Η καλή και η κακή εσωστρέφεια
Γιώργος, Γιαννουλόπουλος
Η Εφημερίδα των Συντακτών, 2023-08-19
Η διαδικασία που θα αναδείξει του διάδοχο του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να μην έχει συναρπάσει το πανελλήνιο, να το πω ευγενικά, αλλά ανέσυρε στην επιφάνεια ορισμένα προϋπάρχοντα προβλήματα. Αναμενόμενο, για να είμαστε ειλικρινείς, διότι το ίδιο θα συνέβαινε σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα το οποίο, υπό το βάρος μιας εκλογικής πανωλεθρίας, θα συνδύαζε τον ουσιαστικό και γόνιμο αναστοχασμό με την εκλογή νέας ηγεσίας. Δηλαδή την καλή με την κακή εσωστρέφεια. Κι αυτό σημαίνει στην πράξη ότι η καλώς εννοούμενη εσωστρέφεια υποτάχθηκε στην κακή, επειδή η διάγνωση της ασθένειας γίνεται με γνώμονα την ένταξη όσων την προτείνουν σε μια από τις ομάδες που ο κύριος στόχος τους είναι να κερδίσουν την εσωκομματική κόντρα και να αναλάβουν την ηγεσία του κόμματος.
Μια εισαγωγική παρατήρηση: τα περισσότερα κείμενα που έτυχε να διαβάσω αναμασούν μια σειρά από αφόρητες κοινοτοπίες, όπως λ.χ. «να αφουγκραστούμε την κοινωνία» -μα καλά, έχει πει ποτέ κανείς το αντίθετο;- ή να βελτιώσουμε τον συντονισμό των διαφόρων οργάνων και άλλα παρεμφερή και κούφια, σε μια προσπάθεια να μας πείσουν ότι το 17% και κάτι στις εκλογές και γενικότερα οι παθογένειες του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. οφείλονται σε οργανωτικές και προφανώς ιάσιμες δυσλειτουργίες. Οι οποίες όμως ποσώς ενδιαφέρουν τον υπόλοιπο κόσμο που δεν περνάει το κατώφλι της Κουμουνδούρου. Για τους ενοίκους του κτιρίου ωστόσο, εκεί θα κριθεί η τύχη της Αριστεράς.
Ευτυχώς υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, δύο φράσεις της Εφης Αχτσιόγλου: ότι πρέπει «να επιδεικνύουμε τη δέουσα σοβαρότητα» και επιπλέον «να μη λειτουργούν οι τάσεις ως μηχανισμοί νομής εξουσίας εντός του κόμματος». Φυσικά, για να αρχίσουμε από την πρώτη, το σημαντικό είναι το πώς ορίζουμε τη δέουσα σοβαρότητα. Ομως, το γεγονός και μόνο ότι η Εφη Αχτσιόγλου έθεσε τέτοιο θέμα μπορεί να αποδειχθεί καλός οιωνός. Διότι ο πολιτικός λόγος, εκτός από στεγνές αναλύσεις και προτάσεις, είναι και ένας τρόπος ή καλύτερα ένα ύφος το οποίο θέλγει ή απωθεί. Και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. μέχρι στιγμής ισχύει μάλλον το δεύτερο.
Πολλά τα δείγματα και εξόφθαλμα. Δεν είναι σοβαρό να λες πάντα όχι και να κάνεις την τρίχα όχι τριχιά αλλά παλαμάρι, γιατί αν όντως χρειαστεί να το πεις, όπως στην καραμπινάτη περίπτωση των υποκλοπών, οι πολλοί δεν θα σε πάρουν στα σοβαρά και θα αδιαφορήσουν. Δεν είναι σοβαρό να ελπίζεις ότι η κάλπη θα σου ξαναγελάσει αν δαιμονοποιήσεις τον αντίπαλό σου με συνθήματα όπως «Νέα Δημοκρατία: παιδεραστία». Δεν είναι σοβαρό να λες ότι το 41% των Ελλήνων ψήφισε τη «χούντα του Μητσοτάκη». Δεν είναι σοβαρό να ισχυρίζεσαι ότι υπάρχουν απλές και εύκολες λύσεις, επειδή το είπες το ’15 κι έπιασε, σήμερα όμως δεν πιάνει. Κοντολογίς, δεν είναι σοβαρό να υποτιμάς τη νοημοσύνη των ανθρώπων.
Η δεύτερη δήλωση της Εφης Αχτσιόγλου αναφέρεται έμμεσα σε κάτι που κατά κανόνα δεν αποτελεί θέμα συζήτησης επειδή για τους αριστερούς θεωρείται αυτονόητο: ότι, σε αντίθεση με τα «αστικά κόμματα», η ενασχόλησή τους με την πολιτική δεν γίνεται προς ίδιον όφελος, αλλά για να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα. Δεν χωράει αμφιβολία ότι για τους περισσότερους ψηφοφόρους ισχύει το δεύτερο. Η επιλογή τους είναι ιδεολογική και ανιδιοτελής.
Αν όμως κρίνουμε από τα πεπραγμένα, οι «επαγγελματίες» πολιτικοί, από τους βουλευτές μέχρι τα στελέχη του μηχανισμού, έχουν αποκτήσει μια ιδιαίτερη στενή σχέση με την καρέκλα τους, ή για να υπενθυμίσω τα λόγια της Εφης Αχτσιόγλου, λειτουργούν ως μηχανισμοί νομής εξουσίας εντός του κόμματος. Πράγμα διόλου παράξενο αν σκεφτεί κανείς πόσοι εκ του ΠΑΣΟΚ εγκατέλειψαν το κόμμα τους και προσχώρησαν στον ανερχόμενο τότε ΣΥΡΙΖΑ με ταχύτητα που θύμιζε τη μαζική απόδραση από το Ανατολικό Βερολίνο όταν έπεσε το Τείχος.
Το ποιος/ποια θα διαδεχθεί τον Αλέξη Τσίπρα δεν το γνωρίζω και επιπλέον δεν μου πέφτει λόγος. Βάζοντας όμως κατά μέρος το πολιτικό στίγμα του καθενός, για το οποίο έτσι κι αλλιώς δεν είμαι σίγουρος, θα έλεγα ότι η Εφη Αχτσιόγλου και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έχουν τα απαιτούμενα προσόντα: τη σοβαρότητα και τον συγκροτημένο λόγο χωρίς πυροτεχνήματα. Και κυρίως χωρίς τις «αγωνιστικές» υπερβολές που έχουν υποκαταστήσει την κριτική σκέψη, η οποία κάποτε ήταν το σήμα κατατεθέν της Αριστεράς. Διαφορετικά, και για να θυμηθούμε την παροιμιώδη φράση, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. θα συνεχίσει να κουβαλάει νερό στον μύλο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Υ.Σ.: Ασχετο, αλλά έχω μια απορία που μόνο η κυρία Μενδώνη μπορεί να μου τη λύσει: Αν ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων έβγαζε μια ανακοίνωση που επικροτούσε τη στάση του Λιμενικού στο ναυάγιο της Πύλου, θα τους έκανε έξωση;
Εκτύπωση στις: 2024-05-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=13382