Η Γερμανία δεν παραδίδεται
Γιώργος, Καπόπουλος
Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2022-11-05
Στην ταινία «Καζαμπλάνκα» λίγο πριν από τους τίτλους τέλους ακούγεται η θρυλική στην ιστορία του κινηματογράφου φράση: «Αυτό είναι το ξεκίνημα μιας θαυμάσιας φιλίας».
Ο ιστορικός του μέλλοντος είναι πολύ πιθανόν να προσεγγίσει την επίσκεψη του καγκελαρίου Σολτς στην Κίνα ως το ξεκίνημα της ρήξης στις σχέσεις της Γερμανίας με τις ΗΠΑ.
Ο Σολτς δεν κάνει το ίδιο λάθος που έκαναν οι προκάτοχοί του με τη Ρωσία με την ενδυνάμωση της εξάρτησης της Γερμανίας από το διμερές εμπόριο με την Κίνα, όπως γράφουν σε πολιτικά ορθή προσέγγιση ειδήμονες και μη.
Η επίσκεψη Σολτς στο Πεκίνο, παρά τη δυσαρέσκεια της Ουάσινγκτον και των Βρυξελλών, είναι μια συνειδητή επιλογή, ένα χωρίς περιστροφές μήνυμα στον Μπάιντεν.
Η Γερμανία, λέει το μήνυμα, που αναγκάστηκε να ακυρώσει τη στρατηγική ενεργειακή συνεργασία με τη Ρωσία αλλά και να επενδύσει στην άμυνα κονδύλια δυσθεώρητου ύψους, πολύ απλά δεν αντέχει να στηρίξει την πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στο Πεκίνο περιορίζοντας τις εξαγωγές της και εμποδίζοντας κινεζικές επενδύσεις.
Λίγο πριν από την επίσκεψη του καγκελάριου στο Πεκίνο, το Βερολίνο ενέκρινε την εξαγορά από την COSCO του 25% του μετοχικού κεφαλαίου του τερματικού εμπορικού σταθμού του λιμένα του Αμβούργου.
Η ρεαλπολιτίκ και ο μερκαντιλισμός αποτελούν παράδοση στην εξωτερική πολιτική της Γερμανίας, με βαθιές ρίζες στην Ιστορία:
■ Στη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου στην περίοδο 1853-56 η Πρωσία αντιστάθηκε σθεναρά στην πίεση της Βρετανίας να κηρύξει τον πόλεμο στη Ρωσία ανοίγοντας και ένα βόρειο μέτωπο στη Βαλτική.
■ Την άνοιξη του 1922 στο Ραπάλο της Ιταλίας, στο περιθώριο της διεθνούς διάσκεψης για τη μεταπολεμική ανασυγκρότηση, οι αντιπροσωπείες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και της νεαρής Σοβιετική Ρωσίας συμφώνησαν στρατηγική συνεργασία απέναντι στους νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η συμμαχία Μόσχας - Βερολίνου έγινε τρία χρόνια μετά την αποτυχημένη απόπειρα των Σπαρτακιστών να επιβάλουν σοβιετικό καθεστώς στη Γερμανία.
Η ανταρσία της Γερμανίας καταγράφεται σε μια στιγμή που το φάντασμα του Τραμπ και της επιστροφής του στον Λευκό Οίκο είναι όχι πλέον το χειρότερο δυνατό σενάριο, αλλά το πιο πιθανό.
Μια επιστροφή που θα ξεκινήσει σε λίγες μέρες μετά τις ενδιάμεσες εκλογές, με την Ευρώπη και ειδικότερα τη Γερμανία να συνειδητοποιούν απότομα ότι η στοίχισή τους στο πλευρό των ΗΠΑ μετά την εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία δεν εγγυάται σε καμιά περίπτωση ότι δεν θα υπάρξει ολική επαναφορά στο δόγμα της τετραετίας Τραμπ «πρώτα η Αμερική».
Μια ψύχραιμη ματιά στην περίοδο από την ενοποίηση της Γερμανίας το 1989-90 μέχρι και σήμερα αναδεικνύει ότι η Ουάσινγκτον και το Βερολίνο ακολούθησαν διιστάμενες αν όχι μετωπικά συγκρουόμενες στρατηγικές.
Για τη Γερμανία, η Ρωσία όχι μόνο δεν πρόβαλε ως απειλή αλλά ως ένας από τους δύο πόλους ανάμεσα στους οποίους θα εξισορροπούσε η Γερμανία.
Οι ΗΠΑ, που πρόσφεραν επί Μπους του πρεσβύτερου και Κλίντον προνομιακή ειδική σχέση στη Γερμανία, κινήθηκαν ταχύτατα και διασφάλισαν ερείσματα στην Ανατολική Ευρώπη και δρομολόγησαν τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς το 1993, όχι τόσο για να αποδυναμώσουν τη Ρωσία αλλά κυρίως για να οριοθετήσουν το περιθώριο περαιτέρω εμβάθυνσης της στρατηγικής συνεργασίας του Βερολίνου με τη Μόσχα.
Ηδη το κόστος των κυρώσεων που η Δύση επέβαλε στη Ρωσία αποτελεί μια σκληρή δοκιμασία για την ατλαντική νομιμοφροσύνη της Γερμανίας.
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=12956