ΟΜΟΛΟΓΩ ότι έπεσα έξω. Όταν το 2000 η Ελλάδα προσχωρούσε στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) είχα (όπως και αρκετοί άλλοι) πιστέψει ότι ένας μεγάλος κύκλος στην ελληνική Ιστορία είχε κλείσει οριστικά- ο κύκλος των διαδοχικών, ποικιλόμορφων κρίσεων (δημοσιονομικών, οικονομικών, πολιτικών). Ο κύκλος ή μάλλον οι σισύφειοι αυτοί κύκλοι συνόδευσαν την ανέλιξη της ελληνικής Ιστορίας από τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους- δημοσιονομικά ελλείμματα, υπερχρέωση, χρεοκοπία, κάποιας μορφής διάσωση και πάλι από την αρχή. Με την ένταξη στην ΟΝΕ η εκτίμηση ήταν ότι η Ελλάδα θα εδραίωνε την πολυπόθητη σταθερότητα (δημοσιονομική κ.λπ.). Μαζί με κάποιες άλλες πρωτοβουλίες στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική δημιουργήθηκε η πεποίθηση ότι η Ελλάδα θα μπορούσε επιτέλους να γίνει μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα στη «ζώνη δημοκρατίας, σταθερότητας και ευημερίας». Ορισμένα γεγονότα όπως η διοργάνωση των Ολυμπιακών και η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Ποδοσφαιρικού Πρωταθλήματος ενίσχυσαν έστω και στο επίπεδο εικόνας την εκτίμηση αυτή. Υπήρχαν μάλιστα δημοσιεύματα στον ευρωπαϊκό Τύπο τότε που παρουσίαζαν την Ελλάδα ως «χώρα- υπόδειγμα επιτυχίας» στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτά δέκα χρόνια πριν. Ε, τελικά η Ελλάδα δεν έγινε κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Δυστυχώς.
Εκτύπωση στις: 2025-12-15
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=4451