύ των άλλων, αναδεικνύουν με τον πιο εύληπτο τρόπο ότι ο θεσμικός παροπλισμός και η λειτουργική αποκαθήλωση των συνδικάτων από το βάθρο της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας αποτελούν αποδόμηση ενός βασικού πυλώνα της δημοκρατίας μας.
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11702