Ο εξελισσόμενος πόλεμος στην Ουκρανία, όσο και αν έρχεται από μακριά και θα πάει μακριά, δεν είναι στην ουσία του διαφορετικός από όλους τους προηγούμενους
"... και αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται
γιατρέ, εδώ πέρα, η άλλη μισή
στη Μαριούπολη βρίσκεται...”
Κάθε επιστροφή από αποστολή με τους Γιατρούς του Κόσμου σε εμπόλεμη ζώνη -όπως, καλή ώρα, τώρα από την Ουκρανία- συνοδεύεται πάντοτε από έντονα συναισθήματα. Τα ίδια τριάντα χρόνια τώρα, άσχετα με την κρίση, τους αντιμαχόμενους ή τις συνθήκες. Ανθρώπινο και αναμενόμενο. Όχι μόνο γιατί συναντάς καταπρόσωπο τη βαρβαρότητα, οσμίζεσαι τον θάνατο, συνδιαλέγεσαι με τον ανθρώπινο πόνο. Όχι μόνο γιατί συναναστρέφεσαι με κατατρεγμένους ανθρώπους, γίνεσαι μάρτυρας της προσφυγιάς, αλλά και γιατί γνωρίζεις πλέον πως ξαναβλέπεις σε ένα διαρκές deja vu την ίδια aδικία. Που θα βαραίνει πάντα τους άμαχους και τους αθώους.
Αθώοι άνθρωποι, κατατρεγμένοι και ανυπεράσπιστοι, έρμαια γεωπολιτικών συγκρούσεων και στρατηγικών αντιπαραθέσεων, καλούνται μέσα σε μια στιγμή -αν επιβιώσουν- να αλλάξουν για πάντα τη ζωή τους. Για να βρεθούν σαν απλά νούμερα καταμέτρησης είτε σε λίστες προσφυγικών ροών είτε σε μακάβριες κυνικές καταγραφές παράπλευρων απωλειών. Και τα θρύψαλα της ζωής τους, οι μικρές και μεγάλες ιστορίες τους στον μεγενθυντικό φακό μιας κοινής γνώμης που παρακολουθεί από μακριά, εξοικειωμένη εν πολλοίς με τις εικόνες βαρβαρότητας που θα συνεχίσουν να κατακλύζουν τις οθόνες τηλεοράσεων και υπολογιστών ανάκατα με πολύφερνες αναλύσεις, προβλέψεις και εκτιμήσεις ειδικών που μιλούν για τον πόλεμο λες και δεν αφορά ανθρώπους και κοινωνίες. Η ίδια ιστορία πάντα. Ξανά και ξανά. Και ο εξελισσόμενος πόλεμος στην Ουκρανία, αποτέλεσμα της ρωσικής εισβολής, όσο και αν έρχεται από μακριά και θα πάει μακριά, δεν είναι στην ουσία του διαφορετικός από όλους τους προηγούμενους.
Και κάπου εκεί στην άκρη, συχνά παράταιροι, πείσμονες και αιθεροβάμονες, ξεροκέφαλοι και ρομαντικοί, στο περιθώριο της Ιστορίας, θα βρισκόμαστε και εμείς. Δίνοντας το παρόν σε κάθε μεγάλη και μικρή κρίση, εκεί μακριά στον κόσμο. Και εδώ κοντά στην πατρίδα μας. Προσφέροντας θεραπεία, αλληλεγγύη, συμπόνοια σε κάθε άνθρωπο που τη χρειάζεται. Υπηρετώντας μια άλλη ιατρική. Των μεγάλων αριθμών, των πενιχρών μέσων, μια «ιατρική του δρόμου».
Δίπλα στους πιο ευάλωτους, τους πιο παραμελημένους. Εκείνους που αναζητούν, ικέτες, τη συμπόνοια. Αλλά και εκείνους που βρίσκονται παραπεταμένοι στο περιθώριο της κοινωνίας. «Ταπεινούς και καταφρονεμένους».
Μια ιατρική που δεν ρωτάει από πού κρατάει η σκούφια σου ούτε σε τι Θεό πιστεύεις. Δεν ξεχωρίζει χρώμα ούτε καταγωγή. Δεν κρίνει, δεν επιλέγει, δεν ηθικολογεί. Δεν ζητάει ανταλλάγματα. Μια ιατρική, που παρηγορεί, φροντίζει. Αλλά και καταγράφει τη μαρτυρία, δίνει φωνή σε εκείνους που δεν ακούγονται.
Και όσο αυτή η ιατρική θα παραμένει συνδεδεμένη με τη συνείδηση όλων εκείνων που αρνούνται να συνηθίσουν τη βαρβαρότητα, θα συνεχίσει. Να θεραπεύει. Ακόμα και την αδικία.
ΥΓ.: Σε όσους -εκ του ασφαλούς- σπεύδουν να πάρουν θέση στην εξέδρα των γεωπολιτικών συγκρούσεων και συμφερόντων και με τα γνωστά “ναι μεν αλλά...” με ρωτούν με ποιον είμαι η απάντηση θα μένει πάντα η ίδια. Με τους ασθενείς.
Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=12662