Το γεγονός ότι έναν χρόνο μετά την ιστορική καταδικαστική απόφαση σε βάρος της ηγεσίας της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής συζητάμε ξανά για το ζήτημα της δράσης φασιστικών ομάδων υπογραμμίζει τόσο τη σημασία εκείνης της απόφασης όσο και το πρόβλημα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.
Εάν δεν είχε υπάρξει η καταδικαστική εκείνη απόφαση, η ηγεσία της Χρυσής Αυγής θα θεωρούσε ότι μπορούσε να συνέχιζε την εγκληματική δράση της και την προσπάθεια με βίαιο τρόπο «να κερδίσει τους δρόμους». Την ίδια στιγμή, οι πρόσφατες φασιστικές επιθέσεις δείχνουν ότι το πρόβλημα του φασισμού δεν περιορίζεται στην ποινική καταδίκη της ηγεσίας μιας οργάνωσης, αλλά αφορά πρωτίστως τις κοινωνικές και πολιτικές παραμέτρους που διαμορφώνουν το έδαφος για την ανάπτυξη τέτοιων ρευμάτων και των πρακτικών τους.
Το φασιστικό φαινόμενο και ευρύτερα η επίμονη απήχηση της Ακροδεξιάς δεν μπορούν να περιοριστούν απλώς σε φαινόμενα παραβατικότητας που απαιτούν την ανάλογη κατασταλτική παρέμβαση (χωρίς να μειώνει τη σημασία τυχόν ολιγωριών των αρμοδίων αρχών), ούτε και περιγράφονται απλώς ως μια ακόμη εκδοχή «ριζοσπαστικοποίησης» (αυτό τον αμφίσημο νεολογισμό που έχει εισαχθεί στο λεξιλόγιό μας).
Γιατί τέτοιες περιγραφές δεν εξετάζουν ούτε τη συσχέτιση με μια συνθήκη κοινωνικής κρίσης ούτε τον τρόπο που η εμφάνιση φασιστικών ομάδων και ακροδεξιών λογικών και πρακτικών συνδέεται και με τον τρόπο που μετατοπίζεται συνολικά και ο κυρίαρχος λόγος και πλευρές των ασκούμενων πολιτικών.
Οταν σε όλη την Ευρώπη, η πολιτική ατζέντα μετατοπίζεται σε ζητήματα όπως το Προσφυγικό και το Μεταναστευτικό σε θέσεις κοντινές προς αυτές που διαχρονικά προέβαλε η Ακροδεξιά (κλειστά σύνορα, φράχτες, αποτροπή, στρατιωτικοποίηση και αντιμετώπιση ως «απειλών»), εύλογο είναι να υποθέσει κανείς ότι αυτό διαμορφώνει ευνοϊκότερο κλίμα για ομάδες που θέλουν να προωθήσουν ακόμη περισσότερο μια τέτοια πολιτική. Αντίστοιχα, μια συνθήκη αυξημένης αυταρχικής στροφής, είτε με τη μορφή της αυξημένης καταστολής κινημάτων, είτε με τη μορφή πλευρών μιας πιο «βοναπαρτιστικής» διαχείρισης καταστάσεων κρίσης, επίσης ευνοεί την ανάπτυξη ομάδων που πυρήνα της ιδεολογίας τους έχουν τη λατρεία της «ισχυρής εξουσίας». Προσθέστε σε όλα αυτά και τα στοιχεία διάχυτης κοινωνικής απομόρφωσης που υπάρχουν, την επιμονή του εθνικισμού, και τη συνωμοσιολογία και βλέπετε πώς διαμορφώνεται το έδαφος πάνω στο οποίο φασιστικές λογικές αναζητούν απήχηση και σε λαϊκά στρώματα ή τμήματα της νεολαίας, όπως φαίνεται και στη χώρα μας και σε άλλες ευρωπαϊκές.
Στοιχείο που υποδεικνύει και το πεδίο όπου πρέπει να δοθεί η μάχη με τον φασισμό: μέσα στα στρώματα και τις κοινωνικές κατηγορίες που προσπαθεί να αποκτήσει γείωση και με πυρήνα της απάντησης την ανασυγκρότηση μιας αγωνιστικής δημοκρατικής αυτοπεποίθησης αυτών των στρωμάτων.
Εκτύπωση στις: 2024-04-30
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=12226