Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Ιδεολογικά σχήματα και πραγματικότητα

Γιώργος, Γιαννουλόπουλος

Ελευθεροτυπία, 2005-09-07


Πριν από μερικές ημέρες, ο δήμαρχος του Λονδίνου Κεν, Λίβινγκστον, ο «κόκκινος Κεν», μαζί με αριστερούς βουλευτές, συνδικαλιστές, στελέχη οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα και εκπροσώπους διαφόρων εθνοτικών κοινοτήτων υπέγραψαν μια δήλωση την οποία παραθέτω ως έχει: «Οι ζωές μας, τα δικαιώματα και οι ελευθερίες είναι πολύτιμα και δεν θα τα παραχωρήσουμε.

Μας ενώνει η άρνηση να αποδεχθούμε την ήττα, ενώ κάποιοι προσπαθούν να δολοφονήσουν χωρίς διάκριση ανθρώπους από όλες τις θρησκείες και όλες τις φυλές στη χώρα μας. Υποστηρίζουμε την αστυνομία και τα μέτρα εναντίον όσων οργανώνουν, βοηθούν και εκτελούν τέτοιου είδους τρομοκρατικές επιθέσεις.

Ωστόσο, υπάρχει κίνδυνος κάποια από τα μέτρα για την ασφάλεια που εξετάζει η κυβέρνηση να ποινικοποιήσουν και να αποκλείσουν ανθρώπους που καταδικάζουν τις τρομοκρατικές επιθέσεις και των οποίων η συνεργασία είναι εντελώς απαραίτητη για να μπορέσει η αστυνομία να πολεμήσει την τρομοκρατία. Πιστεύουμε ότι ο αγώνας κατά της τρομοκρατίας χρειάζεται και μια ευρεία συναίνεση σχετικά με τα μέτρα που θα ληφθούν και τη συμμετοχή όλων των κοινοτήτων για να απομονώσουμε και να νικήσουμε εκείνους που χρησιμοποιούν τον τρόμο για να μας διχάσουν».

Φοβάμαι ότι η ανωτέρω δήλωση θα δυσαρεστήσει πολύ κόσμο στην Ελλάδα, και όχι μόνο τους αυτοσυστηνόμενους ως «άτεγκτους» που θεωρούν τις τρομοκρατικές επιθέσεις «αντίποινα». Η απερίφραστη καταδίκη των τρομοκρατικών επιθέσεων, πόσο μάλλον η συνεργασία με την αστυνομία, είναι αντιδράσεις που οι εν Ελλάδι αριστεροί απορρίπτουν ενστικτωδώς. Πώς εξηγείται λοιπόν μια τόσο μεγάλη διάσταση απόψεων ανάμεσα σε ομοϊδεάτες;

Για τους Βρετανούς αριστερούς ο αγώνας είναι διμέτωπος: από τη μια οι τρομοκράτες και από την άλλη ο Μπλερ, ο οποίος, θέλοντας να συγκαλύψει τις δικές του ευθύνες που απορρέουν από την εγκληματική εισβολή στο Ιράκ και εκμεταλλευόμενος τη γενική κατακραυγή, προσπαθεί να θεσπίσει μέτρα τα οποία όχι μόνο θα αποδειχθούν αναποτελεσματικά, αλλά επίσης θα υπονομεύσουν και δεν αποκλείεται να καταργήσουν εντελώς βασικές ελευθερίες. Οπως αναφέρει η δήλωση, δεν πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στη ζωή μας και στις ελευθερίες και τα δικαιώματά μας. Συνεπώς το πολιτικό ζητούμενο έχει δύο σκέλη. Για τους ρητορεύοντες από μακριά και εκ του ασφαλούς Ελληνες, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά εφόσον το πρώτο σκέλος, δηλαδή η τρομοκρατία, δεν τους απασχολεί. Η τρομοκρατία είναι κάτι που συμβαίνει σε άλλους. Ετσι, αντί να λύσουν το πρόβλημα του πώς θα συνδυαστεί η άμυνα εναντίον της με τη διαφύλαξη των βασικών ελευθεριών, απλώς το καταργούν. Οταν ξέρουν ότι δεν κινδυνεύουν γιατί να κάνουν σκόντο;

Οπως έδειξε όμως η οργή στην Ελλάδα για το φόνο του Βραζιλιάνου, η απλούστευση λειτούργησε και μέσα από τον εξής παράγοντα, ο οποίος διαμορφώνει έμμεσα αλλά καθοριστικά τις αντιδράσεις μας: κάποια γεγονότα μάς συγκλονίζουν επειδή η ιδεολογία μας όχι μόνο τα έχει προβλέψει, αλλά τα έχει χρωματίσει πολιτικά και ηθικά. Δηλαδή στο μυαλό μας υπήρχε ήδη το σχήμα «οι κακοί μπάτσοι σκότωσαν έναν αθώο», το οποίο επιβεβαιώθηκε.

Αντίθετα, δεν υπήρχε κανένα σχήμα που θα μπορούσε να χωρέσει το φόνο 52 αθώων από «τους καλούς που αντιστέκονται στην Αμερική». Συνέβη όμως. Και γι’ αυτό οι αντιδράσεις ήταν τόσο αμήχανες. Οι περισσότεροι αποδοκίμασαν την τρομοκρατική ενέργεια και έχοντας κάνει το καθήκον τους, πέρασαν στο επόμενο θέμα.

Το έργο έχει ξαναπαιχθεί με τον τίτλο «Σρεμπρένιτσα». Η ιδεολογία μας δεν προέβλεπε την εν ψυχρώ σφαγή 8.000 αιχμαλώτων και αμάχων από τους «καλούς» Σέρβους. Συνεπώς δεν τους έσφαξαν.

Και όταν ξεθάφτηκαν τα πτώματα, οι προαναφερθέντες «άτεγκτοι» κατέφυγαν σε αξιοθρήνητες δικαιολογίες, ενώ οι αριστεροί γενικά (με ελάχιστες εξαιρέσεις) και κυρίως οι πολύ αριστεροί που καταγγέλλουν τους πάντες και τα πάντα, κατέγραψαν μεν το γεγονός, αλλά χωρίς να αγανακτήσουν ιδιαίτερα. Ητοι, αν η ιδεολογία σου δεν χωράει κάτι, τότε δεν συνέβη. Και αν αποδειχθεί ότι συνέβη, τότε το αποδοκιμάζεις, πλην όμως δεν το συζητάς.

Για να επανέλθουμε στο αρχικό ερώτημα, ο Κεν Λίβινγκστον και οι άλλοι στο Λονδίνο δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια. Το πρόβλημα είναι εκεί, τους καίει και πρέπει να κάνουν κάτι, δηλαδή να λειτουργήσουν πολιτικά. Στην Ελλάδα όμως οι αριστεροί βλέπουν μόνον ό,τι τους συμφέρει. Ετσι επαναλαμβάνουν κάποια πράγματα γενικώς ορθά, αλλά αποφεύγουν να αντικρίσουν την πραγματικότητα, η οποία μερικές φορές αρνείται να συμμορφωθεί με τα σχήματα που κουβαλάμε στο κεφάλι μας.

Το αποτέλεσμα είναι η κονσερβαρισμένη γενικολογία. Ή, ακόμα χειρότερα, ο αφόρητος ναρκισσισμός των διαφόρων «άτεγκτων» που εκπέμπουν συνεχώς το ίδιο μήνυμα: «Εγώ είμαι αριστερός, δεν συμβιβάζομαι, εγώ τα λέω έξω από τα δόντια. Δοξάστε με!».

Απόλυτα πεπεισμένοι ότι οι απαντήσεις μας είναι ορθές, έχουμε πάψει εδώ και καιρό να ακούμε τις ερωτήσεις.

Εκτύπωση στις: 2024-12-03
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=772