Η ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε. ως κοσμικό γεγονός

Μαριλένα, Κοππά

Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2021-06-01

Με έκπληξη παρατηρήσαμε πολλοί από εμάς τον τρόπο που η κυβέρνηση επέλεξε να τιμήσει τα 40 χρόνια από την ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Με μια σύντομη και συνοπτική εκδήλωση στο Ζάππειο Μέγαρο και ολιγάριθμους -λόγω πανδημίας- καλεσμένους, με μια ασαφή μουσική νότα και πολλά ακριβά ενδύματα η κυβέρνηση θεώρησε ότι ξεμπερδεύει με μια υποχρέωση, έτσι τουλάχιστον φαινόταν.

Η μέρα ήταν λαμπρή, το Ζάππειο στα καλά του, οι κυρίες και οι κύριοι καλοντυμένοι. Η Ευρώπη όμως ήταν απούσα. Γιατί Ευρώπη δεν είναι κυρίως οι αξιωματούχοι της, ο Σαρλ Μισέλ, ο Νταβίντ Σασόλι, ο Μαργαρίτης Σχοινάς ούτε η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ευρώπη είναι οι πολίτες της, το όραμα, οι αρχές και οι αξίες που ενέπνευσαν τόσους πολλούς και συνεχίζουν ακόμη να εμπνέουν, η Ενωση που πρόσφερε τόσα πολλά στη ζωή, την ασφάλεια και την ευημερία τους.

Για εμάς τους Ελληνες είναι και κάτι παραπάνω: είναι ο στόχος τόσων προσπαθειών από το 2010 και μετά, είναι η αγωνία και η προσπάθεια των Ελλήνων μέσα από τρία μνημόνια με θυσίες, πίκρα και πολλές απώλειες, προσωπικές και συλλογικές. Είναι το όραμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, οι αγώνες του Ανδρέα Παπανδρέου για να βελτιωθεί η θέση της χώρας στην Ευρώπη, είναι οι προσπάθειες όλων των κυβερνήσεων έως και το τέλος των μνημονίων. Παρά την κατάρρευση της χώρας με την οικονομική κρίση, το 2021 είμαστε ακόμη εδώ, στην καρδιά της Ενωσης.

Γι’ αυτό και ο εορτασμός της επετείου έπρεπε να είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια δεξίωση: μια στιβαρή υπενθύμιση από πού ξεκινήσαμε και πού φτάσαμε, τι πρόσφεραν τα 40 αυτά χρόνια που άλλαξαν το πρόσωπο της χώρας σε όλα τα επίπεδα. Με μια καμπάνια που θα έπρεπε να ξεκινήσει μέσα από την τηλεόραση, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να γυρίσει όλη την Ελλάδα και να μιλήσει εξειδικευμένα για αυτά που κερδίσαμε, για αυτά που πετύχαμε: για την Κοινή Αγροτική Πολιτική, για την κατάργηση των εσωτερικών συνόρων, για την Κοινή Αγορά, για την ένταξη της Κύπρου, για τη συμβολή της στην εδραίωση της Δημοκρατίας.

Αλλά και μια συζήτηση για το πού θέλουμε να πάμε: σε μια ακόμη πιο ισχυρή ένωση που θα αντέχει τον διεθνή ανταγωνισμό, που θα μπορεί να σταθεί στη μάχη μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ και να μη συνθλιβεί. Που θα έχει στρατηγική αυτονομία, δηλαδή που θα μπορεί να αποφασίζει μόνη της και να δρα στο εξωτερικό μόνη της, αν και πάντα η πρώτη επιλογή ήταν και θα είναι να το κάνει με συμμάχους. Και τι σημαίνει για μας να είμαστε στην Ενωση αυτή και όχι μόνοι μας σε μια περίοδο ανακατατάξεων και γεωστρατηγικών αλλαγών.

Μια εκδήλωση για την επέτειο της ένταξης θα έπρεπε να είναι το εναρκτήριο λάκτισμα για έναν γόνιμο αναστοχασμό για τα 40 αυτά χρόνια και μια άσκηση αυτογνωσίας για τον καθένα και την καθεμία μας.

Δεν άξιζε στην επέτειο να αντιμετωπίζεται ως μια ευκαιρία για κοσμική συνάθροιση εκλεκτών καλεσμένων. Και δεν άξιζε στη μέρα ένας διχαστικός λόγος σαν κι αυτόν που ακούσαμε από τον πρωθυπουργό της χώρας. Αντίθετα, το μήνυμα θα έπρεπε να είναι η συμβολή του καθενός στη μεγάλη ευρωπαϊκή προσπάθεια, η κοινή προσπάθεια σε μια απόπειρα σύνθεσης και όχι διαίρεσης, για άλλη μια φορά.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι πρωτίστως οι πολίτες της. Σε αυτούς έπρεπε να απευθυνθεί η κυβέρνηση και όχι σε ένα μικρό, επιλεγμένο ακροατήριο. Γιατί αφορά όλους μας και αφορά το μέλλον μας. Η Ε.Ε. δεν είναι μουσειακό έκθεμα. Είναι μια ζωντανή πραγματικότητα που κάθε μέρα επηρεάζει βαθιά τη ζωή όλων μας.

Η κυβέρνηση επέλεξε να τη γιορτάσει με μια εκδήλωση εν είδει μνημόσυνου, ως να μην πρόκειται για τη ζωή μας σε όλες τις εκφάνσεις αλλά για κάτι άλλο, παράλληλο προς την πραγματικότητά μας. Τον καθένα μας βέβαια τον χαρακτηρίζουν οι επιλογές του.

Εκτύπωση στις: 2024-04-30
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=11849