Συστήματα σε κρίση, καθεστώτα σε πανικό. Αυτό φαίνεται ότι ζούμε το τελευταίο διάστημα. Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ έχει ξεφύγει. Ηλπιζαν στο μέγαρο Μαξίμου ότι με την Εξεταστική Επιτροπή τα πράγματα θα κυλούσαν ήρεμα. Το επιτελικό κράτος θα συγκαλύψει τις βρομιές των ανθρώπων του, η αντιπολίτευση θα φωνάζει αλλά ποιος θα την ακούει, οι επικίνδυνοι μάρτυρες θα βγάλουν τον σκασμό, θα κυριαρχήσει η εντύπωση ότι το πρόβλημα είναι διαχρονικό, άρα έχουν ευθύνες όσα κόμματα κυβέρνησαν τον τόπο από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, οι ύποπτοι της δεξιάς ομάδας θα πέσουν στα μαλακά και η διαδικασία θα ολοκληρωθεί με τον συνήθη τρόπο (κάθε κόμμα και ένα πόρισμα) και η πλειοψηφία θα κάνει το δικό της πόρισμα απόφαση της Βουλής. Η εξέλιξη όμως ήταν διαφορετική. Ο κόσμος που παρακολουθεί τη συνεδρίαση από το κανάλι της Βουλής έχει καταλήξει σε άλλα συμπεράσματα. Αποτυπώνεται σε όλες τις μετρήσεις.
Τι λένε; Σκάνδαλο μεγάλο, ευθύνες κυρίως στη Νέα Δημοκρατία, οι υπουργοί της δεν πείθουν, ο πρωθυπουργός που επιμένει στην άποψη ότι έπεσε από τα σύννεφα προκαλεί -στην καλύτερη γι’ αυτόν περίπτωση- αρνητικά σχόλια, η πλειονότητα των πολιτών κατηγορεί την κυβέρνηση. Την ίδια ώρα τα μπλόκα των αγροτών είναι γεμάτα με ψηφοφόρους της παράταξης. Θυμωμένοι, απελπισμένοι αλλά και αποφασισμένοι. «Είμαι 35 χρόνια στα μπλόκα», είπε ο αγροτοσυνδικαλιστής Ανεστίδης, «είμαι γέννημα θρέμμα νεοδημοκράτης, με έχουν ζαλίσει στα τηλέφωνα από το μέγαρο Μαξίμου για να με πείσουν να κάνω πίσω και να επηρεάσω κι άλλους αγρότες και επειδή δεν ενέδωσα, μου έβγαλαν ρεμούλα με επιδοτήσεις, κάτι που διαψεύδω κατηγορηματικά». Με μία ενέργεια το καθεστώς επιχείρησε να διασπάσει το μέτωπο, να υποχρεώσει τους δικούς του να τα μαζέψουν και να εκφοβίσει τους υπόλοιπους στέλνοντας το μήνυμα ότι έχει ράμματα και για τη δική τους γούνα. Μέχρι τώρα έχει πετύχει το αντίθετο από αυτό που ήθελε. Ερχεται και η νέα δικογραφία που θα φέρει κι άλλες αποκαλύψεις για την ασύδοτη «γαλάζια» ομάδα.
Στο άλλο μεγάλο μέτωπο, αυτό του εγκλήματος των Τεμπών, λειτούργησε… θεσμικά. Εστειλε την Εφορία στον σύλλογο των συγγενών των θυμάτων όπου υπάρχει εσωτερική ένταση. Ποια είναι πρόεδρος; Η Μαρία Καρυστιανού. Τι έχει στο μυαλό της αυτή η γυναίκα; Να φτιάξει κόμμα. Πώς θα τη σταματήσουμε; Με την κλασική μέθοδο της δυσφήμησης. Θα υποχωρήσει; Το πιθανότερο είναι να πεισμώσει. Δυσάρεστες ειδήσεις και για το σκάνδαλο των υποκλοπών, το οποίο η… ανεξάρτητη δικαστική εξουσία έχει βάλει με συνοπτικές διαδικασίες στο αρχείο. Ωστόσο τα νέα στοιχεία πέφτουν βροχή. Η αντίδραση της κυβέρνησης; Επικαλείται το δικαίωμα της σιωπής. Συμπεριφορά ζορισμένου και στριμωγμένου συστήματος, για να μην πω ενόχου, αφού υπάρχει και το τεκμήριο της αθωότητας.
Και το κερασάκι στην τούρτα του πανικού; Κόβουμε τη χρηματοδότηση για το ντοκιμαντέρ του Αλέξη Παπαχελά «17 Νοέμβρη. Ανοδος και πτώση». Μα την είχατε εγκρίνει. Ναι, αλλά μιλάει ο δολοφόνος Δημήτρης Κουφοντίνας. Το ξέρατε, είχατε ενημερωθεί. Το ξανασκεφτήκαμε, δεν είναι δυνατόν να δίνεται χρόνος σ’ έναν δολοφόνο. Ναι, μα αυτός είναι ο βασικός παράγοντας της οργάνωσης, αυτός έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για όλες τις ενέργειές της. Είναι δυνατόν να ασχοληθείς ερευνητικά με ένα τόσο σοβαρό θέμα που απασχόλησε τη χώρα για πολλά χρόνια, που δίχασε το πολιτικό σύστημα -να θυμίσω ότι η συντηρητική παράταξη κατηγορούσε τον Ανδρέα Παπανδρέου για αρχηγό και τον Κώστα Λαλιώτη για υπαρχηγό της «17 Νοέμβρη»- και να ζητάς σήμερα από τον δημοσιογράφο με καλά δείγματα γραφής να αποκλείσει από την έρευνά του έναν από τους βασικούς πρωταγωνιστές της υπόθεσης; Ποιος κώδικας δημοσιογραφικής δεοντολογίας το λέει; Πρέπει επιτέλους να καταλάβετε ότι η εξήγηση, η ερμηνεία, η καταγραφή των αιτίων, η αξιολόγηση των στοιχείων είναι δουλειά της ερευνητικής δημοσιογραφίας (χωλαίνει παγκοσμίως) και των ιστορικών. Και το κριτήριό τους δεν μπορεί να είναι ούτε η εκδίκηση, ούτε η σιωπή, ούτε η λογοκρισία, αλλά η ανάλυση και η ανιδιοτελής προσέγγιση. Η δημοσιογραφική έρευνα θα κριθεί σε πρώτο χρόνο, η ιστορική έρευνα αργότερα. Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος.
Aνάγωγα
Ο χρόνος που αποφασίζουν να κινηθούν δικαστικές και ελεγκτικές αρχές έχει τη σημασία του. Οταν οι παρεμβάσεις τους γίνονται σε περίοδο που έχουμε κοινωνική έκρηξη και πλήθος σκανδάλων, δικαιούται κάποιος να υποθέσει ότι υπάρχει σκοπιμότητα. Τα περί ανεξαρτησίας, που με στόμφο και μυώδες ύφος διακινούν urbi et orbi για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις, δεν πείθουν. Στην Ελλάδα ζούμε. Ο απτόητος ελιτισμός και ο λουστραρισμένος κυνισμός του καθεστώτος πρέπει να προστατευτούν από τη δράση των ατίθασων πληβείων.
Εκτύπωση στις: 2025-12-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=13827