Θα έλεγα χωρίς επιφύλαξη ότι ο εορτασμός του Πολυτεχνείου, όπως και κάθε άλλη επέτειος, τώρα είναι περισσότερο αναγκαίος από κάθε άλλη φορά. Και θα προσπαθήσω να στηρίξω την άποψη αυτή. Ισως κάποιοι εύλογα θα διερωτηθούν: Πέρασαν κοντά πέντε δεκαετίες από τότε που οι νέοι αγωνίστηκαν, πολλοί έδωσαν και το αίμα τους, για τη Δημοκρατία και την Ελευθερία. Σήμερα όμως και Δημοκρατία έχουμε αλλά και Ελευθερία. Γιατί συνεπώς η έμφαση στην επέτειο;
Το ερώτημα είναι ίσως εύλογο. Είναι όμως παραπλανητικό. Στη γενίκευση των διαφορών αποσιωπούνται οι ομοιότητες, πολλές από τις οποίες σήμερα είναι πολύ χειρότερες. Και εξηγούμαι: Τότε ο καταπατητής της δημοκρατίας και της ελευθερίας μας ήταν εντός της χώρας και ήταν συγκεκριμένος και ορατός. Τώρα οι εχθροί μας δεν είναι πρόδηλοι, οι δε απειλές έχουν πολλαπλή αφετηρία: Προέρχονται και απʼ έξω και από μέσα, αλλά και από εμάς τους ίδιους. Και στιγμή τη στιγμή παίρνουν τρομακτικές διαστάσεις. Μέρος της πρωτόγνωρης κρίσης που δοκιμάζει σήμερα και η χώρα μας είναι αντανάκλαση της ίδιας κρίσης που βαραίνει και την Ευρωπαϊκή Ενωση αλλά και τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Είναι όμως η μία πλευρά. Υπάρχουν και οι εγχώριες ρίζες που τροφοδότησαν και τροφοδοτούν την κρίση: είναι ασφαλώς η ευθύνη όλων μας.
Οι τιμητικές εκδηλώσεις προσφέρονται για την ενίσχυση και διάσωση της ιστορικής μνήμης, τη σύσφιγξη της κοινωνικής συνοχής, την προώθηση της απαραίτητης αίσθησης ότι είμαστε μέλη μιας κοινότητας που δεν έχει μόνο παρόν. Κυρίως έχει αρχή και, το σημαντικότερο, έχει και συνέχεια. Με άλλα λόγια: έχει διάρκεια, και μάλιστα πολιτισμικά αδιατάρακτη διάρκεια. Η αναψηλάφηση συνεπώς της Ιστορίας δεν αποτελεί άσκηση της μνήμης μας, καθότι η Ιστορία δεν είναι μόνο ο αποταμιευτής συντελεσθέντων γεγονότων. Μπορεί να γίνει και οδηγός των μελλούμενων. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε πως από την αναβίωση του παρελθόντος θα μπορούσαμε να φωτίσουμε καλύτερα τον δρόμο του μέλλοντός μας. Αφού έτσι κι αλλιώς το εκάστοτε παρόν είναι το επόμενο των όσων προηγήθηκαν και το ηγούμενο των όσων θα ακολουθήσουν.
Ολοι οι αγώνες των λαών έχουν έναν κοινό παρονομαστή: την ελευθερία. Μόνο που η ελευθερία δεν είναι μία. Είναι πολλές. Είναι η πολιτική ελευθερία με την οποία ένας λαός αποφασίζει ο ίδιος για το παρόν και το μέλλον του. Είναι η πνευματική ελευθερία στο πλαίσιο της οποίας επιτρέπεται σε έναν λαό να απελευθερώνει τις πνευματικές και δημιουργικές του δυνάμεις για να υπερασπιστεί το παρόν και το μέλλον του. Είναι η οικονομική ελευθερία που επιτρέπει σε έναν λαό να διαχειρίζεται ο ίδιος για λογαριασμό όλων τον παραγόμενο πλούτο. Οι ελευθερίες αυτές είναι που καταπατήθηκαν βάρβαρα και βάναυσα από τους παρανοϊκούς και φιλόδοξους δικτάτορες.
Η 17 Νοέμβρη ήταν μια πράξη αντίστασης στη νύχτα που επέβαλλαν οι αυτόκλητοι «σωτήρες». Και ήταν και ένα μήνυμα πως η λευτεριά δεν χαρίζεται. Κερδίζεται. Και καμιά φορά με αίμα.
Ας επανέλθουμε όμως στη δύσκολη και περίπλοκη εποχή μας στην οποία απειλούμαστε πολλαπλά. Και μάλιστα από μη ιθαγενείς απειλές, αλλά από οικουμενικές απειλές, όπως η υγειονομική κρίση, η, δεδομένη πια, κλιματική αλλαγή, το Μεταναστευτικό, η διαρκώς παγκοσμιοποιούμενη οικονομία. Και πρόκειται για απειλές που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε από μόνοι μας. Και κυρίως ούτε με τον τρόπο της σκέψης που είχαμε άλλοτε. Ενα πρόβλημα που γεννήθηκε από συγκεκριμένο τρόπο σκέψης είναι προφανές πως δεν μπορεί να βρει τη λύση του με τον ίδιο τρόπο σκέψης που το γέννησε. Πρέπει να αλλάξουμε τρόπο σκέψης. Αυτό είναι το χρέος μας σήμερα. Και με αυτόν τον τρόπο θα τιμήσουμε τους νεκρούς μας.
Εκτύπωση στις: 2024-04-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=12380