Βαλακανικά παράδοξα
Γιώργος, Καπόπουλος
Ημερησία, 2008-07-26
Η προοπτική πλήρους ένταξης στην Ε.Ε. είναι καταλυτικός παράγοντας στις επιλογές των χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και ειδικότερα σήμερα των Δυτικών Βαλκανίων. Ένας παράγοντας που παραμερίζει εθνικιστικά και αλυτρωτικά όνειρα και λειτουργεί σταθεροποιητικά. Πιο πρόσφατο παράδειγμα η Σερβία, όπου η μετεκλογική Συμμαχία των Φιλοευρωπαίων με το Σοσιαλιστικό Κόμμα Κόμμα του Μιλόσεβιτς οδήγησε στην αποδοχή της αναγνώρισης της Μονομερούς Ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου από μια Ομάδα χωρών μελών της Ε.Ε. αλλά και τη σύλληψη του Κάρατζιτς.
Η Ευρωπαϊκή Προοπτική είναι που οδήγησε Σλαβομακεδόνες και Αλβανούς στη Συμφωνία της Αχρίδας το φθινόπωρο του 2001 που τερμάτισε την ένοπλη αλβανική εξέγερση στην ΠΓΔΜ. Η ίδια δυναμική εμποδίζει- μέχρι στιγμής και άγνωστο για πόσο ακόμη- μια νέα ανάφλεξη στη χώρα αυτή. Οι υποχωρήσεις των Σλαβομακεδόνων απέναντι στους Αλβανούς στο όνομα της Ευρώπης είχαν σαν παρενέργεια μια νέα ανάφλεξη του «Μακεδονισμού» που εκδηλώνεται τους τελευταίους μήνες με τη μορφή σοβινιστικού παραληρήματος απέναντι στην Αθήνα.
Στο όνομα της Ευρώπης η Κροατία αποστασιοποιήθηκε από την κληρονομιά του Τούτζμαν και εγκατέλειψε τις επεκτατικές βλέψεις της στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Η ευεργετική επίδραση της ευρωπαϊκής προοπτικής είχε γίνει αισθητή και σε άλλες δύο χώρες, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία:
- Η πρώτη αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει κάθε σκέψη για προσέγγιση και ένωση με τη Μολδαβία, αλλά και να συμπεριφερθεί με πολιτική ορθότητα απέναντι στην πολυάριθμη ουγγρική μειονότητα.
-Η δεύτερη κράτησε χαμηλούς τόνους απέναντι στις συγκρούσεις της πρώην Γιουγκοσλαβίας και κυρίως απέφυγε να αναμειχθεί στα εσωτερικά της ΠΓΔΜ, της οποίας αναγνωρίζει την κρατική υπόσταση, αλλά όχι την εθνική ταυτότητα και γλώσσα, την θεωρεί δηλαδή σαν δεύτερο βουλγαρικό κράτος.
Η επένδυση στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση είναι μια ρεαλιστική επιλογή τόσο για την πολιτική σταθεροποίηση όσο και για την οικονομική ανασυγκρότηση της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, συνολικά. Ο άκρατος φιλοαμερικανισμός των πρώτων χρόνων μετά την κατάρρευση του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού» το 1989-91 απεδείχθη περιορισμένης εμβέλειας και για τις δύο πλευρές:
- Για τις ΗΠΑ το ενδιαφέρον είναι τακτικό και όχι στρατηγικό και η σπουδή τους για τη Μονομερή Ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου δείχνει βούληση απεμπλοκής. Η ύπαρξη στρατιωτικών βάσεων στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία επιτρέπει την απεμπλοκή από τη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο, ενώ η διπλωματία των Αγωγών της Μόσχας αποτελεί παράγοντα εξισορρόπησης της διμερούς στρατιωτικής \συνεργασίας της Ουάσιγκτον με χώρες της περιοχής.
- Για τις χώρες της περιοχής η διμερής συνεργασία με τις ΗΠΑ και η ένταξη στο ΝΑΤΟ αποτελούν τον προθάλαμο της πλήρους ένταξης στην Ε.Ε. Εάν η Ε.Ε. είχε τη δυνατότητα και τη βούληση, θα μπορούσε να επιταχύνει σε ρυθμούς γεωμετρικής προόδου την περιφερειακή σταθεροποίηση. Η πραγματικότητα είναι αρκετά σκληρή: Σε εσωστρέφεια αορίστου χρόνου όσο θα εκκρεμεί η θεσμική μεταρρύθμιση με τις Μεγάλες Δυνάμεις να επιδίδονται σε παίγνια ανταγωνισμών, η Ε.Ε. δεν θα μπορεί για το ορατό μέλλον να παρέμβει καταλυτικά στα Βαλκάνια.
Εκτύπωση στις: 2024-04-30
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2765&export=html