Μια σημαντική βόμβα που δεν ακούστηκε: Το «Παιχνίδι με το σύστημα» του Γ. Μπούτου
Αντώνης, Παπαγιαννίδης
economia.gr, 2023-02-07
Ήταν βέβαια η μέρα που στην Αθήνα όλοι ασχολούνταν με την επιδρομή του χιονιού – μέτρια, αλλ’ ως συνήθως αποδιαρθρωτική για την λειτουργία της πόλης – ή, πάλι με μιαν ακόμη υψηλών τόνων αντιπαράθεση στην Βουλή. (Με φόντο, αυτά, την μείζονα ανθρώπινη τραγωδία από τους σεισμούς την Τουρκία – και την Συρία – που έφεραν στην επιφάνεια το καλύτερο και το χειρότερο στους εξ αποστάσεως θεατές της καταστροφής).
Πλην όμως αυτή η φορτωμένη επικαιρότητα χθεσινή ημέρα δεν θάπρεπε να επισκιάσει τελείως μιαν ιδιαίτερη παρουσίαση του, αντίστοιχα σημαντικού για όσα αναδεικνύει για τις λειτουργίες «του συστήματος» στην χθεσινή και σημερινή Ελλάδα, βιβλίου του Γεωργίου Μπούτου, στελέχους του υπουργείου Οικονομικών, με κατάληξη (επί δεκαετία) σε καθήκοντα Οικονομικού Επιθεωρητή και με την ευθύνη της Διεύθυνσης Επεξεργασίας Νομοθετικών/Κανονιστικών Πράξεων στο ΓΛΚ Στην παρουσίαση του βιβλίου, στον «ΙΑΝΟ», μετείχαν ο (και προλογίζων το βιβλίο) Λέανδρος Ρακιντζής, Αρεοπαγίτης επί τιμή και επί 12ετία Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης και ο ερευνητής-δημοσιογράφος Τάσος Τέλλογλου, γνωστότερος τώρα τελευταία για την υπόθεση των παρακολουθήσεων/υποκλοπών/ «επισυνδέσεων».
Το βιβλίο του Γ. Μπούτου «Παιχνίδι με το σύστημα» επαναφέρει στο προσκήνιο ένα πονεμένο θέμα: την ιστορία των Επιμορφωτικών Σεμιναρίων/Προγραμμάτων Κατάρτισης, και δη των αναθέσεων εκπαιδευτικού έργου στα δημόσια ΙΕΚ – θέμα που έχει απασχολήσει πολλές φορές δημοσιογραφικά και πολιτικά την επικαιρότητα. Τόσο για το κόστος και την ποιότητα των προγραμμάτων (με συγχρηματοδότηση ΕΕ, ας σημειωθεί) όσο και για την επιλογή όσων αναλάμβαναν διδακτικό έργο.
Πλην όμως ο τρόπος με τον οποίο πραγματεύεται το θέμα ο Γ. Μπούτος, ξεδιπλώνοντας ουσιαστικά σε δημόσια θέα «σημεία και τέρατα» που προέκυψαν κατά την δική του ελεγκτική λειτουργία, και τα οποία παρά την επιμονή του να καταλήξουν σε επιβολή κυρώσεων και πάντως σε διόρθωση της κατάστασης, δεν μπόρεσαν να σπάσουν τον τοίχο της σιωπής. Εκείνο που κάνει την προσέγγιση του Γ. Μπούτου αληθινά διαφορετική είναι ακριβώς ότι, προκειμένου να ξεδιπλώσει την καταγγελτική του περιγραφή καταστάσεων, λέει ονόματα ή πάντως περιγράφει ιδιότητες και σχέσεις και αλληλοκαλύψεις. Ιχνογραφεί πλέγματα οικογενειοκρατικών επιλογών. Παραθέτει αναθέσεις, ανόμοιων και άσχετων διδακτικών πεδίων – «Εικαστικές Τέχνες» μαζί με «Οικονομικά Στοιχεία και Αεροπορικό Management Ολικής Ποιότητας» και «Λογιστικά Φύλλα σε Windows» και «Εφηρμοσμένο Σχέδιο 2D» – στο ίδιο άτομο, και τούτο πέραν της πρωϊνής απασχόλησής του σε δημόσια υπηρεσία. Βρίσκει εκπαιδευτές να έχουν λάβει αποζημίωση ωρών διδασκαλίας υπερτριπλάσιων του επιτρεπομένου. Καταγράφει περίπτωση αποζημίωσης ακόμη και για 225 ώρες «διδασκαλίας» τον μήνα σε διαφορετικά ΙΕΚ ανά την Αττική. Ιχνηλατεί αποζημίωση για διδασκαλία σε στελέχη που απουσίαζαν εκτός Ελλάδος (μάλιστα έχοντας λάβει αποζημίωση για τα εισιτήρια, ξενοχοδεία και… εκτός έδρας).
Πέρα από την αναντιστοιχία προσόντων προς διδακτικό έργο, προκύπτει ανάθεση σε στελέχη του ίδιου του ΟΕΕΚ (του Οργανισμού που είχε την ευθύνη του ελέγχου των διαδικασιών στα δημόσια και ιδιωτικά ΙΕΚ), σε συγγενείς τους – καθώς και σε συγγενείς στελεχών των ανώτερων ελεγκτικών βαθμίδων. Ακόμη κι αν ο – δειγματοληπτικός – έλεγχος που περιγράφει ο Γ. Μπούτος αφορούσε «μόλις» 6 εκατ. ευρώ, στην θάλασσα δισεκατομμυρίων των επιμορφωτικών σεμιναρίων και προγραμμάτων κατάρτισης, είναι φανερό ότι τα περιγραφόμενα αποτελούν κάτι πολύ περισσότερο από εκείνο που – μιθριδατικά – έχουμε αποδεχθεί στην Ελλάδα ως «σκάνδαλο».
Περισσότερο κι από την παρουσίαση αυτού του σκοτεινού αφηγήματος – σημειωτέον ότι οι περίοδοι στις οποίες γίνεται αναφορά δεν είναι μόνον εκείνες της οικονομικής ακμής και χαλαρότητας, αλλά και οι απαρχές της κρίσης – από τους Λ. Ρακιντζή και Τ. Τέλλογλου, με την επωδό «το ουσιώδες ζήτημα δεν αφορά στα πρόσωπα, αλλά στην θωράκιση των θεσμών, ούτως ώστε αυτοί [οι θεσμοί] να μην γίνονται έρμαια ιδιοτελών πολιτικών, συντεχνιακών ή προσωπικών επιδιώξεων», εκείνο που ήταν αληθινά εντυπωσιακό ήταν το κλίμα στην συζήτηση που επακολούθησε. Κάποιες δεκάδες οι παριστάμενοι, στην πλειοψηφία τους στελέχη των υπηρεσιών του ΥΠΟΙΚ: με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με εντονότερο ή πιο συγκρατημένο τρόπο, εκείνο που κατέθεταν ήταν η ίδια αίσθηση αδιεξόδου, η ίδια αντίληψη περί αναποτελεσματικότητας των οικονομικών ελέγχων.
Ενώ κορυφαία – σε επίπεδο Καφκικής παραδοχής – ήταν η επιχειρηματολόγηση από απόφαση για de facto παύση του ελέγχου (και των δημοσιονομικών και ποινικών επακολούθων του): δεν υπήρξε, θεωρήθηκε, βλάβη του Δημοσίου επειδή… αν οι αμοιβές δεν δίνονταν σε όσους τις έλαβαν, θα καταβάλλονταν σε άλλους! Εδώ, αληθινά, η λογική σταματά. η οποιαδήποτε συζήτηση δεν έχει νόημα.
Ενώ, για να μην βλέπουμε υποτιμητικά μόνον τον εαυτό μας, και επειδή όλη η υπόθεση των σεμιναρίων επιμόρφωσης/συνεχούς εκπαίδευσης ξεκίνησε στα πλαίσια διαδοχικών ΕΣΠΑ (μάλιστα σήμερα γιγαντώνεται λόγω των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης), ας σημειωθεί ότι το θέμα περιήλθε εις προσοχήν της περιβόητης OLAF μετά και από δημοσίευμα της Sueddeutsche Zeitung. Δηλαδή του ισχυρού ελεγκτικού μηχανισμού κατά της διαφθοράς στα πλαίσια της ΕΕ. Μετά από ένα διάστημα, απαντήθηκε τι; Ότι… η OLAF βρισκόταν σε φάση ευρείας αναδιοργάνωσης , οπότε δεν θα πρόκανε να ασχοληθεί.
Και η κατακλείδα: με δεδομένο ότι ο Γ. Μπούτος στο βιβλίο του αναφέρει με μεγάλη ακρίβεια ιδιότητες και συμπεριφορές, όπως και ονόματα εμπλεκομένων, βρέθηκε αντιμέτωπος με ποινικές και αστικές διώξεις. Όταν αυτές πλέον ολοκληρώθηκαν – μετά από αυτονόητη προσωπική ταλαιπωρία – κατέληξε να του έχουν επιδικασθεί (καθώς ο ίδιος απήντησε με διεκδίκηση αποζημιώσεων) αξιόλογα ποσά. Τα οποία τον βοήθησαν να ολοκληρώσει την έρευνα και να στηρίξει οικονομικά την έκδοση του «Παιχνιδιού με το σύστημα»…
Θα μας συγχωρήσει ο αναγνώστης που κάναμε λόγο για σημαντική βόμβα, που όμως δεν ακούστηκε.
Εκτύπωση στις: 2024-04-23
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=13102