Το αποτέλεσμα των προχτεσινών εκλογών στην Ισπανία διέψευσε τις από καιρό καλλιεργούμενες προσδοκίες για «δεξιά στροφή».
Το μεγάλο κόμμα της Δεξιάς ήρθε μεν πρώτο, αλλά με μικρή διαφορά. Καμιά σχέση με τον αναμενόμενο «θρίαμβο». Και ο πιθανός συνεταίρος του, το ακροδεξιό VOX, βγήκε χαμένο. Έτσι η, επίσης από καιρό, καλλιεργούμενη δημοσκοπική βεβαιότητα ότι θα σχημάτιζαν άνετα κυβέρνηση συνεργασίας διαψεύστηκε.
Οι σοσιαλιστές του Πέδρο Σάντσεθ κράτησαν καλά, οι προβλέψεις για μεγάλη ήττα τους επίσης διαψεύστηκαν. Και οι αριστεροί (πιθανοί) συνεταίροι τους πήγαν το ίδιο καλά.
Ας αφήσουμε τους Ισπανούς να βρουν την κυβέρνηση που θα φτιάξουν. Όμως, όσα συμβαίνουν τώρα στη χώρα αυτή- αλλά και όσα συνέβησαν στο παρελθόν και σ’ αυτήν και στη γειτονική Πορτογαλία- οδηγούν σε ορισμένα βασικά συμπεράσματα, που έχουν σημασία και για τα καθ’ ημάς.
Οι εκεί πολιτικές δυνάμεις κάνουν το προφανές, το οποίο είναι και το «πολιτικώς ορθόν». Δηλαδή, συμφωνούν ότι για το σχηματισμό κυβέρνησης θα συνεργαστούν συγγενείς πολιτικές δυνάμεις. Δηλαδή, θα έχουμε είτε συμμαχία της ευρείας Δεξιάς(το δεξιό Λαϊκό Κόμμα με το ακροδεξιό VOX) είτε της ευρύτερης Αριστεράς(Σοσιαλιστές και αριστερό Sumar).
Δηλαδή, οι λεγόμενες προοδευτικές δυνάμεις, που μας ενδιαφέρουν εν προκειμένω, στην Ισπανία και στην Πορτογαλία κάνουν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που κάνουν εδώ και μια δεκαετία οι αντίστοιχες δυνάμεις στην Ελλάδα. Ας θυμηθούμε.
Το 2012 έγινε στην Ελλάδα η αφύσικη κυβερνητική συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δηλαδή των δύο κομμάτων που ήταν οι βασικοί επί τρεις και πλέον δεκαετίες. Η συνεργασία αυτή ωφέλησε μόνο τη ΝΔ και καταβαράθρωσε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχασε τη θέση του κόμματος εξουσίας.
Το 2015 σχηματίσθηκε η κυβέρνηση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ- Ανεξάρτητων Ελλήνων. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Το κομματίδιο του Καμμένου διαλύθηκε. Αλλά η συνεργασία αυτή ήταν η βασική αιτία για τη συγκρότηση του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου, που οδήγησε το κόμμα της Αριστεράς σε τρεις εκλογικές ήττες-οι δύο τελευταίες οδυνηρές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφεραν ούτε επ’ ελάχιστον να συνεννοηθούν ώστε να εκμεταλλευθούν την απλή αναλογική, η οποία εξελίχθηκε τελικά σε καταστροφή για τον ΣΥΡΙΖΑ, λόγω άστοχων χειρισμών. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ, στη χειρότερη εκλογική στιγμή του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε την προβλεπόμενη δυναμική και δεν κατάφερε να γίνει δεύτερο κόμμα. Συνολικά ο προοδευτικός χώρος έπαθε πανωλεθρία, αφού μόνη της η ΝΔ έχει πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από το άθροισμα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Και αφήνουμε κατά μέρος τη μεγάλη άνοδο ακροδεξιών κομμάτων.
Υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνει τώρα, ώστε να αλλάξουν κάπως αυτοί οι συσχετισμοί; Μια πρώτη αντίδραση θα ήταν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης να συνεννοηθούν ώστε να υποστηρίξουν κοινούς υποψηφίους στις προσεχείς δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Οι εκλογές αυτές παραδοσιακά ευνοούν την αντιπολίτευση, αφού οι ψηφοφόροι επιλέγουν να στείλουν το πρώτο προειδοποιητικό σήμα στο κυβερνών κόμμα.
Για παράδειγμα, τα πρόσωπα που υποστηρίζει η ΝΔ στην Περιφέρεια Αττικής (Πατούλης) και στο Δήμο Αθηναίων (Μπακογιάννης) έχουν υποστεί φθορά. Και η θεωρούμενη σήμερα ως βέβαιη επανεκλογή τους θα μπορούσε να αμφισβητηθεί, αν η άλλη πλευρά έβρισκε τα κατάλληλα πρόσωπα και τα υποστήριζε από κοινού. Υπάρχει ένα παράδειγμα από το πρόσφατο παρελθόν, όταν οι Καμίνης και Μπουτάρης πέτυχαν τη μεγάλη ανατροπή σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απασχολημένος με τη διαδικασία εκλογής του νέου αρχηγού του. Και το ΠΑΣΟΚ, διακατεχόμενο από τάσεις μικρομεγαλισμού, αρνείται κάθε συνεργασία και βλέπει στελέχη του να «απορροφώνται» από τη ΝΔ. Δεν είναι μόνο η περίπτωση Δημαδάμα, αλλά και άλλων που σε τοπικό επίπεδο εντάσσονται σε συνδυασμούς υποψηφίων της ΝΔ.
Συμπέρασμα: έτσι όπως έχει σήμερα η κατάσταση, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να πάρουν κανένα μάθημα από τη συμπεριφορά των αντίστοιχων συγγενών δυνάμεων στην Ισπανία και στην Πορτογαλία. Κακό του κεφαλιού τους…
Εκτύπωση στις: 2024-05-09
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=13372