Η απούσα Ευρώπη
Γιώργος, Καπόπουλος
iEidiseis, 2021-05-18
Η σημερινή τηλεδιάσκεψη των υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε με την σύγκρουση Ισραήλ - Παλαιστινίων στην Ατζέντα της είναι ένας θεσμικός αυτοματισμός που δεν αναιρεί μια σκληρή αλήθεια.
Με εξαίρεση τα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής το 1979 στην Βενετία των τότε Εννέα - που τόνιζαν την ανάγκη συνολικής επίλυσης του προβλήματος - της τότε Ευρωπαϊκής Κοινότητας, η Ε.Ε από την Συνθήκη της Ρώμης το 1957 μέχρι και σήμερα λάμπει δια της απουσίας της όχι μόνον από της Αραβοϊσραηλινή σύγκρουση αλλά από όλα τα μέτωπα της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής.
Ο λόγος είναι γνωστός, καταγεγραμμένος και επιβεβαιωμένος.
Το Μεσανατολικό εξακολουθεί να είναι κατά κύριο λόγο πεδίο εθνικών ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων ανάμεσα στις Ευρωπαϊκές Δυνάμεις σε ευθεία συνέχεια με τις συγκρούσεις και ανταγωνισμούς μεταξύ Βρετανίας, Γαλλίας και Ιταλίας όπως αυτές διαμορφώθηκαν μετά την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1918.
Η ίδρυση της ΕΟΚ το 1957 απέχει λίγους μήνες από το Φιάσκο της εισβολής στο Σουέζ τον Νοέμβριο του 1956 της Βρετανίας και της Γαλλίας που τερμάτισε άδοξα την κυριαρχία επί τέσσερεις σχεδόν δεκαετίες των δύο Μεγάλων της Γηραιάς Ηπείρου στην περιοχή.
Συνεχίσθηκε μόνο η ειδική σχέση Γαλλίας-Ισραήλ μέχρι τον τερματισμό του πολέμου στην Αλγερία το 1962 ,καθώς το Παρίσι αντιμετώπιζε ως στρατηγικό κίνδυνο τον παναραβικό εθνικισμό του Νάσσερ και του Μπάαθ.
Στην συνέχεια όταν ο Ντε Γκολ απεχώρησε από το Στρατιωτικό Σκέλος του ΝΑΤΟ το 1966 η Γαλλία έκανε σαφή φιλοαραβική στροφή και έτσι αναζωπύρωσε τον παραδοσιακό της ανταγωνισμό με τις Αγγλοσαξονικές Δυνάμεις τις ΗΠΑ και την Βρετανία με στιγμές κορύφωσης τον πόλεμο των Έξη Ημερών τον Ιούνιο του 1967 και τον πόλεμο του Κιπούρ τον Οκτώβριο του 1973.
Η εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο την Άνοιξη του 1982 έδωσε την ευκαιρία όχι κοινής στάσης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας των10 αλλά μιας διατλαντικής συμμαχίας προθύμων , των ΗΠΑ της Γαλλίας ,της Βρετανίας και της Ιταλίας, που απέστειλαν ειρηνευτικές δήθεν δυνάμεις στο Λίβανο , οι οποίες επί της ουσίας πολεμούσαν μαζί με το Ισραήλ και τους Φαλαγγίτες εναντίον της Συρίας και των συμμάχων της.
Η Δαμασκός του Άσσαντ πατρός διεξήγαγε έναν σκληρό πόλεμο φθοράς που εξανάγκασε τελικά το Κουαρτέτο των Δυτικών Δυνάμεων να αποχωρήσουν κακήν κακώς από το Λίβανο στις αρχές του 1984.
Οι ενδοευρωπαικοί ανταγωνισμοί συνέχισαν να εμποδίζουν την διαμόρφωση μιας κοινής στάσης της Ε.Ε στην Μέση Ανατολή και στη Μεσόγειο.
Όταν μετά την εκλογή του Σιράκ το 1995 η Γαλλία επιχείρησε να επιστρέψει στο Στρατιωτικό Σκέλος του ΝΑΤΟ και διεκδίκησε την διοίκηση του συμμαχικού στρατηγείου AFSOUTH στην Νάπολη προσέκρουσε όχι μόνο στην άρνηση των ΗΠΑ αλλά και της Ιταλίας και της Ισπανίας.
Σήμερα η αναζωπύρωση της παγωμένης σύγκρουσης Ισραήλ - Χαμάς βρίσκει την Ε.Ε των 27 βαθύτατα διαιρεμένη απέναντι στις εξελίξεις στην Μέση Ανατολή , την Βόρεια Αφρική και τη Μεσόγειο, μια απόκλιση που κατεγράφη δραματικά το καλοκαίρι του 2020 όταν η Γαλλία παραλίγο να εμπλακεί σε θερμό ναυτικό επεισόδιο με την Τουρκία στα ανοικτά της Λιβύης και εισέπραξε την …ουδέτερη στάση του ΝΑΤΟ και την ψυχρή έως αρνητική στάση της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας.
Έτσι σήμερα η Ε.Ε. αδυνατεί να εκμεταλλευτεί την προφανή αμηχανία της κυβέρνησης Μπάιντεν για το Ντόμινο κλιμάκωσης των συγκρούσεων Ισραήλ – Παλαιστινίων παρακολουθώντας ως παρατηρητής τις εξελίξεις σε μια περιοχή που διακυβεύονται πολλά ζωτικά της συμφέροντα από την ενεργειακή της επάρκεια μέχρι την ανάσχεση των ποικίλων εκφάνσεων του ισλαμικού φονταμενταλισμού.
Εκτύπωση στις: 2024-05-03
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11812