Μαθήματα συνέπειας
Γιώργος, Γιαννουλόπουλος
Ελευθεροτυπία, 2004-12-29
Οταν ο Ν. Κωνσταντόπουλος ανακοίνωσε την απόφασή του να εγκαταλείψει την ηγεσία του Συνασπισμού, ο Α. Αλαβάνος καθόρισε ως εξής τη στάση που θα τηρούσε: πρώτον, διεκδίκησε την ηγεσία του κόμματος (δικαίωμά του). Δεύτερον, απαρίθμησε ορισμένα συγκεκριμένα πράγματα που θα ήθελε να εφαρμοστούν, αν κέρδιζε την εκλογή (επίσης δικαίωμά του). Και τρίτον, έκανε απόλυτα σαφές ότι αν αποτύχει και το πρόγραμμά του δεν υλοποιηθεί, δεν βλέπει κανένα λόγο παραμονής του στον Συνασπισμό (και πάλι δικαίωμά του).
Μπορούμε νομίζω να κάνουμε διάφορες εύλογες υποθέσεις για το πώς λειτούργησε αυτή η εξαγγελία. Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι, όπως όλοι ξέρουμε, θέλουν ο πολιτικός χώρος της ανανεωτικής Αριστεράς να επιβιώσει, παρά τις αντιρρήσεις που κατά καιρούς έχουν. Δεδομένου δε ότι με τον Συνασπισμό μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, η αποχώρηση ενός πρωτοκλασάτου στελέχους μάλλον θα σήμαινε την έξωσή του από τη Βουλή στις επόμενες εκλογές, εύκολα φαντάζομαι κάποιους να υποστηρίζουν τον Α. Αλαβάνο μόνο και μόνο για να μη διαλυθεί το κόμμα. Κάτι που δεν επρόκειτο να συμβεί αν έχανε τις εκλογές ο Μ. Παπαγιαννάκης, εφόσον εκείνος είχε καταστήσει σαφές ότι δεν σκόπευε να αποχωρήσει, όποιο αποτέλεσμα και να έβγαζε η κάλπη.
Ολα αυτά δεν τα λέω για να αμφισβητήσω το ευ αγωνίζεσθαι του Α. Αλαβάνου. Στην πολιτική, τέτοιου είδους τακτικές κινήσεις αποτελούν μέρος του παιχνιδιού. (Επιπλέον, πρέπει να είναι κανείς απελπιστικά αφελής για να πιστεύει ότι η προσωπική φιλοδοξία αποτελεί κίνητρο μόνο για τους «αστούς» πολιτικούς). Ούτε τα λέω για να υπαινιχθώ ότι αν ο Α. Αλαβάνος δεν είχε μετέλθη αυτόν τον «εκβιασμό» θα έχανε την εκλογή. Αντίθετα, πιστεύω ότι θα κέρδιζε ούτως ή άλλως και με μεγάλη διαφορά. (Το γιατί θα το δούμε τη μεθεπόμενη Τετάρτη). Τα λέω απλώς για να αντιπαραβάλω την προεκλογική του στάση με την πρώτη δήλωση που έκανε ως αρχηγός πλέον του Συνασπισμού. «Ολοι να συνυπάρξουμε και να δουλέψουμε μαζί». Ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα όταν την άκουσα. Μα καλά, είπα, πώς είναι δυνατόν ο Α. Αλαβάνος να περιμένει από όσους δεν συμφωνούν μαζί του να πράξουν κάτι, το οποίο εκείνος είχε προκαταβολικά και ρητά αποκλείσει; Για να το πω διαφορετικά, με τι μούτρα τούς καλεί να παραμείνουν σ’ ένα κόμμα που απέρριψε τις θέσεις τους και να εργαστούν ως μειοψηφία, ενώ ο ίδιος είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν θα δεχόταν έναν τέτοιο ρόλο; Πώς εξηγείται μια τόσο κραυγαλέα ανακολουθία; Η απάντηση βρίσκεται στο κεφάλι του Α. Αλαβάνου, στο οποίο φυσικά δεν έχω πρόσβαση. Προσπάθησα, λοιπόν, ψυχρά και αναλυτικά, να βρω όλες τις απαντήσεις που επιδέχεται το εν λόγω ερώτημα.
Πρώτο ενδεχόμενο: Ο Α. Αλαβάνος να μην εννοούσε τα όσα είπε πριν από το συνέδριο. Στην περίπτωση αυτή το τέχνασμα -διότι περί αυτού πρόκειται- στέφθηκε με επιτυχία, επειδή πολλοί πίστεψαν ότι έλεγε την αλήθεια, ενώ στην ουσία έλεγε ψέματα. Και επειδή η λέξη «ψέμα» είναι μάλλον βαριά, ας την αντικαταστήσουμε με τον όρο «μπλόφα». Μπλόφαρε και κέρδισε.
Δεύτερο ενδεχόμενο: Ο Α. Αλαβάνος να εννοούσε τα όσα είπε πριν από το συνέδριο. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, ουδείς μπορεί να τον εγκαλέσει για τακτικούς εκβιασμούς, εφόσον όχι μόνο δεν μπλόφαρε αλλά αντίθετα άνοιξε τα χαρτιά του. Τότε όμως προκύπτει ένα άλλο ερώτημα: δεν συνιστά υποκρισία, και μάλιστα καραμπινάτη, να περιμένει από τους άλλους να ακολουθήσουν πρότυπα κομματικής συμπεριφροάς στα οποία εκείνος δεν πιστεύει, αλλά τον εξυπηρετούν τώρα που έγινε αρχηγός;
Τρίτο ενδεχόμενο: Ο Α. Αλαβάνος να εννοούσε τα όσα είπε πριν από το συνέδριο και να εννοεί τα όσα λέει τώρα. Αν ισχύει αυτό, οι κατηγορίες για ψέματα και υποκρισία καταπίπτουν. Τη θέση τους όμως παίρνει μία άλλη: η αλαζονεία. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς μια στάση που συνοψίζεται ως εξής: εγώ δεν κάνω σκόντο στις ιδέες μου. Εσείς οφείλετε να κάνετε.
Τέταρτο ενδεχόμενο: Ο Α. Αλαβάνος να άλλαξε γνώμη στο διάστημα ανάμεσα στην πρώτη του δήλωση και στην εκλογή του. Κατ’ αρχάς αυτό δεν μπορώ να το αποκλείσω. Οπως, επίσης, δεν μπορώ να αποκλείσω τη θεωρία ότι αυτό που εμείς θεωρούμε πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα αφάνταστα περίπλοκο παιχνίδι προσομοίωσης, το οποίο λειτουργεί σ’ ένα τεράστιο ηλεκτρονικό εγκέφαλο προς τέρψη εξωγήινων σε κάποιο γειτονικό γαλαξία.
Αν υπάρχει και πέμπτο ενδεχόμενο, ας μου το υποδείξει κάποιος, διότι εγώ δεν μπορώ να το σκεφτώ. Αν, όμως, δεν υπάρχει, ας διαλέξουν εκείνοι που ανέδειξαν τον Α. Αλαβάνο στην ηγεσία του Συνασπισμού ποιο από τα παραπάνω ισχύει για τον εκλεκτό τους.
Εκτύπωση στις: 2024-05-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=384