Αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια (ομοσπονδία) που χάνεις

Αλέξης, Ηρακλείδης

Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2021-04-26

Η προσεχής πενταμερής+1 διάσκεψη για το Κυπριακό πραγματοποιείται σε μία από τις χειρότερες στιγμές για το Κυπριακό: (1) ο μετριοπαθής αντιεθνικιστής Μουσταφά Ακιντζί δεν είναι πλέον ο Τουρκοκύπριος ηγέτης, (2) στο πηδάλιο στον Βορρά είναι οι απορριπτικοί εθνικιστές, που (3) με ποδηγέτη τον Ερντογάν επιζητούν μόνο τη λύση των δυο κρατών. Επίσης (4) οι σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας συνεχίζουν να βρίσκονται στο ναδίρ και (5) όσο για τις σχέσεις Ε.Ε. - Τουρκίας, είναι άκρως προβληματικές με ευθύνη, εννοείται, της Τουρκίας.

Η αποτυχία της πενταμερούς είναι δεδομένη, όπως ήταν και άλλων δύο πενταμερών που είχαν γίνει στην Ελβετία (Μπούντερστογκ-2004, Κραν Μοντανά-2017) που ήταν πολύ πιο ελπιδοφόρες και που οι υπεύθυνοι για την αποτυχία ήταν και στις δύο περιπτώσεις οι Ελληνοκύπριοι πρόεδροι (με τους Ελληνες, ειδικά στο Μπούντερστογκ –Μολυβιάτης και Καραμανλής που ήταν παρόντες– να σφυρίζουν αδιάφορα). Το μόνο θετικό που μπορούμε ίσως να περιμένουμε στην Πενταμερή είναι να μην κλείσει ερμητικά η θύρα για την ανεύρεση μη διχοτομικής λύσης. Η ειρωνεία είναι ότι αυτό μπορεί να συμβεί γιατί η παρούσα ελληνοκυπριακή ηγεσία υπό τον πρόεδρο Αναστασιάδη (που οι Τούρκοι τη θεωρούν εντελώς αναξιόπιστη και υποκριτική) δεν θα τολμήσει να πει ανοιχτά ότι και εκείνη τάσσεται υπέρ της οριστικής διχοτόμησης.

«Είναι οι προσπάθειές μας» για διζωνική-διακοινοτική ομοσπονδία «σαν των Τρώων»; Μάλλον ναι, μια και τώρα οι τρεις από τους τέσσερις κύριους «παίκτες» (πλην Ελλάδας) προτιμούν την οριστική διχοτόμηση. Αυτό συμβαίνει, σε ό,τι αφορά την ελληνοκυπριακή πλευρά, πάνω απ’ όλα γιατί, όπως πολύ σωστά έχει επισημανθεί επανειλημμένως από τον Ακιντζί και από τους Ελληνοκύπριους που αγωνίζονται εδώ και δεκαετίες για την ομοσπονδιακή λύση, η πλειονότητα των Ελληνοκυπρίων δεν μπορούν να αποδεχθούν την πολιτική ισότητα των δύο εθνοτικών κοινοτήτων σε μια επανενωμένη ομοσπονδιακή Κύπρο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή τουλάχιστον το 60% των Ελληνοκυπρίων δεν θεωρούν τους Τουρκοκύπριους ισότιμους· στην καλύτερη περίπτωση τους βλέπουν πατερναλιστικά, στη χειρότερη υπεροπτικά και υποτιμητικά.

Οσο για τη λύση των δύο κρατών, θα ήταν ενδεχομένως οριακά αποδεκτή ως «βελούδινο διαζύγιο» αν ίσχυαν τρία τινά: (α) επιστροφή της Μόρφου και άλλων εδαφών στους Ελληνοκύπριους, (β) συνομοσπονδία των δύο κυπριακών κρατών και (γ) τα δύο κράτη της συνομοσπονδίας να είναι κράτη-μέλη στην Ε.Ε. Ομως, όπως έχουν τα πράγματα, δεν θα υπάρχει βελούδινο διαζύγιο, αλλά ανταγωνιστικό διαζύγιο και, το χειρότερο απ’ όλα, η Κυπριακή Δημοκρατία θα συνορεύει de facto (και ίσως μελλοντικά και de jure) με την αυταρχική, στρατιωτικά πανίσχυρη και απειλητική Τουρκία των 82 εκατομμυρίων!

Ας επανέλθουμε λοιπόν στα προφανή θετικά της ομοσπονδιακής λύσης. Συνοψίζονται στα εξής:

Θα τεθεί τέλος στην de facto διχοτόμηση που επιβλήθηκε με τα τετελεσμένα της δεύτερης τουρκικής στρατιωτικής επέμβασης.

Θα αποχωρήσουν τα τουρκικά στρατεύματα, όπως προέβλεπε το «πλαίσιο Γκουτέρες» στο Κραν Μοντανά (που απέρριψε ο Αναστασιάδης), αλλιώς τα τουρκικά στρατεύματα θα παραμείνουν στη βόρεια Κύπρο εσαεί, με τους Ελληνοκύπριους να ζούν για πάντα με ανασφάλεια, άγχος και φόβο.

Θα επιλυθεί με τον καλύτερο και πιο προσοδοφόρο τρόπο το θέμα των υδρογονανθράκων. Μια συνολική λύση θα ανοίξει ένα σημαντικό παράθυρο ευκαιρίας για μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς: στις επενδύσεις, στο εμπόριο, στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, στην άνοδο του κατά κεφαλήν εισοδήματος με την Κύπρο να φτάνει τις πλέον αναπτυγμένες ευρωπαϊκές οικονομίες.

Υπάρχει άραγε κάποιο ορατό παράθυρο ευκαιρίας για ομοσπονδιακή λύση ή «είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων· είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων». Αν στα ηνία βρισκόταν ο Ακιντζί, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι το κλειδί θα βρισκόταν στην αλλαγή στάσης από πλευράς Αναστασιάδη. Τώρα όμως οι ευθύνες είναι μοιρασμένες και στους τρεις από τους τέσσερις πρωταγωνιστές. Και ας μου επιτραπεί πάλι να κάνω χρήση στίχων του Καβάφη: «Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία [Κύπρο] το ίδιο», με τον «τέταρτο καλό» ανήμπορο μια και δεν μπορεί να καταδείξει τον άκρως αρνητικό ρόλο του Αναστασιάδη.

Οσο για το «γιατί» της περίφημης στροφής 180 μοιρών του Αναστασιάδη σε Μον Πελεράν-2 και Κραν Μοντανά, παραπέμπω στις ερμηνείες δύο διεισδυτικών Ελληνοκύπριων μελετητών, του Μακαρίου Δρουσιώτη και του Χρυσόστομου Περικλέους: αίτιο ο ρωσικός παράγοντας, η συμπαιγνία με τον Πούτιν (και παλιότερα με την ΕΣΣΔ) που εδώ και καιρό «λύνει και δένει» στην Κυπριακή Δημοκρατία.

Εκτύπωση στις: 2024-05-03
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11737