Καίγοντας χρόνο
Κώστας, Καλλίτσης
Η Καθημερινή της Κυριακής, 2024-03-10
Λοιπόν, πώς πάμε;
Η οικονομία μεγεθύνεται, αν όχι με υψηλούς πάντως με υψηλότερους από το μέσο όρο της Ευρωζώνης ρυθμούς, το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ονομαστικού ΑΕΠ μειώνεται, οι στόχοι για τα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα επιτυγχάνονται όχι δύσκολα, το άπλετο χρήμα που κυκλοφορεί στα ανώτερα κλιμάκια παράγει και διαχέει αισθήματα ευφορίας και μαζί κάποιες επενδύσεις, έστω λιγότερες από τις απαιτούμενες ή τις προβλεπόμενες, η ανεργία αργά αλλά σταθερά μειώνεται. Μετά από τόσα που έχει περάσει ο τόπος, οι προβλέψεις ότι μπροστά μας έχουμε δύο-τρία χρόνια που, αν δεν συμβεί κάποιο άλλο κακό στον κόσμο, ότι η οικονομία θα βαδίζει σταθερά και θα βγαίνουν λεφτά, δεν είναι παράξενο να ηχούν ως μουσική στα αυτιά.
Αυτό που εξηγείται αλλ’ ίσως δεν δικαιολογείται είναι η αμεριμνησία. Η άγνοια της σκοτεινής πλευράς της σελήνης.
Το ΑΕΠ παραμένει μικρότερο από εκείνο πριν 15 χρόνια. Το δημόσιο χρέος, τόσο απόλυτα όσο κι ως ποσοστό ΑΕΠ, είναι πολλαπλάσιο από εκείνο πριν 15 χρόνια -όταν συναντηθήκαμε με την κρίση. Δίπλα του διογκώνεται άλλο ένα χρέος, το ιδιωτικό –μαμούθ σε σχέση με παλιότερα. Το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών παραμένει πάνω από το σημείο συναγερμού της Κομισιόν. Οι ιδιωτικές επενδύσεις παραμένουν κολλημένες εννέα ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ κάτω από το μέσο ευρωπαϊκό όρο -παρά τα κέρδη που είναι υψηλότερα από την άλλη Ευρώπη, παρά τη φτηνή μισθωτή εργασία που καθ’ ημάς είναι πολύ φτηνότερη. Πληθωρισμός, πληθωριστικά φορολογικά έσοδα και μια πρωτόγνωρη αναδιανομή σε βάρος της εργασίας, είναι στη βάση του σύγχρονου «οικονομικού θαύματος».
Στην ελληνική οικονομία συμβαίνει κάτι ανάλογο με το κλίμα: Η πρωτοφανής χειμωνιάτικη καλοκαιρία είναι μια (ευχάριστη) πλευρά ενός μεγάλου κακού -της κλιματικής κρίσης.
Στην οικονομία, η καλοκαιρία οφείλεται στην αφθονία κεφαλαίων από Ευρώπη, κέρδη, κρατικά λεφτά από πληθωριστικά έσοδα, είναι η εύθυμη όψη μιας οικονομίας που κατά τα λοιπά δεν είναι παρά το σύνολο οξύτατων διαρθρωτικών προβλημάτων –τα οποία παραμένουν ανέγγιχτα. Όλοι γνωρίζουν ότι αν ενσκήψει ύφεση στην Ευρώπη, η καθ΄ ημάς οικονομική κατάσταση θα γυρίσει τούμπα –εύκολα, με το πρώτο φύσημα.
Ως εκ τούτου, ιδιαίτερα σε ένα περιβάλλον με κινδύνους που τους ξέρουμε, που ξέρουμε ότι δεν τους ξέρουμε και άλλους που δεν ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε, όντας στη μέση της απόστασης από δύο (απροσδόκητους) πολέμους, υπεύθυνη πολιτική θα ήταν να αξιοποιήσεις τη νηνεμία και τα ευρωπαϊκά κεφάλαια για να διαχειριστείς τα διαρθρωτικά προβλήματα και να ενισχύσεις την ανθεκτικότητα της οικονομίας, με πολιτικές που θα προωθούν και θα διεκδικούν ευρύτερες συναινέσεις.
Αυτό προϋποθέτει έγνοια –πρώτο. Σχέδιο κι εμπιστοσύνη, επίσης. Αγαθά εν ανεπαρκεία…
Κεντρικό μέλημα της κυβέρνησης είναι να διατηρήσει την πολιτική κυριαρχία της με «έξυπνη» διαχείριση της δημόσιας εικόνας της και βάζοντας τρικλοποδιές στην αντιπολίτευση (κάτι που δεν είναι, δα, και δύσκολο…), χωρίς να υποχρεωθεί να φρενάρει την πρωτοφανή αναδιανομή πλούτου και ισχύος σε βάρος της μισθωτής εργασίας και χωρίς να υποχρεωθεί να λογοδοτεί για τον τρόπο διαχείρισης των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Κι αν κεντρική επιδίωξη είναι το ποσοστό της ΝΔ στις ευρωεκλογές να αρχίζει με 3 (διαφορετικά θα ξεσπάσει μεγάλη γκρίνια…), τα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης διαγκωνίζονται στα μετόπισθεν για ένα στοίχημα που ανέμελα έθεσαν σε προηγούμενη φάση, όταν πίστευαν, και τα δύο, ότι το ‘χουν από χέρι κερδισμένο: Τη δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές. Όποιο δεν την κερδίσει, έχει ραντεβού με την εσωκομματική κρίση –ίσως, δε, θα έχουν και τα δύο, είτε δεύτερα είτε τρίτα, αν τα ποσοστά τους είναι χαμηλά.
Συνελόντι ειπείν, η Ελλάδα καίει χρόνο –που δεν της περισσεύει. Κάπως έτσι πάμε.
Εκτύπωση στις: 2024-05-09
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=13526