Εξήντα χρόνια πολέμων
Ριχάρδος, Σωμερίτης
ΤΟ ΒΗΜΑ, 2008-05-08
Το Κράτος του Ισραήλ γιορτάζει τα πρώτα εξήντα χρόνια από την ίδρυσή του, με απόφαση του ΟΗΕ, με τη στήριξη της πλειονότητας της διεθνούς κοινής γνώμης και έπειτα από δεκάδες χρόνια σκληρού σιωνιστικού αγώνα. Προηγήθηκε το Ολοκαύτωμα... Και πριν από το Ολοκαύτωμα, σε βάθος αιώνων, τα πογκρόμ σε βάρος των Εβραίων σε όλη την Ευρώπη.
Το Ισραήλ ιδρύθηκε πάνω στα ιστορικά χώματα της Βίβλου, που όμως ήταν και είναι, από αιώνες, και τα ιστορικά χώματα των Αράβων της Παλαιστίνης. Η διεθνής ιδρυτική πράξη πρόβλεπε το μοίρασμα αυτής της γης και δύο κράτη. Οι χάρτες του 1948 και οι σημερινοί εξηγούν τα πάντα. Το Ισραήλ υπάρχει, σχετικά πανίσχυρο, κατέχει όποια εδάφη θέλησε, κατακερμάτισε τα άλλα, ελέγχει την περιοχή. Το Παλαιστινιακό Κράτος δεν υπάρχει παρά μόνο σαν όλο και πιο απόμακρη υπόσχεση. Και το Ισραήλ δεν εντάχτηκε στην περιοχή του. Παραμένει νησίδα σε έναν ωκεανό μίσους. Με ό,τι αυτό σημαίνει.
Είναι αδιανόητη μια διάλυση του Κράτους του Ισραήλ. Δεν έπρεπε να ιδρυθεί; Ισως. Τώρα είναι πραγματικότητα. Είναι εξίσου αδιανόητη η χωρίς χρονικά όρια παράταση της κατοχής και της κατάτμησης των παλαιστινιακών εδαφών, η σταδιακή μεταλλαγή των κατεχομένων σε κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η απέραντη δυστυχία των Παλαιστινίων δεν θα επιτρέψει ποτέ την ευτυχία των Ισραηλινών. Θα οδηγήσει στα χειρότερα. Οι Παλαιστίνιοι ονομάζουν την ημέρα της ανεξαρτησίας του Ισραήλ «καταστροφή». Οπως εμείς την ήττα στη Μικρά Ασία. Και έχουν δίκιο. Εκατομμύρια Παλαιστινίων έχασαν τις εστίες τους. Παραμένουν πρόσφυγες. Το όνειρο πολλών Ισραηλιτών (ευτυχώς όχι όλων) θα ήταν η απαλλαγή τους και από όσους Παλαιστινίους έμειναν στα εδάφη που ελέγχονται από το Ισραήλ. Δηλαδή, η εθνοκάθαρση. Οι Παλαιστίνιοι αυτοί δεν είναι λίγοι. Και η ζωή τους δεν είναι εύκολη. Δεν στηρίζουν όλοι οι Ισραηλινοί τις ακραίες πολιτικές των ηγετών τους. Το κίνημα ειρήνης (και λογικής) είναι κατά περιόδους ισχυρό. Είναι πολλοί οι οπαδοί ενός νέου και τολμηρού διαλόγου με τους Παλαιστινίους. Στο Ισραήλ, έστω και δύσκολα, υπάρχει «κοινωνία πολιτών», δημοκρατία και ελευθερίες. Κυριαρχούν όμως όλο και περισσότερο οι στρατοκράτες και οι ακραίοι.
Δεν έχουν την ίδια υπόσταση οι ελευθερίες, η δημοκρατία και η κοινωνία των πολιτών στις τάξεις των Παλαιστινίων. Και δεν υπάρχει ουσιαστική ενότητα. Κυριαρχούν τάσεις εμφυλίου και τάσεις εξωπραγματικού λαϊκισμού, καθώς και πρακτικές βαθύτατης διαφθοράς.
Ο πολυπόθητος διάλογος μόνο από τη διεθνή κοινότητα μπορεί έτσι να επιβληθεί. Εξάλλου η διεθνής κοινότητα πληρώνει ένα τεράστιο κόστος λόγω του παλαιστινιακού και το κόστος αυτό θα είναι μεγαλύτερο ακόμη σε περίπτωση νέας σύρραξης. Η Ευρώπη μπορεί να παίξει ρόλο σημαντικό. Περισσότερο και από τις ΗΠΑ, όπου το θέμα έχει προσλάβει μορφή εσωτερικής πολιτικής τους υπόθεσης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ειρηνικό οπλοστάσιο της Ευρώπης πρέπει να περιλάβει και την απειλή συγκεκριμένων κυρώσεων σε βάρος του Ισραήλ. Μόνο του Ισραήλ; Ναι, όσο αυτό είναι που αρνείται τον διάλογο με όλους τους αντιπάλους του, όπως τη Χαμάς, όσο ακραίοι κι αν είναι!
Εκτύπωση στις: 2024-04-30
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2586&export=print