Αντιφάσεις
Γιώργος, Γιαννουλόπουλος
Ελευθεροτυπία, 2010-01-16
Εξ όσων γνωρίζω, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στη Δύση που δεν διαθέτει μια μεγάλη συντηρητική παράταξη.
Και με τη λέξη «συντηρητική» δεν εννοώ υποχρεωτικά ένα δεξιό κόμμα αλλά κυρίως μια νοοτροπία, σύμφωνα με την οποία οι θεμελιώδεις θεσμοί λειτουργούν αποτελεσματικά ή τουλάχιστον προς τη σωστή κατεύθυνση και συνεπώς, δεν πρέπει να αλλάξουν. Αν κρίνουμε από τις δηλώσεις των πολιτικών και από τα σχόλια των δημοσιολογούντων, στη γαλανή πατρίδα μας η αναξιοκρατία, η αναποτελεσματικότητα, η σπατάλη και η διαφθορά στο Δημόσιο συμβαδίζουν με την τάση της πλειονότητας των ιδιωτών/πολιτών να καταφεύγουν σε λαδώματα, ρουσφέτια, φοροδιαφυγή και γενικά, σε οτιδήποτε θα βελτιώσει τη ζωή τους και θα αυξήσει την αγοραστική τους δύναμη. Μπροστά λοιπόν σε ένα τέτοιο χάλι, υπάρχει μία μόνο λύση την οποία όλοι σχεδόν αποδέχονται εν χορώ: τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν και μάλιστα ριζικά γιατί δεν πάει άλλο.
Προφανής η αντίφαση. Ας μη βιαστούμε όμως να συμπεράνουμε ότι όσοι απαιτούν αλλαγές λένε ψέματα. Αντίθετα, οι περισσότεροι Ελληνες θα ήθελαν να ζουν σε μια χώρα όπου θα ισχύουν κάποιες στοιχειώδεις για την υπόλοιπη Ευρώπη αρχές. Το δείχνουν και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, σύμφωνα με τις οποίες οι προσπάθειες της νέας κυβέρνησης να διορθώσει μερικά πράγματα βρίσκουν απήχηση. Και καλά θα κάνει η αντιπολίτευση να προβληματιστεί γιατί οι μέχρι τώρα κραυγές της προδίδουν αμηχανία. Στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας το πρόσφατο και βεβαρημένο παρελθόν της δεν αφήνει περιθώρια για διαμαρτυρίες και στην περίπτωση της Αριστεράς ο σταλινισμός του ΚΚΕ και η τάση των αυτοαποκαλούμενων «αριστερών» του ΣΥΡΙΖΑ να θεωρούν οποιονδήποτε προς τα δεξιά του ακραίο νεοφιλελεύθερο και να καταγγέλλουν ως κινήσεις εντυπωσιασμού την υιοθέτηση από την κυβέρνηση θέσεων που οι ίδιοι επί χρόνια πρόβαλλαν είναι για γέλια, ή μάλλον για κλάματα.
Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση στο πρόβλημα: η ειλικρινής επιθυμία του Ελληνα να ζήσει σε μια ευνομούμενη πολιτεία και η παραδοχή ότι, για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να γίνουν θυσίες και να παρθούν δυσάρεστες αποφάσεις που αφορούν τους άλλους και όχι εκείνον που το παραδέχεται. Δηλαδή όταν λέει ο Ελληνας ότι όλοι οφείλουν να πληρώνουν φόρους, εννοεί τους πλούσιους και όχι τον εαυτό του. (Ως γνωστόν, στα καθ’ ημάς πλούσιος είναι ο πλουσιότερος από εμένα.) Οταν λέει ότι πρέπει να καταργηθεί το ρουσφέτι και να εφαρμόζονται αξιοκρατικά κριτήρια, δεν έπεται ότι θα αρνηθεί να χρησιμοποιήσει τις «γνωριμίες» του για να βολευτεί στο Δημόσιο. Κι όταν λέει ότι πρέπει να αποκτήσουμε ένα κράτος αποτελεσματικό, δεν σημαίνει ότι θα διστάσει να εκμεταλλευτεί τη διαφθορά για να χτίσει παράνομα, να καταπατήσει ή να αποκτήσει προνομιακή πρόσβαση στις υπηρεσίες που προσφέρονται εξίσου σε όλους. Κοντολογίς, όταν ο Ελληνας λέει ότι τελείωσαν τα ψέματα και τώρα χρειάζονται θυσίες, τις εν λόγω θυσίες πρέπει να τις κάνουν οι άλλοι.
Αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία της αντιπολίτευσης, δεξιάς και αριστερής. Διότι ακόμα κι αν η κυβέρνηση θελήσει να προστατεύσει τους πλέον αδύναμους -το «αν» είναι τεράστιο και μένει να το δούμε- εκείνοι που θα βγουν στους δρόμους για να υπερασπιστούν την τσέπη τους και το μικροφέουδο που τους χάρισε η πολιτική των κομμάτων εξουσίας να λυμαίνονται το κράτος θα γίνουν ο ενάρετος και πολύπαθος «λαός» που δεν ανέχεται να τον ξεζουμίζουν άλλο. Και τότε θα δούμε ακόμα και την Αριστερά να συστρατεύεται με το βαθύ ΠΑΣΟΚ στη μάχη κατά του νεοφιλελευθερισμού. Εδώ είσαστε κι εδώ είμαστε.
Εκτύπωση στις: 2024-05-02
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4266&export=print