Η πολιτική της βίας
Περικλής, Κοροβέσης
Ελευθεροτυπία, 2009-02-06
Υπάρχουν δύο συνθήματα που έχουν καθιερωθεί εδώ και χρόνια και ακούγονται σχεδόν σε κάθε συλλαλητήριο. Το πρώτο αφορά την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Και είναι το γνωστό «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι». Το δεύτερο αφορά την κυβερνητική πολιτική που καταδικάζεται εν γένει με το διάσημο σύνθημα «Μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι». Εδώ και κάποια χρόνια είχα εκφράσει την αντίθεσή μου σε αυτά τα συνθήματα γιατί τα θεωρώ όχι μονάχα πολιτικά εσφαλμένα αλλά επιπλέον είναι και μια εκδήλωση ρατσισμού.
Κάποια αριστερά έντυπα μου είχαν επιτεθεί γι’ αυτές μου τις απόψεις με τα επιχειρήματα πως αυτά τα συνθήματα είναι ιστορικά και έχουν προ πολλού καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου. Μια που μας δίνεται η ευκαιρία, ας επαναλάβω τη συλλογιστική μου. Συλλογική ευθύνη δεν υπάρχει. Υπάρχει για τον καθένα προσωπική ευθύνη και ο καθένας λογοδοτεί σύμφωνα με την πράξη του. Η έννοια του «συλλογικού υποσυνείδητου» που λάνσαρε για πρώτη φορά ο Γιουνγκ, που του καταλογίζουν σχέσεις με τους ναζί, δηλώνει και συλλογική ευθύνη. Οι Εβραίοι είναι ένοχοι επειδή είναι Εβραίοι. Τα αντίποινα είναι έκφραση αυτού του ρατσισμού, όπου αθώοι άνθρωποι εκτελούνται γιατί κάποιοι συμπατριώτες τους αντιστάθηκαν στα στρατεύματα κατοχής.
Τώρα πιο λεπτομερειακά. Η Αμερική, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι μία ήπειρος. Ακόμα υπάρχει η βόρειος και η νότιος Αμερική. Χωρίς αμφιβολία οι διαδηλωτές εννοούν τις ΗΠΑ. Αλλά ακόμα και στη ναζιστική Γερμανία υπήρχε αντίσταση όπως και σήμερα στις ΗΠΑ, που εκφράζεται ποικιλοτρόπως. Ετσι αθωώνουμε μια εγκληματική πολιτική που έχει όνομα και υπογραφή, της εκάστοτε κυβέρνησης, και αποδίδουμε τις ευθύνες της συλλήβδην σε έναν λαό. Ας έρθουμε τώρα στο δεύτερο σύνθημα. Η Αστυνομία δεν είναι ένα αγαπητό σώμα στη συνείδηση του μέσου πολίτη. Εκτός από τις περιπτώσεις που παίζει το βρώμικο παιχνίδι της εκάστοτε κυβέρνησης έχει και τις δικές της ευθύνες. Σε πρόσφατη έκθεση του ΟΗΕ, κατά την περίοδο 2003-2007 ερευνήθηκαν πειθαρχικά 238 καταγγελίες κατά αστυνομικών για κακομεταχείριση και αποτάχθηκε μόνο ένας. Για 127 από αυτές υπάρχουν και ποινικές δικογραφίες και όλες εκκρεμούν ενώπιον της Δικαιοσύνης. Δεν είναι τυχαίο ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και η Επιτροπή του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου καταδίκασαν τη χώρα μας δέκα φορές την τελευταία τετραετία.
Η Αστυνομία θεωρητικά θα έπρεπε να ήταν μια «ουδέτερη» δημόσια υπηρεσία, όπως είναι το ταχυδρομείο ή οι συγκοινωνίες. Δηλαδή να εξυπηρετούν όλο τον κόσμο. Αλλά δεν είναι. Κάνει πάντα κυβέρνητική πολιτική. Οπου αποτυγχάνει η κυβερνητική πολιτική, έρχονται τα ΜΑΤ για να τη διορθώσουν με τη βία και τον χημικό πόλεμο εναντίον πολιτών που ασκούν ένα συνταγματικό τους δικαίωμα. Υπεύθυνοι γι’ αυτή τη βία είναι η πολιτική ηγεσία της Αστυνομίας και οι εισαγγελείς. Και αυτό είναι και το παράπονο των αστυνομικών. Τη βία εναντίον των διαδηλωτών δεν την αποφασίζουν οι ίδιοι. Εκτελούν εντολές και όποιος δεν υπακούσει θα τιμωρηθεί, θα μπει στον φάκελό του. Υπάρχει βέβαια και ο δρόμος της παραίτησης. Αλλά κανείς δεν αφήνει μια σίγουρη και μόνιμη δουλειά για να οδηγηθεί οικειοθελώς στην ανεργία. Η ανεργία τούς έσπρωξε στο Σώμα. Η στολή κρύβει κάποιον προλετάριο. Κανένας τραπεζίτης ή βιομήχανος δεν στέλνει το γιο του στην Αστυνομία.
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων (ΠΟΑΣΥ) έχει ένα επεξεργασμένο σχέδιο για τη δημοκρατική λειτουργία της Αστυνομίας που ήρθε στη Βουλή για να καταψηφιστεί από τον ΛΑΟΣ και τη Ν.Δ. Εχουμε καλύτερη ομολογία για την πλήρη αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής; Η αστυνομική βία είναι πάντοτε κυβερνητική βία ακόμα και στην περίπτωση που εκφράζεται μεμονωμένα. Ευθύνες υπάρχουν όχι μόνο για αυτά που κάνει μια κυβέρνηση, αλλά και για αυτά που δεν κάνει. Και μια δημοκρατική εκπαιδευμένη Αστυνομία σε όλες τις βαθμίδες, που θα βρίσκεται συνεχώς κάτω από κοινοβουλευτικό έλεγχο, θα αφαιρούσε από την κυβέρνηση «το μακρύ χέρι της πολιτικής της».
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3207