Οι πολίτες με μεγάλη πλειοψηφία δηλώνουν ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη στα κόμματα, την κυβέρνηση, τη Βουλή, τη Δικαιοσύνη, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η τάση αυτή υπάρχει εδώ και καιρό, ωστόσο έχει μεγάλη ανοδική πορεία τα τελευταία χρόνια. Επίσης μεγάλα ποσοστά συγκεντρώνουν η οργή, ο φόβος, η απελπισία, η απογοήτευση. Ο «Κανένας» φιγουράρει στην πρώτη θέση του καταλόγου για την καταλληλότητα στην πρωθυπουργία και το «Κόμμα της αποχής» δεν χάνει την αυτοδυναμία με κανένα τρόπο. Είναι ανησυχητικό φαινόμενο; Χωρίς καμία αμφιβολία. Απαιτούνται απαντήσεις; Σίγουρα, αλλά ποιες μπορεί να είναι αυτές; Μόνον η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται να μην ανησυχεί. Με το δίκιο της. Δεν έχει λόγους.
Προτιμά τον φοβισμένο και απελπισμένο πολίτη γιατί την ύστατη ώρα, δηλαδή την ώρα της κάλπης, πιθανολογεί ότι θα γίνει ψηφοφόρος της έστω και βρίζοντας, παρά τον ενεργό πολίτη που δεν βολεύεται και ψάχνεται, ασχέτως αν βαδίζει στα τυφλά γιατί στην άλλη πλευρά του πολιτικού συστήματος υπάρχουν δεκάδες κόμματα που δυσκολεύονται να συνεννοηθούν ακόμη και για τα στοιχειώδη. Τσακώνονται για το ποιο είναι πιο αντιδεξιό, ποιο μπορεί να τα βάλει με το καθεστώς και τις παρακρατικές συνιστώσες του, πλακώνονται για να αποδείξουν ποιο είναι πιο αριστερό, πιο αντισυστημικό, πιο πιστό στις παραδόσεις, ποιο κάνει την πιο έγκυρη ανάγνωση και επικαιροποίηση των επαναστατικών εγχειριδίων. Κι αυτό ικανοποιεί τη συντηρητική παράταξη που βλέπει πως παίζει χωρίς αντίπαλο, παρά το γεγονός ότι η επιρροή της μειώνεται.
Υπάρχει όμως και ο θυμωμένος πολίτης. Αυτόν τον φοβάται. Θυμάται τι γινόταν τότε που οι αγανακτισμένοι είχαν γεμίσει τις πλατείες της επικράτειας. Πιστεύει όμως η Δεξιά ότι ο θυμός δεν είναι μια διαρκής κατάσταση. Δεν γίνεται να είσαι θυμωμένος συνεχώς. Αν δεν βρεις χώρο για να εκφράσεις την οργή σου, για να ξεθυμάνεις την πίεση που σου προκαλεί η δύσκολη καθημερινότητα, για να νοηματοδοτήσεις την ύπαρξή σου, κουράζεσαι και κάποια στιγμή τα παρατάς. Στη χειρότερη περίπτωση διοχετεύεις τον θυμό σου σε προτάσεις που μοιάζουν αιρετικές, είναι όμως βουτηγμένες στον ακροδεξιό λαϊκισμό. Το έχουμε δει να συμβαίνει σε διάφορες χώρες. Κανονικότητα η Ακρα Δεξιά στην Ιταλία (κυβερνά). Κανονικότητα στη Γαλλία (βρίσκεται στον προθάλαμο). Κανονικότητα στη Γερμανία (δεύτερη στις δημοσκοπήσεις) και στο Ηνωμένο Βασίλειο (μπροστά στα γκάλοπ το κόμμα του Φάρατζ). Κανονικότητα και μάλιστα ηχηρή στις ΗΠΑ με το κίνημα MAGA να λειτουργεί μεταδοτικά σ’ όλο τον κόσμο και τον επικεφαλής του, πρόεδρο Τραμπ, να απειλεί όσους και όσες δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις του, να εκβιάζει πανεπιστήμια και μέσα ενημέρωσης, να περιφέρει το φάντασμα του κομμουνισμού για να τρομάξει τους μικροαστούς, να ετοιμάζει εισβολές σε χώρες που δεν γουστάρει τις κυβερνήσεις τους, να υπερασπίζεται ακροδεξιούς πολιτικούς που κατηγορούνται για βαριά εγκλήματα (τον Μπολσονάρο στη Βραζιλία, τον Νετανιάχου στο Ισραήλ).
Η Ελλάδα; Εξαίρεση; Δεν ξεχάσαμε την περίοδο που η Χρυσή Αυγή ήταν τρίτο κόμμα στη Βουλή. Σήμερα τα κόμματα που είναι δεξιότερα της Ν.Δ. φτάνουν αθροιστικά το 20% και δεν υπολογίζουμε την ακροδεξιά πτέρυγα της Ν.Δ. Προειδοποιητικά μηνύματα στέλνει η έρευνα του Σημείου για τη Μελέτη και την Αντιμετώπιση της Ακρας Δεξιάς («Η Εφημερίδα των Συντακτών» 26/11/2025). Ιδού κάποια ευρήματα που πρέπει να μας προβληματίσουν: Το 17,5% προτιμά σε ορισμένες περιπτώσεις τη δικτατορία έναντι της δημοκρατίας. Το 28,4% αναγνωρίζει καλές πλευρές στη χούντα. Το 46% συμφωνεί ή μάλλον συμφωνεί με την επαναφορά της θανατικής ποινής. Σχεδόν τρεις στους δέκα συμφωνούν με επαναπροωθήσεις μεταναστών ακόμη κι αν κοστίζουν ανθρώπινες ζωές. Κατά την Ιωάννα Μεϊτάνη (συντονίστρια της έρευνας) η αιτία είναι η οικονομική κρίση, δημιουργεί συνθήκες φόβου: «Σε συνθήκες φόβου είναι γνωστό ότι η Ακρα Δεξιά τζογάρει και κερδίζει», επισημαίνει. Οντως. Το πιο κλασικό παράδειγμα μας το δίνει η Γερμανία τη δεκαετία του ’30. Οι απελπισμένοι Γερμανοί ερωτεύθηκαν παράφορα τον Χίτλερ και την ίδια ώρα κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες, αντί να ενώσουν τις δυνάμεις τους, σφάζονταν μεταξύ τους.
Ανάγωγα
Διαβάζοντας τις κυριακάτικες αναρτήσεις του πρωθυπουργού διαπιστώνεις, εκτός από το γεγονός ότι αναφέρεται σε άλλη χώρα, πως έχει κολλήσει ένα μεγάλο κουσούρι της Αριστεράς: την ακατάσχετη φλυαρία.
Εκτύπωση στις: 2025-12-04
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=13813