Μπορούν όλοι μαζί;
Τάσος, Παππάς
Κυρ. Ελευθεροτυπία, 2009-08-09
Η ιδεολογική μονομέρεια και η σιδερένια πειθαρχία δεν ήταν ποτέ τα «ατού» της ανανεωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς.
Στο εσωτερικό της συνυπήρχαν, άλλοτε αρμονικά και άλλοτε μαχητικά, ρεύματα και τάσεις που, παρά τις αντιπαραθέσεις, κατάφερναν να υπηρετούν μια γενική πολιτική κατεύθυνση και να συμφωνούν σε μια συντεταγμένη πορεία.
Οστόχος μιας άλλης αριστεράς, δημοκρατικής και πολυφωνικής, ήταν η βασική προτεραιότητα. Οι ομοφωνίες και η θεοποίηση της καθοδήγησης θεωρούνταν δείγματα στρατιωτικού τύπου οργάνωσης. Οι διαφωνίες για κεντρικές επιλογές διατυπώνονταν καθαρά, συχνά και δημοσίως. Η μειοψηφία δεν αισθανόταν περιθωριοποιημένη και η πλειοψηφία δεν αντιλαμβανόταν την υπεροχή της με όρους επιβολής.
Οπλουραλισμός ήταν το οξυγόνο, η αναζήτηση συμβιβαστικών λύσεων μια συνεχής διαδικασία και επιπλέον επικρατούσε ένα ήθος στις εσωκομματικές αναμετρήσεις, ακόμη κι όταν αυτές έφταναν στα άκρα και οδηγούσαν στελέχη σε αποχώρηση ή σε μετακίνηση σε γειτονικά σχήματα. Οι πρακτικές της ανθρωποφαγίας, οι δίκες προθέσεων, οι διαβολές κατά των εσωκομματικών αντιπάλων, η ενοχοποίηση της άλλης άποψης, οι θεωρίες συνωμοσίας και οι αιχμές για πεμπτοφαλαγγίτικη δράση όσων είχαν διαφορετική αντίληψη (στοιχεία μιας κουλτούρας που χαρακτηρίζει τη λειτουργία άλλων κομμάτων σε περιόδους κρίσης) είχαν εξοριστεί από το λόγο και την πρακτική της ανανεωτικής αριστεράς.
Δεν ξέρω αν αυτό το μοντέλο είναι υποδειγματικό για ένα σύγχρονο σχηματισμό -έχουν κατατεθεί και αντίθετες απόψεις με σοβαρά επιχειρήματα που αναδεικνύουν τις βλάβες που επιφέρουν στη δημόσια εικόνα του κόμματος η χαώδης χαλαρότητα και η επιμονή στη δημοσιοποίηση όλων των γνωμών, επισημαίνοντας ότι αυτά ταιριάζουν σε εξωραϊστικό σύλλογο και όχι σε οργανισμό που επιδιώκει την αλλαγή της κοινωνίας-, ωστόσο η ευρυχωρία και η ανοχή ήταν κατακτήσεις γενικής αποδοχής.
Επιπλέον, οι σημαντικές διαφορές ως προς τα μέσα επίτευξης του διακηρυγμένου στόχου δεν είχαν προκαλέσει ζημιά στις προσωπικές σχέσεις. Μπορεί η μία πλευρά να έβλεπε ότι η προοπτική της μεγάλης αριστεράς περνάει μέσα από τη συνεργασία με το ΚΚΕ και η άλλη από τη συνεννόηση με τη σοσιαλδημοκρατία και την οικολογία, ωστόσο η συντροφικότητα ήταν δεδομένη.
Από τις ευρωεκλογές και μετά κάτι έχει αλλάξει. Οποιος παρακολουθεί τις παρεμβάσεις στελεχών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ, που δημοσιεύονται καθημερινώς στην «Αυγή», διαπιστώνει ότι έχει ανοίξει μια ψυχοφθόρα συζήτηση. Αντί να επικεντρωθεί στα αίτια της εκλογικής απίσχνανσης και στην προσπάθεια ανάταξης, κυριαρχείται από δηλητηριώδεις υπαινιγμούς, ανοίκειες επιθέσεις, εισαγγελικό ύφος, μίζερες μεταθέσεις ευθυνών και αποκρουστικές καταγγελίες περί «λευκής απεργίας». Εγκαλούνται στελέχη ότι ενθάρρυναν ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ είτε να μην πάνε στις κάλπες είτε να ψηφίσουν άλλο κόμμα!!!
Εχεις την αίσθηση ότι είναι σε εξέλιξη ένα κυνήγι μαγισσών, ότι για μερικούς τα μείζονα δεν είναι η ενότητα του κόμματος, ο στοχασμός για το πώς θα βγει από την περιπέτεια, η αγωνία για την εμβέλεια του εγχειρήματος, ο προβληματισμός για την αποτυχία των μαξιμαλιστικών επιδιώξεων, αλλά η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων, ο στιγματισμός και ο εξοβελισμός των ενοχλητικών απόψεων ώστε να προκύψουν η πολυπόθητη ιδεολογική καθαρότητα, η οργανωτική συμπάγεια και εξ αυτών η επαναστατική γραμμή.
Δεν είναι καθόλου περίεργο το γεγονός ότι στην ιστορία αυτή πρωταγωνιστούν παράγοντες με μακρά θητεία στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Εκπαιδευμένοι στις ίντριγκες και στους φραξιονισμούς, συνηθισμένοι να ζουν σε συνθήκες πολιτικής περιθωριοποίησης, σεχταριστές εκ πεποιθήσεως, μοιράζουν πιστοποιητικά αριστεροσύνης και προτρέπουν σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών για ν’ απαλλαγεί το κόμμα από τους οπορτουνιστές και να βρει τον δρόμο του, μακριά από τις κοινοβουλευτικές φαντασιώσεις και τις λεγκαλιστικές αυταπάτες που μέχρι τώρα το εμπόδιζαν να συνδεθεί με τον διάχυτο κινηματισμό.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, το «όλοι μαζί μπορούμε», που σαλπίζουν ψύχραιμες φωνές, φαντάζει σισύφειο έργο. Οι επόμενοι μήνες θα είναι κρίσιμοι. Το στοίχημα για τη μεγάλη αριστερά (όπως κι αν την οραματίζεται κανείς) μπορεί να χαθεί ακόμη μία φορά και ο μόνος κερδισμένος θα είναι ο δικομματισμός και ειδικότερα το ΠΑΣΟΚ, που θα λεηλατήσει ακόπως τον χώρο.
pappas@enet.gr
Εκτύπωση στις: 2024-04-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3794