Το τέλος της υποκρισίας;

Τάκης, Καμπύλης

KReport, 2022-02-12

Στην πραγματική οικονομία αλλά και στην κοινωνία αναγνωρίζεται ότι στην Ελλάδα η κατ’ οίκο νοσηλεία, ο πρωτογενής τομέας και ο τουρισμός, χρειάζονται τους μετανάστες. Οι γυναίκες από τη Γεωργία ή αλλού, που κάθονται νύχτα (ή και) μέρα μαζί με τους ανήμπορους γονείς μας, καλύπτουν μια ανάγκη και δεν παρασιτούν, αλλ’ επίσης δεν τολμούν να ξεμυτίσουν από το σπίτι ή το γηροκομείο επειδή δεν έχουν άδεια παραμονής. Στα χωράφια και στα νησιά είναι γνωστές οι εικόνες: Κάθε που δίνεται σήμα για ελέγχους, χιλιάδες εργαζόμενοι μετανάστες να τρέχουν να κρυφτούν επειδή δεν έχουν άδεια παραμονής.

Αυτή τη συζήτηση άνοιξε άρθρο του υπουργού Μετανάστευσης Νότη Μηταράκη στην Καθημερινή. Ο κ. Μηταράκης αναφέρεται σε συμφωνία περί ελεγχόμενης μετανάστευσης με το Μπαγκλαντές με την οποία 20.000 μετανάστες θα έρθουν μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια στην Ελλάδα για να εργαστούν στον πρωτογενή τομέα (όλοι θυμόμαστε τις φράουλες της Μανωλάδας…) με καθεστώς παραμονής για 9 μήνες και επιστροφή στη χώρα τους. Επίσης, 9μηνες άδειες θα χορηγηθούν σε 15.000 μετανάστες από το Μπαγκλαντές που ζουν ήδη στην Ελλάδα, πάλι όμως με την υποχρέωση επιστροφής. Εκκρεμεί, επίσης, όπως ανακοίνωσε μέσω του άρθρου του ο υπουργός αντίστοιχη συμφωνία με το Πακιστάν.

Θα μπορούσε άραγε η παραδοχή του υπουργού, στο ίδιο άρθρο, ότι ο πρωτογενής και δευτερογενής τομέας χρειάζονται μετανάστες να είναι το τέλος της υποκρισίας; Θα παραδεχτούμε ως κοινωνία ότι χρειαζόμαστε μετανάστες;

Αν η λύση της «ελεγχόμενης μετανάστευσης» χρησιμοποιεί τους ανθρώπους ως πρώτες ύλες 9μηνης διάρκειας, τότε μάλλον όχι. Εκτός από τις δικές μας ανάγκες (και το μαχαίρι και το καρπούζι) πρέπει να συνυπολογίσουμε και τις ανάγκες του άλλου. Όταν μάλιστα του εμπιστευόμαστε τους γονείς μας ή την περιουσία μας.

Το τέλος της υποκρισίας θα είναι η γοητεία ενός έντιμου συμβιβασμού -όπως θα έλεγε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης.

Εκτύπωση στις: 2024-04-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=12586