Φθινοπωρινά σενάρια
Παύλος, Τσίμας
Τα Νέα, 2014-07-19
Πολιτικά σενάρια φθινοπώρου. Εκδοχή πρώτη: ο κυβερνητικός συνασπισμός καταφέρνει να θέσει σε κίνηση τη μεγάλη ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση, με έπαθλο το χρυσό τριφύλλι - απομείωση χρέους, δημοσιονομική χαλάρωση, αναπτυξιακή χρηματοδότηση. Eνας αριθμός 180 πρόθυμων βουλευτών σχηματίζει προεδρική πλειοψηφία, ο κυβερνητικός βίος παρατείνεται, ο «πολιτικός κίνδυνος» εξαφανίζεται, το τραπεζικό σύστημα σταθεροποιείται, επενδυτές ξεμυτίζουν στο ξέφωτο της ελληνικής οικονομίας. Λήξη συναγερμού.
Εκδοχή δεύτερη: η ευρωδιαπραγμάτευση πάει σαν τον κάβουρα, η θερινή αισιοδοξία εξατμίζεται με τις πρώτες φθινοπωρινές βροχές, η κοινωνική δυσθυμία επιστρέφει ενισχυμένη, οι ανεξάρτητοι βουλευτές προτιμούν να πάνε με τον διαφαινόμενο νικητή των επερχόμενων εκλογών και δεν στέργουν σε εκλογή προέδρου. Η κυβέρνηση επισπεύδει τις εκλογές, πριν υποχρεωθεί να καταθέσει σχέδιο προϋπολογισμού. Η έκβαση των εκλογών προεξοφλείται. Ο σχηματισμός νέας κυβέρνησης, όχι. Είσοδος του αεροσκάφους σε περιοχή αναταράξεων.
Γύρω από τα δύο αυτά βασικά σενάρια - και τις πολλές παραλλαγές τους - παίζονται τα στοιχήματα του φθινοπώρου. Μα πίσω από τα σενάρια της πολιτικής συγκυρίας κρύβονται δύο διαφορετικές εκδοχές, δύο διαφορετικές αφηγήσεις για το τέλος της κρίσης και για την όψη της Ελλάδας μετά το Μνημόνιο. Δύο διαφορετικές υποσχέσεις για το μέλλον.
Η μία είναι αυτή που δίνει ο κυβερνητικός συνασπισμός. Αρκεί να κάνουμε λίγη ακόμη υπομονή, να δείξουμε λίγη ακόμη εγκαρτέρηση και σε λίγο, μέσα στο 2015, θα αρχίζουμε να θερίζουμε τους καρπούς των θυσιών μας. Η κρίση θα έχει περάσει, η ανάκαμψη θα έχει αρχίσει, η τρόικα θα μας έχει αποχαιρετήσει, θα έχουμε γίνει, και πάλι, μια σχεδόν κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Η οποία θα αποκαθιστά σιγά σιγά τις αδικίες και τις αβαρίες της δημοσιονομικής προσαρμογής - αρχίζοντας, φυσικά, από εκείνους που βρίσκονται ψηλότερα στην ιεραρχία των πελατειακών δικτύων των κομμάτων εξουσίας.
Η δεύτερη είναι η υπόσχεση της μείζονος αντιπολίτευσης. Πως αρκεί να ξαποστείλουμε την κυβέρνηση των μνημονιακών, να αναθέσουμε την τύχη μας σε μια κυβέρνηση αριστερής και δημοκρατικής συμμαχίας, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, και η ζωή μας θα αρχίσει να επιστρέφει στη χαρωπή προμνημονιακή εποχή. Η νέα κυβέρνηση θα φέρει την «πλήρη απεμπλοκή από το καθεστώς των Μνημονίων και της λιτότητας», θα καταργήσει 300 μνημονιακούς νόμους και χιλιάδες υπουργικές αποφάσεις κι όλα θα γίνουν όπως πριν. Τότε που δεν είχε ακόμη ανακαλυφθεί η αριθμητική και κανείς δεν διάβαζε τις δυσοίωνες στατιστικές των ελλειμμάτων.
Και οι δύο υποσχέσεις είναι παρηγορητικές, ανακουφιστικές και αισιόδοξες. Ασορτί με το καλοκαιράκι και τα θρυλικά «μπάνια του λαού». Μα δεν καταφέρνουν να γίνουν πειστικές.
Δεν χρειάζεται να έχει κανείς δάφνες ειδικού για να υποψιάζεται πως η κρίση, και στις τρεις όψεις της, τη διεθνή, την ευρωπαϊκή και την αυτόχθονη, την ελληνική, απέχει πολύ από του να είναι παρελθόν και οι βαθύτερες αιτίες να έχουν αναταχθεί. Μας το υπενθύμισε το Αγιο Πνεύμα, με τη μορφή πορτογαλικού πιστωτικού οίκου. Μας το υπενθύμισαν και οι μετρήσεις που δείχνουν πως μέσα στην κρίση οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνθηκαν αντί να περιοριστούν.
Κι ούτε είναι απαραίτητο να έχει κανείς μολυνθεί από τον ιό της αθεράπευτης απαισιοδοξίας για να ψυχανεμίζεται πως και η χιλιοτραγουδισμένη «έξοδος από την κρίση» δεν θα έχει ούτε τη μορφή μιας ομαλής, ανώδυνης επιστροφής σε μια κάποια κανονικότητα, ως επιβράβευση των θυσιών και των πόνων της εποχής των Μνημονίων, ούτε τη μορφή τής - εξίσου ανώδυνης, όπως παρουσιάζεται - απελευθέρωσης από τον «μνημονιακό ζυγό». Τα βάσανα των τελευταίων χρόνων, άλλωστε, μας ωρίμασαν αρκετά, ώστε να αντιλαμβανόμαστε πως οι δύο διαφορετικές και πολιτικά ανταγωνιστικές υποσχέσεις δεν είναι, κατά βάθος, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους. Εχουν και οι δύο κάτι κοινό: περιέχουν μεγαλύτερη δόση παρελθόντος παρά μέλλοντος, παλινόρθωσης παρά καινοτομίας.
Και ακριβώς επειδή μια κρίσιμη μερίδα πολιτών φαίνεται πως αντιλαμβάνεται το ανεδαφικό των αφηγήσεων που της προσφέρονται, ακριβώς επειδή δεν έχει ακόμη εμφανιστεί το πολιτικό υποκείμενο που θα γίνει φορέας μιας πειστικότερης υπόσχεσης, ενός πιο στέρεου σχεδίου για το μέλλον, ακριβώς γι’ αυτό η πολιτική προσδοκία παραμένει αμφίθυμη, η πολιτική ισορροπία παραμένει καθηλωμένη. Και τα φθινοπωρινά πολιτικά σενάρια μοιάζουν, ακόμη και στο φως του καλοκαιριού, τόσο γκρίζα.
Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=7917