Η Ακροδεξιά στην Ισπανία και αλλού
Γιώργος, Γιαννουλόπουλος
Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2023-07-22
Σημαδιακή η μέρα που ξημερώνει αύριο. Φυσικά εκλογές στην Ισπανία έχουν γίνει κάμποσες φορές από τότε που πέθανε ο Φράνκο και κατέρρευσε το καθεστώς του. Μέχρι πρόσφατα όμως η κάλπη κατέγραφε λεπτές αποχρώσεις και μικρές μετακινήσεις προς τα δεξιά ή τα αριστερά, οι οποίες δεν προκαλούσαν ούτε ενθουσιασμό ούτε ανησυχία και άγχος. Σήμερα όμως τα μάτια του κόσμου είναι στραμμένα στην Ισπανία επειδή η Ακροδεξιά δεν είναι μια δράκα από νοσταλγούς του Χίτλερ, του Μουσολίνι ή του Φράνκο και γενικώς διαταραγμένους που φυτοζωούν στις παρυφές της πολιτικής ζωής. Η Ακροδεξιά έχει σηκώσει κεφάλι και διεκδικεί όχι μόνο την παρουσία της στα Κοινοβούλια, αλλά τη συμμετοχή της στις κυβερνήσεις. Και το πέτυχαν. Πρώτα στην Ιταλία με τη Μελόνι και τους νεοφασίστες Fratelli d’ Italia. Kαι αύριο ίσως στην Ισπανία όπου, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το πιο πιθανό σενάριο είναι μια κυβέρνηση του δεξιού Λαϊκού Κόμματος με συμμετοχή των νεοφαλαγγιτών του ακροδεξιού Vox. Προφανώς δεν πρόκειται για μεμονωμένα παραδείγματα που οφείλονται σε ιδιαίτερες περιστάσεις, αλλά για μια τάση η οποία έχει αποκτήσει δυναμική και ξεφυτρώνει παντού: στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ουγγαρία, στην Αυστρία, στην Πολωνία, στη Φινλανδία. Και εκτός Ευρώπης ας θυμηθούμε τον Μπολσονάρο στη Βραζιλία και κυρίως τον Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Για να περάσουμε στα δικά μας, το πρόβλημα υπάρχει και καταγράφτηκε στις εκλογές όταν η Χρυσή Αυγή πλησίασε το 7% και ξανά με τους «Σπαρτιάτες». Τα πράγματα όμως θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα. Αυτό που μας προφύλαξε ήταν μια εκδοχή της ετερογονίας των σκοπών, υπό την έννοια ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ απορρόφησε το κύμα της οργής λόγω μνημονίων που θα μπορούσε να είχε στραφεί προς τα δεξιά, όπως συνέβη σε άλλες χώρες. Με τίμημα όμως τη μετάλλαξή του σε λαϊκιστικό κίνημα διαμαρτυρίας που είχε εύκολα τα λόγια και δεν δίσταζε να υπόσχεται οτιδήποτε σε οποιονδήποτε. Διότι, ως γνωστόν, οι ψήφοι δεν μυρίζουν.
Ολα αυτά όμως ανήκουν στο πρόσφατο παρελθόν. Διότι το ερώτημα που στις μέρες μας τίθεται ακόμα πιο επιτακτικά είναι πώς θα αναχαιτιστεί η επέλαση της Ακροδεξιάς. Αν κρίνουμε με βάση την κοινή λογική, η μόνη λύση είναι η όσο το δυνατό ευρύτερη συσπείρωση όλων των πολιτικών δυνάμεων που ενδέχεται να διαφωνούν σε πολλά ή να ανταλλάσσουν βαριές κουβέντες στις μεταξύ τους κόντρες, αλλά αντιτίθενται στους ανορθολογικούς σκοταδιστές και τους νεοφασίστες.
Υποθέτω ότι θεωρητικά όλοι συμφωνούν. Στην πράξη όμως, και αναφέρομαι συγκεκριμένα σε διάφορους αριστερούς δημοσιολογούντες, στο αντιφασιστικό μέτωπο η Νέα Δημοκρατία, το κόμμα που πήρε πάνω από 40% στις εκλογές, δεν είναι ευπρόσδεκτη. Παρά το γεγονός ότι η ίδια έχει επανειλημμένα δηλώσει πως η Ακροδεξιά πρέπει να απομονωθεί. Στον λόγο τους συχνά-πυκνά ο Μητσοτάκης χαρακτηρίζεται όχι απλώς δεξιός, αλλά ακροδεξιός, προϋποθέτοντας μια διάκριση μεταξύ των δύο, η οποία δεν διατυπώνεται για να ελεγχθεί το αν ευσταθεί ή όχι. Το μήνυμα όμως είναι υπόρρητο και ταυτόχρονα σαφές: το μέτωπο κατά της Ακροδεξιάς είναι και μέτωπο κατά της Νέας Δημοκρατίας. Τελευταία μάλιστα κυκλοφορεί η νεοπαγής έννοια του «δημοκρατικού χώρου», ο οποίος δεν την περιλαμβάνει. Διερωτάται κανείς, αν υπήρχαν ακόμα οι Ανεξάρτητοι Ελληνες πού θα τους τοποθετούσαν; Και για να συνεχίσουμε με τους υποθετικούς λόγους, αν λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές ο Μητσοτάκης έλεγε ότι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, εξαιρώντας τους καταδικασμένους ηγέτες της, ίσως «παρασύρθηκαν», πώς θα αντιδρούσαν οι υπεραριστεροί που συνδυάζουν την επιλεκτική μνήμη με την ακαριαία λήθη;
Φυσικά όλοι ξέρουμε τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια. Μετά την ήττα του, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να βρει ένα διαφορετικό αφήγημα, όπως θα έκανε οποιοδήποτε άλλο κόμμα στη θέση του. Και το αντιφασιστικό μέτωπο είναι όντως μια απόλυτα σωστή επιλογή. Στην πραγματικότητα όμως για κάποιους ο στόχος δεν είναι μόνο ένα cordon sanitaire που θα απομονώσει τους ακροδεξιούς, αλλά και μια ευκαιρία να πλήξουν τους απέναντι.
Ελπίζω ότι η νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα επαναλάβει το ίδιο το λάθος που οδήγησε στην ήττα. Δηλαδή να κατασκευάσει ένα πρόβλημα το οποίο δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, για να μπορέσει να το λύσει προτείνοντας μια μαχητική αριστερή λύση. Προεκλογικά προσπάθησε να μας πείσει ότι βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού. Και εισέπραξε το 17% και κάτι. Σήμερα σωστά επέλεξε την αντίσταση στην Ακροδεξιά. Καλά θα κάνει λοιπόν να μην τοποθετήσει στις τάξεις της τους κομματικούς του αντιπάλους για να πάρει το αίμα του πίσω. Πρώτα είχαμε το «Αν δεν ψηφίζεις ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίζεις Μητσοτάκη». Ας μην το επικαιροποιήσουμε με το «Αν ψηφίζεις Μητσοτάκη, είσαι ακροδεξιός».
Εκτύπωση στις: 2024-05-09
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=13366