Οι υποκλοπές, οι εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ

Γιώργος, Γιαννουλόπουλος

Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2023-05-27

Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι υποκλοπές ήταν ένα σκάνδαλο πολλών μεγατόνων. Διότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε ο ίδιος να θέσει την ΕΥΠ υπό την προσωπική του εποπτεία και επίσης διόρισε συγγενικό του πρόσωπο για διευθυντή της.

Αρα η ευθύνη για τα όποια στραβοπατήματά της, για να το πω ευγενικά, βαρύνει αποκλειστικά τον πρωθυπουργό. Πιο ξεκάθαρο δεν γίνεται.

Φυσικά, στη high tech εποχή μας, ένας θεός ξέρει ποιοι και πόσοι καταγράφουν το τι λέμε, το πού πάμε και το τι αγοράζουμε. Δεν είναι τυχαίο ότι ολοένα και περισσότερες ταινίες του Hollywood απεικονίζουν αυτή τη μουντή και απειλητική ατμόσφαιρα, όπου κάποιοι απρόσωποι, απρόσιτοι και παντοδύναμοι «κακοί» κινούν τα αόρατα νήματα.

Υπάρχει όμως ένας άγραφος νόμος: όταν οι παρακολουθήσεις αποσκοπούν σε πολιτικά ή κομματικά οφέλη, έτσι και σε πιάσουν στα πράσα, έχεις τελειώσει πολιτικά. Για να το πω αλλιώς, είναι αδιανόητο, σε μια χώρα με κοινοβουλευτική παράδοση, ο πρωθυπουργός να παραμένει στη θέση του μετά από ένα τέτοιο σκάνδαλο, όχι επειδή συνέβη on his watch –αν και αυτό θα αρκούσε–, αλλά σε ένα νευραλγικό όργανο του κράτους, το οποίο υποτίθεται ότι το έλεγχε αυτοπροσώπως.

Μέχρι εδώ, έχω την αίσθηση ότι οι αναγνώστες της εφημερίδας θα συμφωνούσαν. Τους προειδοποιώ, όμως, να μη βιαστούν. Γιατί επίσης δεν μπορώ να φανταστώ ένα κράτος, όπου, με νωπή τη μνήμη του σκανδάλου, οι κατά πάσα πιθανότητα υπεύθυνοι σαρώνουν σε αδιάβλητες εκλογές, ενώ η αντιπολίτευση που το κατήγγειλε γκρεμίζεται στα τάρταρα.

Στην όλη υπόθεση υπάρχει μια ειρωνική αντίφαση: όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ζωγραφίζει με ολοένα και πιο σκοτεινά χρώματα την υπόθεση των υποκλοπών και γενικότερα τη ζωή εν Ελλάδι, τόσο καταδεικνύεται έμπρακτα η αδυναμία του να προτείνει λύσεις που δεν θα ενθουσιάζουν μόνο τους θαυμαστές του, αλλά θα πείθουν και τους πολλούς υπόλοιπους. Κάτι δεν πάει καλά στο βασίλειο της Κουμουνδούρου.

Φυσικά, όλοι βλέπουμε αυτό που μας συμφέρει και όλοι συγχωρούμε πολύ πιο εύκολα δικά μας λάθη από τα λάθη των άλλων και μάλιστα των αντιπάλων μας που δεν τους αφήνουμε σε χλωρό κλαρί. Κι αυτό με φέρνει σε μια ιδιότυπη χρήση της φράσης «αναλαμβάνω την ευθύνη» που χρησιμοποίησε πρόσφατα ο Αλέξης Τσίπρας.

Δεν ήταν η πρώτη φορά. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είχε αποδώσει την αρχική του στάση απέναντι στα μνημόνια σε «αυταπάτες», έτσι γενικά και αόριστα, τις οποίες ουδέποτε εξειδίκευσε για να υποβληθούν σε κριτικό έλεγχο, εκπέμποντας έμμεσα το μήνυμα ότι, με αυτή την παραδοχή, το θέμα έκλεισε και πάμε παρακάτω.

Tην επαύριο των εκλογών ανακοίνωσε ότι αναλαμβάνει την ευθύνη αλλά θα παραμείνει στη θέση του, έχοντας προ ημερών πει ότι, αν η διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία είναι πάνω από έξι μονάδες, θα υπάρξουν κυρώσεις. Με τη λογική αυτή, αν μια πράξη αποδειχθεί καταστροφική για το κόμμα σου, λες «αναλαμβάνω την ευθύνη» και συνεχίζεις σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Οπως λέει και το παλιό, γνωμικό, «από τότε που βγήκε το παρντόν, χάθηκε το φιλότιμο».

Για να τα λέμε όλα όμως, στη συγκεκριμένη συγκυρία, δηλαδή ενώ επίκεινται ξανά εκλογές, ακόμα και να ήθελε ο Τσίπρας να αποχωρήσει, δεν θα μπορούσε να το κάνει. Κι αυτό ανασύρει στην επιφάνεια το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ: ο Τσίπρας είναι και ατού και καμένο χαρτί. Τώρα, όλα τα μάτια είναι στραμμένα στη διελκυστίνδα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ για το ποιος θα ηγεμονεύσει στον χώρο της αντιπολίτευσης.

Η κόντρα θα είναι σκληρή, με το ΠΑΣΟΚ να θέλει να πάρει πίσω το αίμα του και να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα εκείνους που το λεηλάτησαν ανελέητα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αέρα στα πανιά του. Αλλο ένα δώρο, και τι δώρο, στον Μητσοτάκη. Εδώ όμως ανακύπτει ένα πρόβλημα: το σύνθημα «σεμνά και ταπεινά» ίσως υποκρύπτει κάτι λιγότερο ευοίωνο.

Ο πρωθυπουργός μάς είπε επίσης ότι η Νέα Δημοκρατία θα επιταχύνει το μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα, για να μας απαλλάξει από τις γνωστές παθογένειες. Καλό και εκσυγχρονιστικό ακούγεται. Εξαρτάται όμως από το τι εστί παθογένεια. Κρίνοντας από τα δείγματα γραφής, όπως την υποκατάσταση του μαθήματος της κοινωνιολογίας στο λύκειο από τα λατινικά, ας έχουμε τον νου μας.

Ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αν όντως σοβαρευτούν, θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι τα λόγια τα μεγάλα και η επιδεικτική αγωνιστικότητα είναι μια στάση που ταιριάζει στη Βουλή των Εφήβων και όχι στη Βουλή των Ελλήνων. Οσο για τον Αλέξη Τσίπρα, ας αναλογιστεί ότι την αξιοπιστία, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες αρετές με μόνη εξαίρεση την παρθενία, μια φορά τη χάνεις.

Εκτύπωση στις: 2024-04-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=13259