Δόκτωρ Μέρκελ και Μίστερ Τρόικα;
Παύλος, Τσίμας
Τα Νέα, 2013-11-23
Ηταν έξυπνος ο τίτλος των χθεσινών «ΝΕΩΝ».
Συνόψιζε την απορία που γεννιέται σε όλους όσοι, εντός και εκτός συνόρων, παρακολουθούν τα τελευταία επεισόδια του περιπετειώδους σίριαλ των σχέσεων της Ελλάδας με τους εταίρους και δανειστές της. Τι συμβαίνει; Γιατί μας χαμογελά ενθαρρυντικά η Μέρκελ στο Βερολίνο και μας ξινίζουν τα μούτρα οι ευρωκράτες στις Βρυξέλλες και οι τροϊκανοί στην Αθήνα; Τι είναι αυτό; Σκωτσέζικο ντους; Το παιχνίδι του «καλού και κακού μπάτσου»; Είναι στ’ αλήθεια διχασμένη, για την ελληνική περίπτωση, η Ευρώπη; Ή το «παίζει»;
Ας αποπειραθούμε να ερμηνεύσουμε τον δυϊσμό.
Η κ. Μέρκελ, από την πλευρά της, έχει κάθε λόγο να επαινεί την Ελλάδα για το κατόρθωμά της, να μετατρέψει μέσα σε μια τετραετία ένα πελώριο πρωτογενές έλλειμμα 24 δισ. σε ένα μικρό πλεόνασμα 800 εκατομμυρίων. Δεν το κάνει, τόσο, για να το ακούσουμε εμείς ή για να βοηθήσει τον Σαμαρά. Αλλά για να το ακούσουν οι Γερμανοί, οι ψηφοφόροι της, οι εταίροι της και οι αντίπαλοί της.
Για να τους αποδείξει ότι η σφοδρά επικρινόμενη πολιτική της για την Ελλάδα πέτυχε - «ενώ κάποιοι δεν το περίμεναν». Εχει κι εκείνη ανάγκη από ένα ελληνικό success story. Αλλά και για να προετοιμάσει την κοινή γνώμη της για τα επόμενα βήματα που έρχονται.
Για την αναπόφευκτη, κάποια στιγμή, μέσα στο 2014, διευθέτηση του ελληνικού χρέους. Αλλά και για την εξίσου αναπόφευκτη αναγνώριση της αλήθειας - που όλο και πιο φωναχτά λένε όλο και περισσότεροι «σοφοί» της οικονομίας: ότι η λιτότητα ήταν λάθος, ότι επιβλήθηκε με υπερβολική βία, ότι όταν ο Νότος μάζευε ελλείμματα, με αίμα και δάκρυα, ο Βορράς θα έπρεπε να δημιουργεί μικρά ελλείμματα για να ισορροπεί η ευρωζώνη και να πιάνουν τόπο οι θυσίες, ότι η θεολογία της λιτότητας έγινε πρόσχημα για να καθυστερήσουν επείγουσες αλλαγές στην αρχιτεκτονική της ευρωζώνης, ότι, ότι...
Οι τροϊκανοί, από την πλευρά τους, έχουν κάθε λόγο να ξινίζουν και να διαμαρτύρονται και να δείχνουν θυμωμένοι και με «εξαντλημένη την υπομονή» τους. Γιατί, απλούστατα, ήρθε - όπως το περίμεναν, αλλά ίσως λίγο νωρίτερα απ’ ό,τι το περίμεναν - η δυσκολότερη στιγμή του προγράμματος. Η στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση, έχοντας επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα, δεν έχει πια το μαχαίρι της δόσης στον λαιμό, δεν περιμένει την έγκριση των «προαπαιτουμένων» για να έρθει το παραδάκι με το οποίο θα πληρωθούν στο τέλος του μήνα τα βασικά έξοδα του κράτους. Εχει να εξοικονομεί και να δανείζεται μόνο για να ξεπληρώνει τα προηγούμενα δανεικά. Και αυτή είναι μια κατάσταση στην οποία κάθε δανειολήπτης νιώθει πως τον παίρνει να δοκιμάσει να πει και κανένα «όχι», να τρενάρει, να αναβάλει, να κάνει κι αυτός, έπειτα από τρία χρόνια στο «πετάει ο γάιδαρος, πετάει», λίγο τον δύσκολο. Οπότε οι επόπτες των δανεικών, καλομαθημένοι κιόλας, φωνάζουν, διαμαρτύρονται, πιέζουν λίγο πιο άγαρμπα.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, ποια είναι η επόμενη κίνηση στην παρτίδα;
Εξαρτάται, κυρίως, από το Βερολίνο. Από το πόσο γρήγορα θα νιώσει η προσεκτική καγκελάριος ότι μπορεί να κάνει κινήσεις «διόρθωσης» στο ευρωπαϊκό πεδίο χωρίς να διακινδυνεύει τη συναίνεση στο εσωτερικό της Γερμανίας. Αλλά και χωρίς στο μεταξύ η Ελλάδα να έχει βρεθεί ξανά να κρέμεται στην άβυσσο.
Εξαρτάται και από την Αθήνα.
Ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας ξέρουν ότι βρίσκονται σε μια νέα, καλύτερη αλλά και με άλλου τύπου κινδύνους, διαπραγματευτική θέση. Θέλουν να την αξιοποιήσουν για να κερδίσουν πολιτικό χρόνο, να καβατζάρουν τον επικίνδυνο κάβο των ευρωεκλογών, να επιβιώσουν πολιτικά; Ή θέλουν να επιτύχουν μια συνολικά νέα διευθέτηση, από την οποία η Ελλάδα θα βγει με μικρότερο χρέος, χαλαρότερη λιτότητα, βεβαιωμένη θέση στην ευρωζώνη και ουσιαστικούς πόρους για ανάπτυξη;
Το ένα δεν αποκλείει το άλλο, αλλά τα δύο δεν ταυτίζονται - ούτε στη μέθοδο ούτε στο ημερολόγιο.
Εκτύπωση στις: 2024-04-30
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=7485&export=print