Η κυβέρνηση διατείνεται ότι οι αλλαγές που κομίζει στην αγορά εργασίας συνιστούν «πρόοδο», ενώ οι μέχρι τώρα ισχύουσες προστατευτικές διατάξεις αποτελούν δείγμα «καθήλωσης».
Η κυβερνητική γραμμή φτάνει στο σημείο να ισχυριστεί ότι με τη διάταξη που προβλέπει εργασία έως και 10 ώρες την ημέρα χωρίς πρόσθετη αμοιβή θεσπίζει για πρώτη φορά τη δυνατότητα τετραήμερης εργασίας χωρίς μείωση αποδοχών, καθώς θα μπορεί ο εργαζόμενος να αιτηθεί προς τον εργοδότη να εργάζεται 4 φορές την εβδομάδα με δεκάωρο ωράριο και να αναπαύεται 3 μέρες. Μάλιστα τονίζουν οι κυβερνητικοί κύκλοι ότι η διευθέτηση ωραρίου θα γίνεται μετά από αίτηση του εργαζομένου και μόνο εφόσον αυτός το επιθυμεί. Προφανώς και η πραγματικότητα δεν είναι αυτή.
Σε μια χώρα με συστημική ανεργία άνω του 20% και με αδρανοποιημένους τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, ο εργοδότης μπορεί εύκολα να εξασφαλίσει τη συναίνεση του εργαζομένου λόγω της ενισχυμένης θέσης του στον συσχετισμό ισχύος. Την ώρα που ο εργαζόμενος θα καλείται να αποφασίσει αν θα συναινέσει στη διευθέτηση ωραρίου, θα επικρέμαται πάνω από το κεφάλι του η δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης. Να προσθέσουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση, αμέσως μετά την εκλογή της, κατήργησε την υποχρέωση αιτιολόγησης της απόλυσης που είχε θεσπίσει η προηγούμενη κυβέρνηση.
Το επιχείρημα των κυβερνητικών κύκλων, ότι στην πράξη παραβιάζεται από πολλές επιχειρήσεις το συμβατικό ωράριο, συνιστά πρωτοφανή ομολογία της αδυναμίας αλλά και της έλλειψης πολιτικής βούλησης εκ μέρους της πολιτείας να ελέγξει την εργοδοτική αυθαιρεσία. Η κυβέρνηση δηλώνει δηλαδή «αφού δεν μπορώ να ελέγξω την τήρηση των ωραρίων, ψηφίζω έναν νόμο που νομιμοποιεί την εργασία άνω των 8 ωρών χωρίς πρόσθετη αμοιβή».
Μέσα στο νομοσχέδιο υπάρχει διάταξη που καταργεί την υποχρέωση επαναπρόσληψης του εργαζομένου, αν η απόλυσή του κριθεί άκυρη από τα δικαστήρια. Σήμερα σε περίπτωση που το δικαστήριο κρίνει άκυρη την απόλυση εργαζομένου ως παράνομη ή καταχρηστική, ο εργοδότης υποχρεούται αφ’ ενός να καταβάλει στον εργαζόμενο τους μισθούς υπερημερίας από την ημέρα της απόλυσης έως και την ημέρα έκδοσης της δικαστικής απόφασης, αφ’ ετέρου να τον επαναπροσλάβει στην ίδια θέση εργασίας, αφού η ακυρωθείσα απόλυση θεωρείται ως μη γενόμενη.
Με την υπό ψήφιση διάταξη ο εργοδότης θα αποφεύγει την επαναπρόσληψη υπό τον όρο καταβολής επιπρόσθετης αποζημίωσης, ανάλογης με την οικονομική δυνατότητα της επιχείρησης. Σε περίπτωση που τα «οικονομικά» της επιχείρησης δεν το επιτρέπουν δεν θα καταβάλλεται αποζημίωση. Ο εργοδότης λοιπόν που αποφασίζει μια απόλυση θα γνωρίζει εκ των προτέρων ότι έχει «ξεμπερδέψει» με τον εργαζόμενο και ότι στο χειρότερο σενάριο θα πρέπει να πληρώσει «κάτι παραπάνω».
Σε άλλη διάταξη θεσπίζεται η εντός τεσσάρων μηνών δυνατότητα διόρθωσης της λανθασμένης δήλωσης της απόλυσης, προκειμένου να θεραπευτεί αναδρομικά η ακυρότητά της. Εως σήμερα η μη τήρηση ορθού έγγραφου τύπου συνεπαγόταν την ακυρότητα της απόλυσης. Η προθεσμία για κατάθεση αγωγής για άκυρη απόλυση είμαι τρίμηνη. Συνεπώς θα μπορεί ο εργοδότης αν στο τρίμηνο του επιδοθεί αγωγή από τον εργαζόμενο για άκυρη απόλυση να διορθώνει εντός τετραμήνου (δηλαδή θα έχει και έναν επιπλέον μήνα) τη διατύπωση, ώστε η απόλυση να θεωρείται νόμιμη. Μονά ζυγά υπέρ των εργοδοτών…
Οι παραπάνω τρεις διατάξεις που απελευθερώνουν πλήρως τις απολύσεις σε μια χώρα η οποία έχει ανεργία 20% θεωρούνται «πρόοδος»; Γιατί όμως ο εργοδότης να προσλάβει επιπλέον προσωπικό όταν αυξάνεται ο κύκλος εργασιών του, αφού μπορεί, βάσει των δυνατοτήτων που χορηγεί η νέα διάταξη, να απασχολεί το ήδη υπάρχον προσωπικό του περισσότερες ώρες χωρίς μάλιστα πρόσθετη οικονομική επιβάρυνση; Πώς θα διατηρήσει μια επιχείρηση αξιοπρεπώς αμειβόμενες θέσεις εργασίας, όταν γνωρίζει πως μπορεί ελεύθερα και χωρίς προϋποθέσεις να απολύει όποτε θέλει;
Εκτύπωση στις: 2024-05-05
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11720