Πάντα έτσι γινόταν. Τα κόμματα τα τελευταία τριάντα χρόνια είχαν αποφασίσει να ακολουθούν αυτήν την τακτική τού «don’t ask, don’t tell». Δεν ήταν σχολαστικά με τα βιογραφικά και τις απόψεις των μειονοτικών υποψηφίων τους. Κι αυτή η συγκατάβαση, λένε κάποιοι, δεν ήταν αθέμιτη. Βοηθούσε να αρθούν οι περιχαρακώσεις, ώστε να επικοινωνεί το πολιτικό σύστημα με όλες τις συνιστώσες της μειονότητας, οι οποίες δεν αφήνονταν έτσι να ολισθήσουν σε ακρότητες.
Η άλλη άποψη δεν συμβιβάζεται πια με τη στρατηγική σιωπή. Γιατί να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε όταν ο ίδιος ο εκλογικός χάρτης είναι πειστήριο παρεμβατισμού; Η κραυγαλέα αυτή περίπτωση δεν είναι άραγε μια ευκαιρία για να συζητήσουμε ξανά το επίπεδο και τις πολιτικές ένταξης της μειονότητας, αντί να τα αφήνουμε από φόβο να κακοφορμίζουν αθέατα;
Ακόμη κι αν η θεραπεία του σοκ είναι η ενδεδειγμένη· ακόμη κι αν είμαστε έτοιμοι να σπάσουμε το πλέγμα από τα εξωραϊστικά κλισέ με τα οποία τυλίξαμε τη Θράκη τις τρεις τελευταίες δεκαετίες· η προεκλογική περίοδος δεν μοιάζει να ήταν ο κατάλληλος χρόνος για να επιχειρηθεί ένα τόσο ριψοκίνδυνο εγχείρημα.
Ο ανταγωνισμός δύο εβδομάδες πριν από τις κάλπες αποκλείει την περίσκεψη. Για να πάψεις να σιωπάς στρατηγικά, πρέπει να είσαι σε θέση να μιλήσεις στρατηγικά. Κι εδώ, με το ψηφοδέλτιο στο στόμα, κανείς δεν έχει την πολυτέλεια να ζυγίσει τα λόγια του. Ούτε καν οι πιο έμπειροι. Ούτε καν η Ντόρα Μπακογιάννη, που για λίγα βιντεοσκοπημένα δευτερόλεπτα υπέκυψε σε έναν ψηφοθηρικό ματερναλισμό καφενείου – ο οποίος, υπό άλλες συνθήκες, θα είχε περάσει απαρατήρητος.
Μήπως το πράγμα μάς ξέφυγε; Μήπως η αρχική αυτοσυγκράτηση της Νέας Δημοκρατίας, που άφηνε την εκλογική εξαίρεση να μιλήσει από μόνη της, ήταν μεν πιο βολική εκλογικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πιο συμφέρουσα για να μην ανοίξει, όπως όπως, ένα θέμα που δεν έχει ανοίξει ούτε η Τουρκία της «Γαλάζιας Πατρίδας»;
Κι εδώ υπάρχει αντίλογος. Ο Ερντογάν με τη νέα κυβέρνησή του περιμένει τις ελληνικές εκλογές. Μετά την 25η Ιουνίου θα ανοίξει τα χαρτιά του. Και σε αυτά, 100 χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης, μπορεί να είναι και η Θράκη. Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, συμφέρει την Ελλάδα να ανοίξει πρώτη το θέμα, με τους δικούς της όρους, για να καταδείξει με ποιον τρόπο επιχειρείται η οπλοποίηση της μειονότητας. Για να στείλει το μήνυμα ότι βλέπει τι γίνεται και δεν πρόκειται άλλο να το ανεχτεί.
Οσοι επικαλούνται τέτοια κίνητρα καταλογίζουν στους πολιτικούς αντιπάλους τους αδυναμία να μετρήσουν το εθνικό συμφέρον. Μόνο που σε συνθήκες προεκλογικού σπριντ το μόνο μέτρο που μπορεί να λειτουργήσει είναι το σφυγμόμετρο. Ανοίγεις ένα δύσκολο κεφάλαιο με τους «δικούς σου» όρους όταν ελέγχεις χειρουργικά τους όρους. Οχι όταν δίνεις κατά τύχη υλικό για κλιπάκια.
Εκτύπωση στις: 2024-05-15
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=13298