Η κοινότοπη Ευρώπη

Γιώργος, Σιακαντάρης

2023-05-30

Με αφορμή την Ημέρα της Ευρώπης στις 9 Μαΐου διαβάσαμε κοινότοπα άρθρα και αυτοαναφορικά διαγγέλματα για το μεγαλείο και τις αξίες της. «Αλμα προς το αύριο», «ενότητα και πίστη στις αρχές μας» και διάφορα άλλα τέτοια κοινότοπα, που, ο Στάλιν να μου το συγχωρέσει, θυμίζουν ανακοινώσεις του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος για την υπερκάλυψη των πενταετών πλάνων.

Αυτάρεσκα μηνύματα μιας «ελίτ» που αυτοθαυμάζεται για τα επιτεύγματά της και θεωρεί την εμφάνιση του εθνικολαϊκισμού αποτέλεσμα της ανοησίας και του ανορθολογισμού ορισμένων πολιτών και της δημαγωγίας κάποιων αριστερών και ακροδεξιών πολιτικών και όχι αποτέλεσμα της διεύρυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων.

Δεν θα αμφισβητήσω, αντιθέτως προσυπογράφω, φράσεις σαν αυτή που διάβασα στο μήνυμα της Προέδρου μας κυρίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου: «73 χρόνια αργότερα, η Ευρωπαϊκή Ενωση παραμένει το λαμπρότερο ιστορικό εγχείρημα δημιουργίας μιας συμπολιτείας από ανεξάρτητα εθνικά κράτη που διάγουν τη μακρότερη περίοδο ειρήνης στην πρόσφατη ιστορία τους». Αυτή όμως η αναφορά, αν μείνει εκεί, προκαλεί το λιγότερο αδιαφορία που φτάνει ώς την άρνηση αυτών που αισθάνονται αποκλεισμένοι απ’ αυτή την ευημερία.

Η Ευρώπη αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα συνοχής και αν αυτά δεν τύχουν της προσοχής και του ενδιαφέροντος των κυβερνώντων ελίτ της, τόσο θα βαθαίνει η αμφισβήτησή της κυρίως από τον μη συμπεριληπτικό ακροδεξιό εθνικολαϊκισμό. Με αυτάρεσκες και επαναλαμβανόμενες κοινοτοπίες για το μεγαλείο της ευρωπαϊκής ιδέας, το μόνο που δεν κερδίζει είναι αυτή η ιδέα.

Η Ευρώπη χρειάζεται άλλου είδους καύσιμα για να κινηθεί και πάλι μπροστά και όχι να συνεχίζει μέσα στην αλαζονεία του Δημοσιονομικού Συμφώνου Σταθερότητας, ενώ την ίδια στιγμή τα χρηματοπιστωτικά κεφάλαια κινούνται ανεξέλεγκτα, όπως δείχνουν και οι αιτίες της κατάρρευσης των αμερικανικών τραπεζών τους τελευταίους μήνες, ενώ την ίδια στιγμή έχουμε «κεϊνσιανισμό για τις τράπεζες» και νεοφιλελευθερισμό για τους εργαζόμενους, ενώ την ίδια στιγμή, παρά τον πληθωρισμό, το μόνο πράγμα που παραμένει στη διατίμηση είναι οι μισθοί.

Γιατί όλα αυτά; Γιατί στην Ευρώπη έχουν ηττηθεί εδώ και πολλά χρόνια οι ιδέες της σοσιαλδημοκρατίας. Μια σοσιαλδημοκρατία την οποία η επικρατούσα «Συναίνεση στο Κέντρο» εμφανίζει ως την κατεξοχήν παράταξη αυτού του Κέντρου και όχι της Αριστεράς, όπως και είναι η ιστορία της. Μια σοσιαλδημοκρατία που θα αφήσει πίσω της το επιτυχημένο εθνοκεντρικό παρελθόν της και υπερβαίνοντάς το θα καταθέσει προτάσεις για τον εκδημοκρατισμό της παγκοσμιοποίησης.

Μια ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία που καλείται να ζητήσει προοδευτική φορολογία, φορολογία μεγάλου πλούτου και μεγάλων περιουσιών, κατάργηση φορολογικών παραδείσων, καθολικό Κοινωνικό Κράτος, εστίαση στα έσοδα και όχι στις δαπάνες, συλλογικές συμβάσεις και ενίσχυση του κόσμου της εργασίας, σεβασμό στην αξιοπρέπεια όλων των πολιτών ανεξαρτήτως γνώσεων, δεξιοτήτων και ικανοτήτων, μάχη για την ισότητα και όχι μόνο για την αξιοκρατία, πλήρη απασχόληση, εκπαίδευση και όχι απλά κατάρτιση, ευρωομόλογο και πολλά άλλα που θα αμφισβητούσαν τη «Συναίνεση της Ουάσινγκτον».

Αλλά οι σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες διστάζουν, παρά τα σχετικά βήματα, να τεθούν επικεφαλής μιας τέτοιας αλλαγής ατζέντας. Και όμως, όχι μόνο η σοσιαλδημοκρατία αλλά και η εορτάζουσα Ευρώπη έχουν ανάγκη τέτοιων προτάσεων για να αναθερμανθεί η ιδέα της στις καρδιές των Ευρωπαίων πολιτών. Οχι άλλες κοινοτοπίες για την Ευρώπη.

Εκτύπωση στις: 2024-05-03
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=13266