Κυριαρχία και αστάθεια

Κώστας, Καλλίτσης

Καθημερινή, 2023-12-24

Στην προχτεσινή δημοσκόπηση της Metron Analysis υπάρχουν ορισμένα ευρήματα που είναι εντυπωσιακά και, το σημαντικότερο, αναδεικνύουν τον πυρήνα μιας αλήθειας που ίσως αποδειχτεί κρίσιμη σε επόμενη φάση: Τα ποσοστά όσων πιστεύουν ότι η κυβέρνηση αποτυγχάνει στην αντιμετώπιση μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων όπως η εγκληματικότητα, η διαφθορά, η ακρίβεια, οι φυσικές καταστροφές, η φορολογία, η δημόσια υγεία, η παιδεία, είναι μεγάλα. Όλα είναι πάνω από 60%, στις πρώτες τέσσερις θεματικές μάλιστα είναι τραγικά, κυμαίνονται περί το 70%. Για να έχουμε ένα μέτρο: Τέτοια αρνητικά ποσοστά -λένε οι ειδικοί- δεν εμφανίζονται διεθνώς παρά μόνο σε περιπτώσεις που μια κυβέρνηση είναι σε αποδρομή -κι όχι, βέβαια, όταν έχει τέτοια κυριαρχία σαν αυτήν που απολαμβάνει η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Καθ’ ημάς, ωστόσο, συμβαίνει το παράδοξο: Απ’ τη μια, μία κυβέρνηση που πριν έξι μήνες υπερψηφίστηκε από το 41% όσων συμμετείχαν στις εκλογές και, σήμερα ακόμα, στην πρόθεση ψήφου δημοσκοπικά έχει ποσοστό ίσο με το άθροισμα των ποσοστών των επόμενων τριών κομμάτων. Από την άλλη, η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών αποδοκιμάζουν το κυβερνητικό έργο σε ζωτικής σημασίας πεδία, ορισμένα εκ των οποίων δεν εξαρτώνται από τη χρηματοδότηση (όπως εξαρτάται η υγεία…) αλλά από τη βούληση μιας κυβέρνησης (παράδειγμα, η διαφθορά…) ή δεν εξαρτώνται τόσο/μόνο από τη χρηματοδότηση όσο από την έγνοια, το κουράγιο και την επιμέλεια -πχ, πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τεχνική εκπαίδευση με τις οποίες ουδείς ασχολείται, ή η αναχαίτιση της καλπάζουσας εγκληματικότητας.

Όπερ υποδηλώνει ότι η κυριαρχία της σημερινής κυβέρνησης είναι ανάπηρη: Δεν προκύπτει από μια θετική εκτίμηση των επιμέρους πολιτικών, δεν στηρίζεται σε μια κοινωνική πλειοψηφία που πιστεύει ότι αυτές οι πολιτικές είναι κατάλληλες, ότι λύνουν προβλήματα και αξιοποιούν δυνατότητες κι ευκαιρίες για ένα πιο καλό αύριο. Στηρίζεται σε μια αντίληψη ότι δεν υπάρχει άλλος που να μπορεί σήμερα να κυβερνήσει, να μπορεί να προσδώσει στο πολιτικό σύστημα μια, αναγκαία για τη λειτουργία της χώρας, σταθερότητα. Ο δικομματισμός αποσύρθηκε, όσοι εύχονταν να τελειώσει είδαν την ευχή τους να γίνεται πραγματικότητα (ας πρόσεχαν…) και στη θέση του ήρθε το «κυρίαρχο κόμμα». Δια της εις άτοπον απαγωγής: Κυριαρχεί επειδή οι άλλοι φοβίζουν. Είναι ισχυρό, επειδή οι άλλοι είναι αδύναμοι.

Κι επειδή οι άλλοι είναι αδύναμοι, αυτό κυβερνά αλαζονικά. Που σημαίνει ότι, αντί να σχεδιάζει και να οργανώνει μέτωπα για να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα του τόπου, συχνότερα επιλέγει να τα πλαγιοκοπεί και να απολαμβάνει την εξουσία διαχειριζόμενο την κοινή γνώμη -επιτυχώς, χάρη στις οξυδερκείς οδηγίες Γκρίνμπεργκ, στη συνεισφορά των μέσων προεπιλεγμένης ενημέρωσης και στη μέχρι πρότινος αφθονία επιδομάτων. Φρέσκο παράδειγμα: Όταν η PISA δείχνει ότι πέρυσι, μετά από μια τριετία «μεταρρυθμίσεων», οι επιδόσεις των ελληνόπουλων στην κατανόηση κειμένου, στα μαθηματικά και στη φυσική είναι οι χειρότερες της 10ετίας και στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης, έρχεται εκτάκτως ρύθμιση για «ελεύθερα» ΑΕΙ.

Ποιο είναι το θέμα; Η πολιτική κυριαρχία μιας μεταρρυθμιστικής δύναμης, που σχεδιάζει και διευθύνει την υλοποίηση διαρθρωτικών αλλαγών και τομών στα κακώς κείμενα, ενισχύει κι εμπεδώνει τη σταθερότητα του συστήματος και την κληροδοτεί στους επόμενους διαχειριστές του. Η πολιτική κυριαρχία ενός φορέα που το DNA του δεν αντέχει μεταρρυθμίσεις, που καίει χρόνο αφήνοντας τα προβλήματα να σαπίζουν, όταν πάψει υφιστάμενη, από τη φυσιολογική φθορά είτε από κάποιο γεγονός από αυτά που ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε, ενδέχεται να παρασύρει μαζί και τη σταθερότητα που υπήρχε. Είναι ένας κίνδυνος που κρύβεται ανάμεσα στην κυριαρχία της κυβέρνησης από τη μια και, από την άλλη, τα τεράστια ποσοστά απόρριψης των πολιτικών της.

Εκτύπωση στις: 2024-05-10
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=13456