Η χαμένη αίσθηση του «ανήκειν»
Μιχάλης, Μητσός
Τα Νέα, 2009-07-31
«Ας μιλήσουμε καθαρά: Γιατί ο αραβικός κόσμος είναι τόσο υπανάπτυκτος; Γιατί τόσοι πολλοί δικτάτορες, τόσα λίγα ατομικά δικαιώματα, τόση πολλή κρατική ασφάλεια και βασανιστήρια, τόσος πολύς αναλφαβητισμός;».
Τα ερωτήματα αυτά θέτει ο Ρόμπερτ Φισκ, ένας δημοσιογράφος που γνωρίζει πολύ καλά τη Μέση Ανατολή. Ναι, γνωρίζω την ιστορία της βρετανικής αποικιοκρατίας, τις σκοτεινές συνωμοσίες της Δύσης, το αραβικό επιχείρημα ότι δεν μπορείς να ανατρέψεις τους σεΐχηδες και τους βασιλιάδες, τους ιμάμηδες και τους εμίρηδες όταν ο εχθρός είναι προ των πυλών, γράφει στην εφημερίδα Ιντιπέντεντ . Υπάρχει μια αλήθεια σε αυτό. Αλλά όχι αρκετή αλήθεια. Για άλλη μια φορά το Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών εμφανίσθηκε με μια έκθεση- την πέμπτη- για την καθυστέρηση των περισσοτέρων χωρών της Μέσης Ανατολής. Η έκθεση αναφέρεται «στην εύθραυστη κατάσταση των πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών και περιβαλλοντικών δομών της περιοχής». Εξηγεί, όμως, αυτή η αναφορά το γεγονός ότι το κράτος μετατρέπεται συχνά σε απειλή για την ασφάλεια των πολιτών του; «Ο τρόπος με τον οποίον θα προσεγγίσουμε τις βαθύτερες αιτίες της μετριότητάς μας είναι ένα αίνιγμα που ταλαιπωρεί τρεις γενιές Αράβων», δήλωσε παγερά ο Άραβας δημοσιογράφος Ραμί Κχουρί.
Κατά την πρώτη του επίσκεψη στη Μέση Ανατολή το 1976, ο Ρόμπερτ Φισκ παρατήρησε πολλά από αυτά στα οποία αναφέρεται η έκθεση. Το Κάιρο έβραζε από τη ζέστη, οι δυσώδεις δρόμοι ήταν μονίμως φρακαρισμένοι και περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άστεγοι ζούσαν στο μεγάλο οθωμανικό κοιμητήριο. Τα αραβικά σπίτια είναι πεντακάθαρα, αλλά οι δρόμοι είναι συχνά βρώμικοι. Ακόμη και στον όμορφο Λίβανο, όπου υπάρχει ένα είδος δημοκρατίας και οι πολίτες του είναι από τους πιο καλλιεργημένους στη Μέση Ανατολή, μπορείς να δεις την ίδια εικόνα. Ο Βρετανός δημοσιογράφος σημειώνει ότι το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται στη νοοτροπία των Αράβων: Δεν αισθάνονται ότι ανήκουν στις χώρες τους. Αν και διεκδικούν την εθνική ή την αραβική «ενότητα», δεν έχουν την αίσθηση του «ανήκειν» όπως οι Δυτικοί. Ο δρόμος, το κράτος ως φυσική οντότητα ανήκει σε κάποιον άλλον. Ακόμη και αυτοί που εργάζονται στην κρατική μηχανή αισθάνονται ότι η ύπαρξή τους εξαρτάται από τη διαφθορά πάνω στην οποία κάθεται το κράτος. Οι άνθρωποι γίνονται μέρος της διαφθοράς.
Θα μπορούσε να κάνει κάτι η Δύση; Ναι, θα έπρεπε να εγκαταλείψει στρατιωτικά τη Μέση Ανατολή και με κάθε μέσο να στείλει εκεί δασκάλους, οικονομολόγους, αγρονόμους. Αλλά οι στρατιώτες της πρέπει να γυρίσουν στις πατρίδες τους γιατί προκαλούν το ίδιο χάος που αναπαράγει την αδικία από την οποία τρέφεται η Αλ Κάιντα. Όχι, οι Άραβες δεν θα φτιάξουν τις ανεκτικές δημοκρατίες που θα μας άρεσε να δούμε. Αλλά ελεύθεροι από την «προστασία μας» θα μπορούσαν κάποια στιγμή να πιστέψουν ότι οι χώρες τους ανήκουν σε αυτούς.
Εκτύπωση στις: 2024-05-09
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3763